Η Ελλάδα οδηγείται, με ευθύνη του Αλ. Τσίπρα, στην πιο κρίσιμη πολιτική αναμέτρηση, σαράντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση του 1974. Αναμέτρηση που θα προσδιορίσει καταλυτικά το μέλλον της χώρας.
Με το δημοψήφισμα της Κυριακής ο λαός καλείται να απορρίψει ή να εγκρίνει (κατά τη σειρά του ψηφοδελτίου) μια ανύπαρκτη πρόταση των εταίρων – δανειστών μας. Πρόταση που έχει αποσυρθεί και αντικατασταθεί από νεότερη, αισθητά βελτιωμένη, ακόμη και σε σύγκριση με εκείνη που φέρει την υπογραφή του Α. Τσίπρα.
Ο Συνταγματικός Νομοθέτης προβλέπει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος μόνο για κρίσιμο εθνικό ζήτημα, ενώ απαγορεύει τη διεξαγωγή του για ζήτημα δημοσιονομικού χαρακτήρα, όπως, κατά κύριο λόγο, είναι το περιεχόμενο της υπό κρίση πρότασης.
Το ΕΡΩΤΗΜΑ στο οποίο καλούνται οι πολίτες να απαντήσουν αποτελεί, στην καλύτερη περίπτωση, μετάθεση ευθυνών από τον υπεύθυνο πρωθυπουργό στους ώμους των πολιτών, ενώ, στη χειρότερη, απόπειρα παγίδευσης των πολιτών σε ανομολόγητες επιδιώξεις του Α. Τσίπρα και μερίδας στενών συνεργατών του, των πλέον άπειρων και ανεύθυνων. Στην πρώτη περίπτωση, πρόκειται περί θεσμικής παρωδίας. Στη δεύτερη, περί συνταγματικής εκτροπής.
Ο πρωθυπουργός, με το τρίτο, κατά σειρά, διάγγελμά του, ισχυρίστηκε ότι το ΟΧΙ θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική του θέση. Αλήθεια, πόσο ισχυρότερη μπορεί να γίνει η θέση του πρωθυπουργού μιας χώρας χρεοκοπημένης και με κλειστές τράπεζες; Γιατί θα επιτύχει περισσότερα, από όσα δεν κατάφερε να επιτύχει, διαπραγματευόμενος επί πέντε μήνες και πριν οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία, που γνώριζε ότι θα επέλθει, με την εκπνοή της παράτασης του προγράμματος που ο ίδιος είχε επιδιώξει; Είναι μάταιη η προσπάθεια να μεταθέσει τις προσωπικές του ευθύνες για τις οδυνηρές συνέπειες της χρεοκοπίας στους εταίρους–δανειστές. Επαληθεύτηκε αντίστροφα η υπόσχεσή του ότι «αυτός θα βαράει τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν». Η Ελλάδα είναι σήμερα αυτή που «χορεύει στο ταψί».
Η πολιτική δειλία του Α. Τσίπρα να συγκρουσθεί με τις ετερόκλητες δυνάμεις που συναποτελούν το εθνολαϊκιστικό μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και να λειτουργήσει ως πρωθυπουργός και όχι ως αρχηγός ατάκτων, οδηγεί τη χώρα σε ένα καταστρεπτικό διχασμό ανάμεσα σε ευρωπαϊστές και αντι–ευρωπαϊστές, μέσα σε συνθήκες πλήρους διεθνούς απομόνωσης από συμμάχους και εταίρους. Εχουν διαμορφωθεί όλες οι προϋποθέσεις μιας επερχόμενης εθνικής καταστροφής, οδυνηρότερης εκείνης του 1922.
Το πραγματικό ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ του δημοψηφίσματος είναι η επιλογή ανάμεσα σε δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα που αγωνίζεται και αγωνιά να εναρμονίσει τον βηματισμό της με την Ευρώπη και τις ευρωπαϊκές αξίες. Να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Και την Ελλάδα της αντι-μεταρρύθμισης, της οπισθοδρόμησης και των πολιτικών και κοινωνικών παθογενειών, που εξέθρεψε ο λαϊκισμός, με συνέπεια να οδηγηθεί η χώρα στη σημερινή οικονομική, ηθική, πολιτική και πολιτισμική χρεοκοπία.
Το διακύβευμα είναι ανάμεσα σε μια Ελλάδα ευρωπαϊκή και μια Ελλάδα τριτοκοσμική. Οι σκηνές μπροστά στα ΑΤΜ των εξαθλιωμένων συνταξιούχων δεν αποτελούν παρά σκηνές από το μέλλον για όλους τους Ελληνες. Την επόμενη εβδομάδα, εφόσον ενισχυθεί το αντιευρωπαϊκό κλίμα, που καλλιεργεί η συμπαράταξη ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χ.Α. και ΚΚΕ, από την ψήφο των πολιτών, οι ουρές θα επεκταθούν και στην είσοδο των σούπερ μάρκετ με τα δελτία τροφίμων, όπως με κυνική ειλικρίνεια έχουν παραδεχθεί οι θιασώτες επιστροφής στη δραχμή.
Το διακύβευμα είναι η διαφύλαξη των κεκτημένων της Μεταπολίτευσης. Της Δημοκρατίας, της ευρωπαϊκής ταυτότητας, της Εθνικής Ασφάλειας και της πολιτικής σταθερότητας. Είναι τα κεκτημένα που σήμερα απειλούνται από ανεύθυνες και «τζογαδόρικες» πολιτικές.
Το διακύβευμα, τέλος, είναι η αξιολόγηση της μέχρι σήμερα διακυβέρνησης της χώρας από την ανάρμοστη συμμαχία Αριστεράς και Ακροδεξιάς. Οι πολίτες καλούνται να αξιολογήσουν τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής. Από τις προεκλογικές υποσχέσεις των 12 δισ. ευρώ προς τα «θύματα των μνημονιακών πολιτικών» και της απόρριψης του e-mail Χαρδούβελη που προέβλεπε πρόσθετα βάρη 1–2 δισ. ευρώ, μέσα σε πέντε μήνες, η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου πέτυχε να αυξήσει την επιβάρυνση των φορολογουμένων κατά 8 δισ. ευρώ, ενώ κάθε μέρα που περνάει με κλειστές τράπεζες η επιβάρυνση εκτοξεύεται. Από την κρίση οδηγηθήκαμε στην κατάρρευση.
Το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο περιήλθε η χώρα ενισχύεται από το πολιτικό αδιέξοδο. Τα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης αδυνατούν να προσφέρουν εναλλακτική λύση. Η ανυπαρξία αξιόπιστης ηγεσίας επιτρέπει στον Α. Τσίπρα να «παίζει μόνος του στο γήπεδο».
Τον περασμένο Νοέμβρη, διαβλέποντας την εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ απηύθυνα έκκληση στις ηγεσίες των κομμάτων του «φιλοευρωπαϊκού τόξου» να δώσουν τη μάχη ενωμένες. Να συγκροτήσουν τη «Συμμαχία για την Ελλάδα της Ευρώπης». Να καταθέσουν κοινό πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης και δομικών μεταρρυθμίσεων. Να παρουσιάσουν τον πυρήνα μιας κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας και ενότητας. Απευθύνθηκα «εις ώτα μη ακουόντων».
Η κρισιμότητα των στιγμών επιβάλλει, έστω και τώρα, τη συγκρότηση της Συμμαχίας, προκειμένου να αποτραπεί η προδιαγεγραμμένη πορεία χρεοκοπίας, περιθωριοποίησης και παρακμής της χώρας. Οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις των ενεργών πολιτών αποδεικνύουν ότι η Συμμαχία έχει διαμορφωθεί σε επίπεδο κοινωνίας. Διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και αναζητά την πολιτική της έκφραση. Κι αυτή δεν μπορούν να προσφέρουν οι σημερινοί κομματικοί σχηματισμοί, ούτε οι σημερινές κομματικές ηγεσίες.
Την ύστατη αυτή ώρα προσφέρεται η ευκαιρία στον πρόεδρο της Ν.Δ., του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης, να αποδείξει ότι θέτει το συμφέρον του τόπου, πάνω από το κομματικό και το προσωπικό του συμφέρον. Ο Α. Σαμαράς έχει την ευθύνη και το χρέος να αναλάβει την επιβαλλόμενη πρωτοβουλία. Να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ευ. Βενιζέλου και να συμβάλει στη συγκρότηση μιας μεταβατικής συλλογικής ηγεσίας, όλων των πολιτικών δυνάμεων, από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, έως το ΠΟΤΑΜΙ και τη ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να δώσουν ενωμένες τη μάχη για τη διαφύλαξη της ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας, της εθνικής ενότητας και της Δημοκρατίας. Η συλλογική ηγεσία, συγκροτούμενη από προσωπικότητες εντός και εκτός πολιτικής, με φορτία αξιοπιστίας και κύρους, θα αναζητήσει και θα υποδείξει, στον κατάλληλο χρόνο, την ηγετική προσωπικότητα, εκτός της σημερινής ενεργού πολιτικής, η οποία θα διαθέτει τα εχέγγυα να ηγηθεί της Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας, που θα κληθεί να εφαρμόσει το Σχέδιο Ανασυγκρότησης, θεσμικής, οικονομικής, διοικητικής και εκπαιδευτικής, που έχει ανάγκη η χώρα.
Οι πολιτικές εξελίξεις, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, θα είναι ραγδαίες. Εδώ που φτάσαμε αποτελεί εθνική επιταγή η ενότητα και η συνεργασία. Απαιτείται αφύπνιση ατομική και συλλογική. Πάνω απ’ όλα κομματική και προσωπική ανιδιοτέλεια.
* Πρώην υπουργός.