Οι γυναίκες, τώρα που το σκέφτομαι, έχουν τα λιγότερα αμαρτήματα

Οι γυναίκες, τώρα που το σκέφτομαι, έχουν τα λιγότερα αμαρτήματα

4' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Νίκος Μάντης έχει ήδη στο ενεργητικό του τρία μυθιστορήματα, μια συλλογή διηγημάτων και μια ποιητική συλλογή, εκτός από τις θεατρικές απόπειρες. Τιμήθηκε πέρυσι με το βραβείο του Αναγνώστη στην κατηγορία Μυθιστόρημα, ενώ ήταν υποψήφιος και για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. Μια κοινωνική συστολή ή μια δυσκολία στην έκθεση τον έχουν καταστήσει ακριβοθώρητο, αλλά αυτό δεν εμποδίζει ούτε την αναγνωστική απόλαυση των βιβλίων του ούτε την αμεσότητα της επαφής. Το τελευταίο του σπονδυλωτό μυθιστόρημα «Πέτρα, Ψαλίδι, Χαρτί» (Καστανιώτης) αποτυπώνει εκκωφαντικά την κατρακύλα της ελληνικής κοινωνίας.

– Σε πόσο χρόνο γράψατε το βιβλίο;

– Σε πέντε εβδομάδες. Υπήρχε αρχικά η πρώτη ιστορία με τον Ρομέο, ψήγματα και προπλάσματα των άλλων ιστοριών στο μυαλό μου. Το μεγάλο μέρος διαμορφώθηκε πάνω στη γραφή εκείνη την περίοδο.

– Πώς γεννήθηκε αυτός ο ήρωας; Ναρκωτικά, μετανάστες, περιθώριο, με μια ανατριχιαστική εγγύτητα στην περιγραφή. Εχετε τέτοιες εμπειρίες δικές σας ή οικείων;

– Η γραφή μου αναζητούσε να κινηθεί σε αυτούς τους χώρους. Μου το έχουν πει πολλοί αυτό με την εγγύτητα. Είναι ένα θετικό πρόσημο για τη γραφή. Αλλά δεν έχω ζήσει σε τέτοιο περιβάλλον.

– Το δικό σας περιβάλλον;

– Εγώ σαν γραφιάς, στο ξεκίνημα ήμουν φοβικός με την έκθεση. Εξ ου και το ψευδώνυμο (Μάντης). Γινόταν αγώνας από τον εκδοτικό μου οίκο να μεγαλώσουν οι πληροφορίες που αφορούν στο άτομό μου στο «αυτί» των βιβλίων. Είχα στο μυαλό μου τον Πίντσον, να είμαι ο άγνωστος συγγραφέας. Σιγά σιγά αμβλύνεται όμως η δυσκολία μου. Επίσης, παρουσιάσεις δεν έκανα ποτέ. Η πρώτη που έκανα ήταν με αυτό το βιβλίο.

– Πώς βιοπορίζεστε;

– Εργάζομαι στο υπουργείο Τύπου. Είμαι ακόλουθος Τύπου. Σπούδασα Νομική και τέλειωσα τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ασκούσα τη Νομική, παρόλο που προέρχομαι από οικογένεια δικηγόρων. Τη δουλειά μου την κυνήγησα, την επέλεξα. Αλλά αγαπώ βαθιά τη λογοτεχνία, αν μπορούσα να ζω διαβάζοντας και γράφοντας θα το έκανα.

– Ολοι οι ήρωές σας στο βιβλίο πάσχουν, αλλά ενώνονται με μια νοητή γραμμή ανεξαρτήτως φυλής, τάξης, φύλου, σαν οικογένεια.

– Ολοι οι ήρωες συναντιούνται τη στιγμή που πέφτουν. Βιώνουν μια πτώση και το διακύβευμα της ιστορίας είναι πώς τη διαχειρίζονται. Αν θα βγει κάτι από αυτή. Είναι και ένα σχόλιο για τη γενιά που γεννήθηκε τη δεκαετία του ’70, αυτή τη γενιά που πρόλαβε την άνετη ζωή, αλλά τη χτύπησε και νωρίς η κρίση και καλείται τώρα να δει πώς θα πορευτεί. Πέρα από το κοινωνικό κομμάτι, αυτό που όμως είχα εγώ ως μέλημα είναι να υπάρχει μια βασική ανθρώπινη συνθήκη πανανθρώπινη, εκτός τόπου και χρόνου.

– Υπάρχει αυτή η ιστορία με το μωρό που γεννιέται σαν πουλί, αυτή η τερατογένεση, που προσπαθούν όλοι να ξεχάσουν την ύπαρξή του. Είναι μια ακραία ανθρώπινη ιστορία.

– Κοιτάζοντας ένα προς ένα τα βιβλία μου, συνειδητοποίησα εκ των υστέρων ότι σε όλα υπάρχει τερατογένεση. Δεν ξέρω τι βαθύ δικό μου ακουμπά αυτό. Από την άλλη, αυτή η ιστορία όσο ακραία και εάν ακούγεται, υπάρχει στην πραγματικότητα. Εγώ την άκουσα να τη διηγείται κάποιος σε μια παρέα για έναν δικό του άνθρωπο. Και ενώ όταν γεννήθηκε αυτό το μωρό-πουλί, παρά την τεχνολογία, τους υπερήχους κ.λπ., όλοι περίμεναν ότι θα πάψει να αναπνέει, αυτό συνέχισε να ζει και έτσι το έβαλαν σε ένα ίδρυμα. Ψάχνοντας, έμαθα ότι υπάρχουν τέτοια ιδρύματα βρεφών, που λειτουργούν σαν αποθήκες. Υπάρχουν εκεί μόνο και μόνο για να μην πουν ότι τα θανάτωσαν. Είναι αυτό το όριο πέραν από το οποίο παύεις να θεωρείσαι άνθρωπος. Αυτό κατέκλυσε τη σκέψη μου.

– Στο βιβλίο σας είστε πιο προστατευτικός με τις γυναίκες. Ολες οι ηρωίδες με έναν τρόπο δικαιολογούνται, αθωώνονται.

– Ρίχνω τα βάρη στους άνδρες ήρωες. Οι γυναίκες, τώρα που το σκέφτομαι, έχουν τα λιγότερα αμαρτήματα. Δεν μου αρέσει να αθωώνω, δεν πιστεύω στη λογοτεχνία των αθώων και των ενόχων. Τώρα όσον αφορά στις γυναίκες, απεχθάνομαι τον σεξισμό. Και με λυπεί τρομερά όταν βλέπω να προέρχεται κυρίως από γυναίκες.

– Θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αυτόνομα τα διηγήματα. Γιατί επιλέξατε να τα ενώσετε;

– Οταν ξεκίνησα να τα γράφω, τα αισθάνθηκα σαν κισσό που θα ενωθούν. Επίσης, τον τελευταίο καιρό διαβάζω και πολλά βιβλία, όπως τα βιβλία του Bolano, με παράλληλες αφηγήσεις, και ήθελα να το δοκιμάσω. Με ενδιαφέρει αυτός ο τρόπος να τον ψάξω και στο μέλλον. Το μυθιστόρημα έχει μαγεία, αλλά έχει και την παγίδα του ό,τι και να κάνεις στο τέλος καταλήγεις να γράφεις τους «Τρεις Σωματοφύλακες». Πρέπει δηλαδή να υποστηρίξεις την πλοκή σου και να δώσεις και ένα τέλος. Επειδή λοιπόν το φοβάμαι, ψάχνομαι. Είμαι ικανοποιημένος με αυτό το αποτέλεσμα, όπως πειραματίστηκα έτσι και στην «Αγρια Ακρόπολη».

– Γιατί Μάντης; Πώς επιλέξατε να βγείτε με ψευδώνυμο;

– Μου ταίριαξε ηχητικά. Ξεκίνησα γράφοντας ποιήματα, το 2003. Στα ποιήματα δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα να υπογράψω με το επίθετό μου. Οταν μετά προχώρησα στην πεζογραφία κόλλησα και αναγκάστηκα να βρω το ψευδώνυμο. Στην πορεία συμφιλιώθηκα, αλλά τώρα έχει μείνει το ψευδώνυμο και με ακολουθεί.

– Σας είναι δύσκολο να μιλάτε για τον εαυτό σας;

– Νομίζω ότι είμαι τελείως αδιάφορος. Οτι δεν έχει τίποτα η ζωή μου να πει, μπορεί όμως να είναι και άμυνα.

– «Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί». Είναι ένας πολύ εύστοχος τίτλος, παραπέμπει στο παιδικό παιχνίδι που ξέρουμε όλοι.

– Δεν κατάλαβα πότε ήρθε ο τίτλος και πώς έδεσε. Ηξερα πως θα κινηθεί σε τρία μέρη το βιβλίο, χοντρικά ως δομή, που θα αντιπροσωπεύουν το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Και σκέφτηκα ότι όλα αυτά θα παίζουν μεταξύ τους.

– Παρακολουθείτε τους ομοτέχνους σας;

– Ναι, και είμαι τον τελευταίο καιρό πολύ αισιόδοξος. Μετά από μια περίοδο στασιμότητας, πιστεύω ότι έχουν ξεπηδήσει ενδιαφέρουσες γραφές.

– Είστε ευτυχισμένος;

–Ναι, με την έννοια ότι δεν έχω αγωνίες να με κρατούν πίσω.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή