Δεν πίστευα ποτέ πως η πατρίδα μου θα έφτανε ποτέ σ’ αυτό το σημείο, μια ανάσα πριν από την αδιανόητη καταστροφή, το πέρασμα σε μια κόλαση όπου θα κυριαρχούν η φτώχεια, ο αυταρχισμός και οι μαφίες. Κινδυνολογία; Δείτε πού βρισκόμαστε τώρα!
Φαντάζομαι πως αν διαβάζετε τις γραμμές αυτές, ξέρετε ήδη πως την Κυριακή ψηφίζουμε για την παραμονή της χώρας μας στην Ευρώπη. Οχι απλώς στο ευρώ, όχι απλώς στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά στον προηγμένο κόσμο. Και πως το δημοψήφισμα είναι μια ωμή πολιτική απάτη, μια τερατώδης απόπειρα υφαρπαγής της ψήφου του ελληνικού λαού, που στη μεγάλη του πλειοψηφία θέλει το ευρώ, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις.
Θέτοντάς τον μπροστά σε ένα ψεύτικο ερώτημα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχειρεί με δόλιο τρόπο να αρπάξει την Ελλάδα από το φυσικό της περιβάλλον: την Ευρώπη. Στο βιβλίο μου «Καταστροφές και θρίαμβοι», που μόλις κυκλοφόρησε, περιγράφω πως, ακόμη και η ίδια η ιδέα του νεοελληνικού κράτους, προέκυψε μέσα από την ώσμωση μας με τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και πως, όποτε συμπαραταχθήκαμε με τη Δύση (Πρώτος Παγκόσμιος, Δεύτερος Παγκόσμιος, Ψυχρός Πόλεμος), ωφεληθήκαμε, παρά τα λάθη και τις μικροπρέπειες των συμμάχων μας. Αντίθετα, τις ελάχιστες φορές που απομακρυνθήκαμε, ζήσαμε ανείπωτες τραγωδίες, όπως τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Γι’ αυτό, πιστεύω πως δεν θα ξεφύγουμε από την ιστορική μας μοίρα και πως την τελευταία στιγμή θα επικρατήσει ο κανόνας της ιστορίας μας και όχι η εξαίρεση. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνουμε ό,τι μας περνάει από το χέρι για να αποφύγουμε την κόλαση ενός περάσματος στον Τρίτο Κόσμο. Αντίθετα, πρέπει να το πάρουμε όλοι πάνω μας και να πείσουμε εκείνους που είτε αμφιταλαντεύονται, είτε έχουν μπερδευτεί από το ψεύτικο ερώτημα της Κυριακής.
Ας υποθέσουμε πως όλα πάνε καλά και επικρατεί το ΝΑΙ. Μετά τι;
Καταρχάς θα απαλλαγούμε από μια κυβέρνηση που αποδεδειγμένα φλερτάρει με την εθνική καταστροφή, όπως ακριβώς η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου-Ιωαννίδη, με το πραξικόπημα του Ιουλίου 1974 στην Κύπρο. Προσοχή, δεν συγκρίνω ηγέτες και πολιτεύματα αλλά ιστορικές καταστάσεις!
Οπως τότε, έτσι και τώρα, η τότε κυβέρνηση έσπρωξε με απίστευτο τυχοδιωκτισμό την χώρα σε μια περιπέτεια για την οποία δεν είχε κάνει την παραμικρή προετοιμασία. Οπως τότε, έτσι και τώρα, καραδοκούσαν εκείνοι που ήταν έτοιμοι να αδράξουν την ευκαιρία, ο Ετσεβίτ τότε, ο Σόιμπλε τώρα (που περιμένει το λάθος μας για να μας σπρώξει έξω). Οπως τότε, έτσι και τώρα, η εθνική έξαρση της επιστράτευσης πνίγηκε στην καταστροφή, της Κύπρου τότε, των κλειστών τραπεζών τώρα, που είναι μια μικρή μόνο πρόγευση του τι έρχεται. Ομως όπως τότε, έτσι και τώρα, αν καταρρεύσει αυτή η κυβέρνηση μπορούμε να μπούμε σε μια νέα μεταπολίτευση, που τόσο την έχουμε ανάγκη!
Η κατάρρευση της οικονομίας που προκάλεσε το κλείσιμο των τραπεζών, με αποτέλεσμα μια τεράστια ύφεση που έχει κάνει πλέον την οικονομική διάσωση της χώρας αδύνατη με τα μέτρα που συζητούνταν ώς τώρα. Πηγαίνουμε δηλαδή προς πολύ σκληρότερα μέτρα; Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο, γιατί απλά η χώρα δεν το αντέχει.
Θεωρώ πως, όπως η τραγωδία της Κύπρου μάς οδήγησε στη δημοκρατία, έτσι και η τραγωδία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει σε ένα καινούργιο σχέδιο για τη χώρα. Ενα αποτέλεσμα με διαφορά υπέρ του ΝΑΙ θα πυροδοτήσει εξελίξεις στη χώρα και την Ευρώπη.
Μια ευρεία οικουμενική κυβέρνηση που θα περιλαμβάνει τα λίγα σοβαρά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ (ναι, υπάρχουν αν και διστάζουν ακόμη να βγουν μπροστά για λόγους που είναι κατανοητοί) θα δώσει την αφορμή στους πραγματικούς ευρωπαϊστές της Ε.Ε. να βάλουν μπρος ένα πραγματικό μεταρρυθμιστικό πακέτο με αναπτυξιακά στοιχεία, όπως ακριβώς έγινε με το σχέδιο Μάρσαλ, που άλλαξε την Ελλάδα την δεκαετία του ‘50.
Κάτι τέτοιο θα έδινε το έναυσμα ώστε να φύγει επιτέλους το σαθρό πολιτικό κατεστημένο που ευθύνεται για την παρακμή της χώρας και που τόσο επάξια εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να κάνουν ποτέ οι εταίροι (και το έχουν ξεκαθαρίσει απόλυτα!), γιατί τους κορόιδεψε ανερυθρίαστα, όπως ακριβώς κι εμάς.
Ευσεβείς πόθοι; Δεν υποτιμώ τις μεγάλες δυσκολίες και τα πραγματικά εμπόδια. Σκεφτείτε, όμως, αν κάποιος σας έλεγε το 1948 πως η Ελλάδα ήταν στο μεταίχμιο μιας απίστευτης οικονομικής ανάπτυξης, ή το 1973 μετά την κατάπνιξη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου πως σε ένα χρόνο θα είχαμε το δημοκρατικότερο καθεστώς που είχαμε ποτέ!
Γράφω τις γραμμές αυτές στην Αθήνα, με τον Παρθενώνα μπροστά μου και τη γενιά των γονιών μου στο νου μου. Εχτισαν τη μεταπολεμική Ελλάδα και κινδυνεύουν να ζήσουν τα γεράματα τους στην αθλιότητα μιας τραγικής κατάρρευσης. Σκέφτομαι και τους φοιτητές μου που θέλουν το μέλλον τους να είναι στην Ευρώπη, όχι σε μια τριτοκοσμική χώρα.
Για όλους αυτούς λόγους λοιπόν, την Κυριακή όλοι μαζί θα πούμε το μεγάλο ΝΑΙ για την Ελλάδα, ΝΑΙ στο μέλλον της πατρίδας μας!
* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.