Θα την έχετε δει πολλοί. Βρίσκεται συνήθως –όχι καθημερινά– στη γωνία Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, χωρίς σταθερές ημέρες και ώρες. Είναι μια μικροκαμωμένη γερόντισσα που δίπλα της έχει ένα πανέρι και μέσα έχει ματσάκια με αγριολούλουδα της κάθε εποχής. Οσο κάθεται, καθαρίζει τις δεματιές με τα αγριολούλουδα που ο Θεός ξέρει από πού τα μαζεύει και φτιάχνει μικρά ματσάκια. Τα τυλίγει με αλουμινόχαρτο, τα δένει μ’ ένα σπαγγάκι και τα τοποθετεί όμορφα όμορφα στο πανέρι της. Ανάλογα με τη σπανιότητα των λουλουδιών την κάθε εποχή, το ματσάκι το πουλάει 1 ή 2 ευρώ.
Πέρασα σήμερα το πρωί και η γλυκιά γιαγιά ήταν εκεί. Καθάριζε τις δεματιές με τα αγριολούλουδα που είχε μαζέψει και έβαζε στο πανέρι ματσάκια με κάτι περίεργα μωβ λουλουδάκια που δεν ξέρω πώς λέγονται. Κοντοστάθηκα· την παρατηρούσα να κάνει τις ίδιες, σταθερές κινήσεις της. Προχώρησα προς το μέρος της με σκοπό να πάρω ένα ματσάκι. Πάντα έπαιρνα – για πολλούς λόγους: επειδή μ’ αρέσουν τα λουλούδια, επειδή με συγκινούσε η παρουσία της…
Λίγο προτού φτάσω μπροστά της, το μετάνιωσα. Εκανα στροφή επί τόπου και πήγα προς το μετρό. Ενιωσα πολύ περίεργα όταν συνειδητοποίησα ότι εκείνο που μέτρησε μέσα μου και δεν αγόρασα τελικά αυτό το ματσάκι ήταν για να μην ξοδέψω ούτε αυτό το ευρώ. Οχι γιατί δεν το είχα, αλλά γιατί δεν ήξερα αν θα το έχω τις επόμενες μέρες. Γιατί έχουμε ακυρώσει πολλές από τις απλές καθημερινές μας συναλλαγές, πολλούς από τους σχεδιασμούς μας, επειδή δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα, καμία κανονικότητα, καμία ασφάλεια. Ούτε για τα αγριολούλουδα του ενός ευρώ…
Ασήμαντο; Προσωπικό; Ναι, προσωπικό, αλλά εδώ και πολλά χρόνια, και πάλι ξανά, το προσωπικό είναι και πολιτικό.