Οι «στρατευμένοι» δημιουργοί χρησιμοποιούσαν τη φαντασία και τις καλλιτεχνικές τους ικανότητες, με την ελπίδα ότι θα κατάφερναν να κινητοποιήσουν, να συγκινήσουν ή να εξοργίσουν τα πλήθη. Ανεξαρτήτως του κατά πόσο συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τα προτάγματά τους, αρκετές από τις αφίσες της Συλλογής Labadie του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έργα τέχνης – ορισμένες, μάλιστα, αντλούν έμπνευση από πραγματικά έργα τέχνης, όπως το κάλεσμα σε ένα αναρχικό «αντισυνέδριο» στο Τορόντο το 1988, η οποία παραπέμπει στον αριστουργηματικό «Χορό» του Ματίς, ή η πολύχρωμη «Τελευταία απεργία» των Nedeljkovich, Brashich και Kuharich, συνεργατών της εφημερίδας «Βιομηχανικός Εργάτης» του Κλίβελαντ, φιλοτεχνημένη με ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια, μόλις το 1912.
Στο σύνολό τους, οι περισσότερες από 2.000 αφίσες της μεγαλύτερης στο είδος της συλλογής συγκροτούν έναν θησαυρό για τους ιστορικούς και όχι μόνο, καθότι σκιαγραφούν την πορεία των σημαντικότερων ριζοσπαστικών κινημάτων παγκοσμίως, από τους αγώνες για τα δικαιώματα των εργατών στα τέλη του 19ου αιώνα έως το πρόσφατο Occupy Movement. Εδώ και λίγες ημέρες, οι ψηφιοποιημένες αφίσες είναι ελεύθερα προσβάσιμες στο κοινό, μέσω της ιστοσελίδας quod.lib.umich.edu, χάρη σε μια συνεργασία μεταξύ διαφόρων τμημάτων της πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης. «Δεν είναι αρκετό για μας να συντηρούμε τα έργα αν ο κόσμος δεν μπορεί να τα δει», αναφέρει η επιμελήτρια Julie Herrada, μιλώντας στην ηλεκτρονική περιοδική έκδοση «Hyperallergic». Η ιδέα για τη συγκρότηση ενός αρχείου κινημάτων διαμαρτυρίας Labadie ανήκει στον αναρχικό συγγραφέα και συνδικαλιστή Joseph A. Labadie, ο οποίος άρχισε να συλλέγει μπροσούρες, περιοδικά, κονκάρδες και άλλα αντικείμενα το 1911.
Οι εκστρατείες για την ψήφο των γυναικών και των μαύρων, το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και αργότερα στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, ο πασιφισμός της δεκαετίας του ’70, αλλά και η προπαγάνδα υπέρ του Γ΄ Ράιχ, εν μέσω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν θα μπορούσαν να μην εκπροσωπούνται στην εκτενή συλλογή. Εντούτοις, μια πιο ενδελεχής εξερεύνηση επιφυλάσσει στον επισκέπτη και κάποιες πιο απρόσμενες ανακαλύψεις: Για παράδειγμα, μία αφίσα χωρίς χρονολογία από το Σικάγο, με θέμα την απαγόρευση του «Φύλακα στη σίκαλη» από τις σχολικές βιβλιοθήκες. Το εμβληματικό μυθιστόρημα του Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ βρισκόταν στη λίστα των απαγορευμένων βιβλίων συχνότερα από κάθε άλλο στο διάστημα 1966-1975 και παραμένει αμφιλεγόμενο σήμερα. Με αφορμή την πρόταση απαγόρευσης του «Φύλακα στη σίκαλη», αναγράφεται στο επάνω μέρος του πόστερ και ακολουθούν εξίσου «προκλητικά» ποιήματα αναγνωρισμένων ποιητών. Σε ανάλογο πνεύμα, μία νεοϋρκέζικη αφίσα από τον Μάη του ’68 αναγγέλλει ότι «Η ποίηση είναι επανάσταση», ενώ έναν χρόνο αργότερα ο Αλεν Γκίνσμπεργκ αυτοπροσώπως καλεί τους Αμερικανούς να σταματήσουν να πληρώνουν φόρους, εμποδίζοντας έτσι τη συνέχιση του πολέμου.
Ακόμα, οι γυναίκες της Ιορδανίας επιχειρούν να συσπειρωθούν ενάντια στα βασανιστήρια, οι «Εβραίοι για τη διατήρηση του δικαιώματος οπλοκατοχής» παρομοιάζουν τους υποστηρικτές του περιορισμού των όπλων με τον Χίτλερ, η γερμανική «Arbeiter-Zeitung» υποδέχεται την πρωτοχρονιά του 1888 με μία περίτεχνη λιθογραφία με πορτρέτα γνωστών προσωπικοτήτων της πολιτικής, και οι Μαύροι Πάνθηρες απαιτούν τη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της δρεπανοκυτταρικής αναιμίας στον αφροαμερικανικό πληθυσμό.