Ηταν ο αγαπημένος γκουρού της Β΄ Πανελλαδικής (μαζί με τον Μπαλιμπάρ), στα τέλη του ’70, ο Μπαρτ της ιδεολογίας, το συμπλήρωμα του Πουλαντζά, ο φυσικός ηγέτης των νέο- και μεταμαρξιστών. Δεν χρειαζόταν να έχεις διαβάσει το «Κεφάλαιο», πράγμα φυσιολογικά αδύνατο, αρκούσε όμως μαζί του να έχεις μελετήσει το «Διαβάζοντας το Κεφάλαιο». Για τους πραγματικούς μύστες η «Υποστήριξη της Αμιένης» ήταν το κείμενο-κλειδί για να διεισδύσει κανείς στον «φωτεινό θάλαμο» της σκέψης του. Οπως κάθε Γάλλος που σέβεται τον εαυτό του, από τον Καμύ μέχρι τον Γκενζμπούρ, στις φωτογραφίες εμφανιζόταν μ’ ένα τσιγάρο ή ένα πουράκι στο χέρι, διαβάζοντας εφημερίδα (σε μια φωτογραφία του ’78 ξεχωρίζει στο γραφείο του η Humanité).
Ο Λουί Αλτουσέρ ήταν άνθρωπος της θεωρίας: η «σκέψη πάνω στη σκέψη» καθοδήγησε την εργοβιογραφία του, ανατρέποντας συσχετισμούς και ισορροπίες, προτάσσοντας το εποικοδόμημα αντί της οικονομίας και την κυριαρχία των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους (ΙΜΚ, σχολείο, αστυνομία, οικογένεια).
Ολα αυτά είχαν γίνει για αρκετό διάστημα παιγνίδι στα χέρια των «παιδιών του Μαρξ και της Coca Cola», από τον γαλλικό Μάη (του Γκοντάρ) μέχρι τους νεαρούς επιγόνους του ΚΚΕ Εσωτερικού, όταν αποτόλμησαν τη σύγκρουση με τους πνευματικούς τους πατέρες.
Ζούμε σε καιρούς πραγματικά ζοφερούς. Η χρεοκοπία της ιδεολογίας, στη νεοελληνική εκδοχή της (στρεβλή, ανάπηρη, προγλωσσική) συμπαρέσυρε την οικονομία και την κοινωνία στην πραγματική χρεοκοπία της χώρας. Η εξαθλίωση των μαζών, που θα επιτάχυνε τον κοινωνικό μετασχηματισμό (προς τα πού;), δεν δημιουργεί προλετάριους, αλλά απεγνωσμένους συνταξιούχους, μισθωτούς και επαγγελματίες, ζητιάνους στην ουρά μπροστά σ’ ένα ΑΤΜ.
Σ’ ένα παλιό του κείμενο («Μ’ ενδιαφέρει η περίπτωση Αλτουσέρ…»), ο Χάινερ Μίλερ διερευνά την αναγκαία αποτυχία των διανοουμένων (Μαρά, Πουλαντζάς, Παζολίνι, Φουκό), καταλήγοντας στο τραγικό συμπέρασμα «Το πρώτο γεγονός στη ζωή του Αλτουσέρ ήταν η δολοφονία της γυναίκας του»: για πρώτη φορά ο θεωρητικός γίνεται (κυριολεκτικά) χειρωνάκτης, πνίγοντας με τα χέρια του τη σύντροφό του.
Ανάλογα και τα «παιδιά του Αλτουσέρ» στην Ελλάδα: έγιναν από «θεωρητικοί» χειρωνάκτες. Στραγγάλισαν στην υπνοβατική παρόρμησή τους την ελληνική κοινωνία, καθιστώντας την αμήχανη Ευρώπη σε ιατροδικαστική υπηρεσία. Με ελάχιστο εγγυημένο κόστος: 60 ευρώ την ημέρα.
Κι όλα αυτά χωρίς μια στοιχειώδη «συγγνώμη» στον ελληνικό λαό.