Οποιο και να είναι το αποτέλεσμα που θα βγει αύριο από την κάλπη, ακόμη και αν αποτελεί προϊόν νοθείας –υπάρχουν φόβοι και ότι ακόμη και καλπονοθεία μπορεί να επιχειρηθεί, πέρα από τις απόπειρες κατατρομοκράτησης των ευρωπαϊστών που ήδη είναι ορατές–, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι θα λειτουργήσει διχαστικά. Αυτό επιθυμεί η κυβέρνηση και για να το επιτύχει εργάζεται σκληρά εδώ και μήνες, με κορύφωση των προσπαθειών και της ρητορικής της τις δύο τελευταίες εβδομάδες, χρησιμοποιώντας αδιάντροπα τους κρατικούς μηχανισμούς, ενισχύοντας τις περιβόητες «πελατειακές σχέσεις» και με την ίδια έννοια κηρύχθηκε το δημοψήφισμα. Ο Π. Καμμένος το είπε ανοιχτά, άλλωστε. «Βρισκόμαστε σε πόλεμο και όποιος δεν αντέχει φεύγει», δήλωσε, διαγράφοντας βουλευτή του που διατύπωσε διαφορετική άποψη.
Ολα τα παραπάνω εντάσσονται πλήρως στη στρατηγική και στην επίτευξη των στόχων του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ας κάνει τον κόπο να μπει στο Διαδίκτυο και να διαβάσει την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος, το 2013 (τότε που έγινε ενιαίο ενσωματώνοντας τις συνιστώσες), την πολιτική απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου και τις αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής που ακολούθησαν. Οσα ζήσαμε τους πέντε μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και αυτά που στοχεύουν στη συνέχεια, εκεί μέσα βρίσκονται. «Μόνη διέξοδος για την ελληνική κοινωνία είναι η ρήξη με το υπάρχον…», τονίζεται, και παρακάτω «μορφή ρήξης που θα φέρει στο κέντρο της πολιτικής ζωής τις δυνάμεις που θα αναλάβουν την πολιτική ευθύνη της μεγάλης πορείας που οδηγεί στην απαλλαγή από τα δεσμά του καπιταλιστικού κέρδους…», για να καταλήξει «μορφή ρήξης που καλείται να οδηγήσει στη σοσιαλιστική αναγέννηση».
Μεταξύ άλλων, γιατί στους στρατηγικούς στόχους περιλαμβάνεται η ανάγκη αλλαγής της Ευρώπης, η προτεραιότητα σύγκρουσης με τη Γερμανία, η «απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ». Αυτός ο τελευταίος στρατηγικός στόχος ήλθε στην επικαιρότητα με την ανοιχτή επίθεση που εξαπέλυσε πρόσφατα ο Π. Λαφαζάνης κατά των «ευρωατλαντιστών», γεγονός που πιθανώς προκάλεσε ανησυχία στις τάξεις της στρατιωτικής ηγεσίας, γιατί ο Αλ. Τσίπρας που πήγε προχθές στο Πεντάγωνο –προφανώς για να δείξει ότι βρίσκεται σε αγαστή σύμπνοια με τον Π. Καμμένο, αλλά και για επηρεασμό της ψήφου των στρατιωτικών– φρόντισε να διαβεβαιώσει ότι ο «γεωπολιτικός προσανατολισμός» της χώρας δεν αλλάζει, προσθέτοντας όμως και ένα «αλλά»… Ποιος όμως μπορεί πλέον να να εμπιστευθεί τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού έπειτα από τόση και τέτοια εμπειρία ψευδών και παραπλάνησης των πάντων, μέσα και έξω. Και κυρίως διαπιστώνοντας ότι οι κινήσεις του ώς τώρα είναι αυστηρά μέσα στο πλαίσιο της κομματικής στρατηγικής.
Στην πεντάμηνη διαδρομή της κυβέρνησης, προέκυψαν και άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η ρήξη ήταν στρατηγικός στόχος και το ανέφικτο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης απλώς το εργαλείο για την αναρρίχηση στην εξουσία. Στις 25 Μαρτίου, ο Γ. Βαρουφάκης ζήτησε στα Χανιά από τον κόσμο «να στηρίξει και όταν γίνει η ρήξη», ενώ υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για ανάλογες τοποθετήσεις στελεχών της κυβέρνησης, του Αλ. Τσίπρα περιλαμβανομένου, σε ιδιωτικές συζητήσεις. Ακόμη και το κλείσιμο των τραπεζών πρόβλεπαν μερικοί από αυτούς, αλλά δεν τους απασχολούσε γιατί «οι δικοί τους δεν έχουν καταθέσεις».