Οπως όλοι μας, έτσι κι εγώ έχω μια θεωρία που με βολεύει να εξηγώ τα ανεξήγητα της εθνικής συμπεριφοράς μας. Σύμφωνα με τη «θεωρία» αυτή, χωρίζω τον πληθυσμό σε τρία-τρίτα.
Στο τελευταίο τρίτο ανήκουν οι εξαρτημένοι συμπολίτες. Κυρίως από τα πολιτικά κόμματα και τους τυχαίους αρχηγίσκους. Παγιδευμένοι σε αδιέξοδες «ιδεολογίες», στις οποίες όλα περνούν από το πανίσχυρο κράτος, που πληρώνει όσα χρειάζεται ο πάντοτε «αγνός λαός» μας. Το τρίτο αυτό υποστηρίζει κάθε φορά εκείνους τους πολιτικούς που του υπόσχονται ότι θα «διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους». Κι επειδή γνωρίζουν ότι «τα καλά και συμφέροντα» δεν δικαιολογούνται πάντοτε στα μάτια των υπολοίπων, γίνονται άγρια θεριά μόλις κανείς σκεφτεί να μετρήσει το κόστος των κεκτημένων δικαιωμάτων τους.
Το δεύτερο τρίτο είναι η μεσαία τάξη των αμφιταλαντευόμενων. Τα κύρια μέλη στις οικογένειες αυτού του μεσαίου τρίτου είναι άνθρωποι τίμιοι, δουλεύουν με συνέπεια, σέβονται τους νόμους και τους άλλους συμπολίτες, εκτιμούν την τάξη, βλέπουν τα στραβά του κράτους και δεν είναι καχύποπτοι στις κομματικές ιδεολογίες.
Αυτοί όμως που τραβούν το φορτίο της όμορφης αυτής χώρα ανήκουν στο πρώτο τρίτο. Είναι οι δημιουργοί του Σικελιανού, που συμμετέχουν στα κοινά χωρίς καμία εμπιστοσύνη προς τους πολιτικούς. Είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν την «αχθοφόρα ορμή» τους για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις του εθνικού πλούτου. Ανθρωποι που μαθαίνουν ενωρίς να κρύβονται από τη στενόχωρη καχυποψία τού ως άνω προσδιορισμένου τρίτου τρίτου. Προσηλωμένοι στην πρόοδο, συνοδοιπόροι της ευρωπαϊκής ταυτότητας, που χρειάστηκε συχνά να απευθυνθούν στο δεύτερο μισό, λέγοντας «βοηθάτε με και μένανε αδερφοί, να μη βουλιάξω αντάμα».
Το δημοψήφισμα ανέδειξε τα όρια μέσα στα οποία κινούμαστε. Αποδείχτηκε επίσης πόσο σοφά το Σύνταγμα αποκλείσει την προσφυγή στην κοινή γνώμη όταν πρόκειται για θέματα δημοσιονομικής λογιστικής. Οι 6 στους 10 που είπαν ΟΧΙ μαζί με τον πρωθυπουργό θα είναι οι πρώτοι που θα τον καταδικάσουν όταν θα γυρίσει σήμερα το βράδυ άπραγος, και στην αδιέξοδο άρνηση να ασκήσει το κυβερνητικό του καθήκον.
Μακάρι να αποδειχτεί πως εγώ, που πολύ θα ήθελα να πω ΟΧΙ στο άθλιο πακέτο των μέτρων λιτότητας και ύφεσης, όπως το εξυφαίνουν κυβέρνηση και Ευρωπαίοι, αλλά προτίμησα να πω ΝΑΙ για να φτάσει το μήνυμα ελπίδας των Ελλήνων μέχρι τις άλλες 18 πρωτεύουσες, είχα άδικο. Μακάρι το ΟΧΙ να φέρει την ποθητή λύση σταθερότητας, που τόσο χρειαζόμαστε, και να μην είναι ήδη αργά.
Σε κάθε περίπτωση, το δημοψήφισμα θα μου έχει προσφέρει τη χαρά να διαπιστώσω ότι το πρώτο τρίτο μεγάλωσε. Υπάρχουν τώρα 4 στους 10 πολίτες, οι οποίοι με ωριμότητα δήλωσαν έτοιμοι να κάνουν όσα περνούν από το χέρι τους για να μείνει η χώρα έξω από τη λάσπη. Είναι αρκετοί!