Η κυβέρνηση και οι εταίροι μας ενεπλάκησαν εδώ και καιρό σε έναν φαύλο κύκλο, όπου η αμοιβαία καχυποψία, οι απαιτήσεις και οι απογοητεύσεις και από τις δύο πλευρές οδήγησαν σε σημείο απ’ όπου δύσκολα θα ξεφύγουμε. Η πολιτική της ρήξης που εφάρμοσε ο Αλέξης Τσίπρας και πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου είχε μεγάλη επιτυχία εντός Ελλάδας, όπως απέδειξε ο θρίαμβος του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της Κυριακής, αλλά δυσχέρανε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις σχέσεις με τους εταίρους και δανειστές. Το ελληνικό πρόβλημα έγινε ευρύτατα γνωστό αλλά η καθημερινότητά των Ελλήνων δεν βελτιώθηκε, η οικονομία υπέστη τεράστιες ζημίες και η θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ενωση έγινε εξαιρετικά επισφαλής. Είναι αργά, αλλά ίσως η μόνη σωτηρία τώρα είναι η ελληνική κυβέρνηση να αρχίσει όχι μόνο να μιλάει με τους εταίρους μας, αλλά και να ακούει τι λένε.
Μία από τις βασικές αιτίες για την οποία η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση και κινδυνεύει η συνοχή της Ευρωζώνης είναι η έλλειψη επικοινωνίας, από την αρχή της κρίσης, μεταξύ των πρωταγωνιστών. Δεν ευθύνεται μόνο η έλλειψη πρόνοιας για τα προβλήματα που ήταν σίγουρο ότι θα προέκυπταν στην πορεία ενοποίησης της Ευρώπης και της εξέλιξης του κοινού νομίσματος· δεδομένης της απουσίας μηχανισμών και διαδικασιών για τη διαχείριση κρίσεων, υπήρξε τραγική έλλειψη ανθρώπινης επαφής μεταξύ των ηγετών της Ευρώπης και των διεθνών οργανισμών που ενεπλάκησαν στη διαδικασία διάσωσης της Ελλάδας. Η Αγκελα Μέρκελ ήταν απρόθυμη να πάρει σοβαρές πρωτοβουλίες στην αρχή της κρίσης, μήπως φανεί ότι η χώρα της ήθελε να αναλάβει ηγεμονικό ρόλο. Ο Νικολά Σαρκοζί παρίστανε τον ηγέτη όλης της Ευρώπης αλλά στην πράξη δεν φάνηκε άξιος, χάνοντας την ψυχραιμία του. Οι Ελληνες ηγέτες, από την άλλη, δυσκολεύονταν να καταλάβουν το μέγεθος της κρίσης, δεν ήξεραν πώς να αλλάξουν τις συνήθειες δεκαετιών και δεν γνώριζαν πώς να διαπραγματευθούν για να πετύχουν την καλύτερη συμφωνία διάσωσης. Ετσι, διεθνείς οργανισμοί -κυρίως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο- εφάρμοσαν πολιτικές χωρίς να λογαριάζουν σωστά τις συνέπειές τους.
Οι Ελληνες, λοιπόν, έχουν κάθε λόγο να είναι οργισμένοι με το αποτέλεσμα πέντε χρόνων θυσιών. Οπως και οι λαοί των άλλων χωρών, που μας δάνεισαν χρήματα, και πιστεύουν ότι πήγαν χαμένα. Ο Αλέξης Τσίπρας με την πολιτική της διαμαρτυρίας και της ρήξης πέτυχε μεγάλη πολιτική νίκη την Κυριακή, αλλά δεν άλλαξε τα δεδομένα στις σχέσεις της Ελλάδας με τους εταίρους μας. Η αιφνίδια κίνησή του, όμως, να ζητήσει σύγκληση των πολιτικών αρχηγών, ίσως δείχνει ότι τώρα καταλαβαίνει πως είναι ώρα για συνεννόηση όλων όσοι έχουν ρόλο στο ελληνικό δράμα – Ελλήνων και ξένων. Η ελληνική οικονομία και η κοινωνία βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Με ένα λάθος μπορεί να χαθούν δεκαετίες ευημερίας και ανάπτυξης. Η Ελλάδα κινδυνεύει και η Ευρώπη δεν πρέπει να χρεωθεί τέτοια καταστροφή. Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να πιστέψει ότι ο ελληνικός λαός του έδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη για να πετύχει κάτι καλύτερο, όχι να τον οδηγήσει στο βάραθρο.