Από το βράδυ της 4ης Οκτωβρίου 2009, όταν αποδέχτηκε την ήττα του από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου και εκκίνησε τις διαδικασίες διαδοχής του, ο κ. Κώστας Καραμανλής ελάχιστες φορές έσπασε τη «σιωπή» του. Και, πάντα, μέσω γραπτών δηλώσεων στήριξης της Ν.Δ. σε κάποια από τις εκλογικές αναμετρήσεις που μεσολάβησαν.
Το πρώτο δείγμα εγκατάλειψης αυτής της στάσης δόθηκε μία εβδομάδα πριν, όταν ο κ. Καραμανλής με γραπτή του δήλωση χαρακτήριζε ως «άφρονα» την επιλογή του δημοψηφίσματος στην οποία είχε προσχωρήσει ο κ. Αλ. Τσίπρας, κλείνοντας την πόρτα της διαπραγμάτευσης και ανοίγοντας τον δρόμο για την επιβολή capital controls και το κλείσιμο των τραπεζών. Η συνέχεια δόθηκε το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης, όταν και ο κ. Καραμανλής προχώρησε σε μία, κυριολεκτικά, βαρύνουσας σημασίας τηλεοπτική δήλωση στην οποία αναδείκνυε όχι μόνον τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες αλλά, κυρίως, τους εθνικούς κινδύνους που συνεπάγεται μία επιλογή ρήξης της Ελλάδας με τον στενό ευρωπαϊκό πυρήνα.
Στα πέντε 24ωρα που μεσολάβησαν ανάμεσα στις δύο τελευταίες παρεμβάσεις του κ. Καραμανλή, συνέβησαν πολλά. Οι πιέσεις και εκκλήσεις προς τον πρώην πρωθυπουργό για μία νέα παρέμβασή του αυξάνονται γεωμετρικά, καθώς οι περισσότεροι τον αναγνώριζαν ως τον μόνον που διαθέτει την απαιτούμενη διεισδυτικότητα για να μεταβάλει το αποτέλεσμα. Ωστόσο, οι πιέσεις αυτές δεν θα αρκούσαν από μόνες τους, όπως άλλωστε συνέβη και πολλές φορές κατά το παρελθόν.
Την απόφαση για μία νέα, πιο ηχηρή και πλέον τηλεοπτική παρέμβαση, καθόρισαν μία σειρά από άλλους παράγοντες: Η εδώ και μήνες εξασθενημένη ανοχή του κ. Καραμανλή προς τον «νέο» του κ. Τσίπρα είχε εξαφανιστεί. Ο προβληματισμός του για τους κινδύνους που υπέκρυπτε η ανεπάρκεια ή το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ να οδηγήσει την Ελλάδα στα άκρα, με τελικό στόχο τη δραχμή (;) είχε μετατραπεί σε αγωνία. Ενώ η αίσθησή του ότι το νέο επιτελείο του Μαξίμου δεν είχε ούτε τις ελάχιστες αναστολές άλλα να λέει και άλλα να πράττει, τελικά είχε μετατραπεί σε βεβαιότητα.
Δεν συνιστά, υπό αυτήν την έννοια έκπληξη, ότι μόνον μετά την παρέμβαση Καραμανλή (σ.σ. κι ενώ είχαν προηγηθεί οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Κώστας Σημίτης) ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης εξέδωσε ανακοίνωση, καλώντας τους πολίτες να μην «ξεχνούν» τις ευθύνες των πρώην πρωθυπουργών που τάχθηκαν υπέρ του «Ναι». Το Μαξίμου έστελνε το δικό του «απαντητικό» μήνυμα προς τον κ. Καραμανλή, τον οποίο μέχρι την ύστατη ώρα παρακαλούσε να αναλάβει την Προεδρία της Δημοκρατίας και, τελικά, κατέληξε στον πλέον στενό του συνεργάτη, τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο.
Διόλου τυχαία, το ίδιο κλίμα καχυποψίας εισπράττει κανείς, το τελευταίο διάστημα, και από το Προεδρικό Μέγαρο. Ο κ. Πρ. Παυλόπουλος δέχθηκε ισχυρή πίεση, μέσω δηλώσεων και διαρροών προκειμένου είτε να παραιτηθεί πριν από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος είτε να αρνηθεί τη συνυπογραφή των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου της κυβέρνησης, ωστόσο ο ίδιος εμφανίστηκε να προτάσσει την ανάγκη να μην υπάρξει και ένα ακόμη σημείο αποσταθεροποίησης της χώρας. Ωστόσο, εφόσον ευσταθούν οι πληροφορίες που θέλουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας άλλα να πληροφορείται από τον πρωθυπουργό ως προς τις προθέσεις της κυβέρνησης και άλλα να βλέπει ότι γίνονται ή λέγονται στη συνέχεια, το ρήγμα είναι βαθύ, πιθανώς αγεφύρωτο. Προοιωνίζεται, δε, τη μετωπική σύγκρουση, εφόσον -όπως φοβούνται αρκετοί- ο κ. Τσίπρας επιδιώκει με πράξεις του ή με διολίσθηση της οικονομίας να την οδηγήσει στη δραχμή.
Διάψευση σεναρίων
Στους δημοσιογραφικούς και πολιτικούς διαδρόμους ακούστηκαν πολλά. Μεταξύ άλλων, και η πληροφορία ότι ο κ. Κ. Καραμανλής επεδίωξε να λειτουργήσει ως γεφυροποιός μεταξύ του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από τον πρώτο ζήτησε την αποτροπή της ρήξης και την υπογραφή συμφωνίας, από τον δεύτερο το χαμήλωμα των τόνων, προκειμένου να είναι πιο εύκολη για τον κ. Τσίπρα η αναδίπλωση. Τα περισσότερα εξ αυτών των σεναρίων διαψεύδονται, αρμοδίως αν και είναι σαφές ότι ο κ. Καραμανλής είχε πλήρη εικόνα για όσα (ήθελε να λέει ότι) θα πράξει το Μαξίμου.
Παράλληλα, ο πρώην πρωθυπουργός βρισκόταν υπό διπλή πίεση. Αφενός, να αναλάβει τη Νέα Δημοκρατία, ως ο μόνος που θα μπορούσε να επανενώσει την Κεντροδεξιά, αφετέρου να παρέμβει στον δημόσιο διάλογο ασκώντας πίεση προς την κυβέρνηση ώστε να αναζητήσει ένα συμβιβασμό. Ειδικά τα τελευταία 24ωρα οι πιέσεις κατέστησαν ασφυκτικές.
Για τον κ. Καραμανλή, ωστόσο, η πρώτη εκδοχή να αναλάβει τη Ν.Δ. δεν υπάρχει ως σενάριο, το ενδεχόμενο δε παρέμβασής του στη δημόσια συζήτηση θα τον έφερνε αντιμέτωπο με σενάρια επανενεργοποίησής του, που ο ίδιος αρνείται.
Ωστόσο, η σοβαρότητα της κατάστασης δεν επέτρεπε αναβολές. Το πρωί της Πέμπτης, και ενώ ο ίδιος ήδη από την Τετάρτη είχε καταλήξει στην απόφαση ότι θα παρέμβει και είχε γράψει το κείμενο της τηλεοπτικής δήλωσής του, ο κ. Καραμανλής «κλείστηκε» στο γραφείο της Παναγή Κυριακού με τους Γ. Αγγέλου, Ευ. Αντώναρο και τον Θοδ. Ρουσόπουλο. Κάποιες ώρες αργότερα, μέσω τηλεοπτικού μηνύματος, ανεδείκνυε τους κινδύνους εθνικής ασφάλειας που συνεπάγεται η διάρρηξη των σχέσεων με την Ευρώπη, εξέφραζε μία -σε μικρή δόση- αυτοκριτική για την εξέλιξη των ελληνικών πραγμάτων τα τελευταία χρόνια και, παράλληλα, έστελνε το μήνυμα: «δεν έχω οποιαδήποτε προσωπική επιδίωξη. Το τελευταίο που επιθυμώ είναι να εμπλακώ σε κομματικούς ανταγωνισμούς και διαμάχες».
Η πραγματικότητα είναι ότι ο μακροβιότερος πρόεδρος της Ν.Δ. ουδεμία διάθεση έχει για άμεση εμπλοκή στην πρώτη γραμμή. Κάτι, ωστόσο, ουδόλως αποκλείει να του ζητηθεί…