Στην πρώτη εσωτερική σελίδα βλέπουμε τη λεζάντα της εικόνας να εξηγεί σε κεφαλαία ελληνικά και αγγλικά «Ο Περικλής αγορεύων από της Πνυκός – Perikles makes a speech in Pnyka», δηλαδή κάπου τον 5ο αιώνα π.Χ. Ακολουθούν πέντε σελίδες στις οποίες αναγράφονται τα στοιχεία του κατόχου και διάφορα άλλα γραφειοκρατικά δεδομένα και ακολουθούν οι σελίδες των θεωρήσεων, στις οποίες ανά δύο σελίδες παρουσιάζεται μία εικόνα.
Η πρώτη εικόνα είναι τρία Κυκλαδικά Ειδώλια – Cycladic Figurines, όπως μεταφράζεται. Δηλαδή μνημεία από τον Κυκλαδικό πολιτισμό, που ήκμασε την ίδια περίοδο με τους πρόωρους αιγυπτιακούς και μεσοποτάμιους πολιτισμούς (τη χιλιετία 3.000 – 2.000 π.Χ.).
Κατόπιν περνάμε σε μία εικόνα του ανακτόρου της Κνωσού -Knossos-, τα παλαιότερα ίχνη κατοίκησης τα οποία ανάγονται στη νεολιθική εποχή (7.000-3.000 π.Χ.). Ο Δίσκος της Φαιστού -thε Phaistos Disc- ακολουθεί (χρονολογείται πιθανώς στον 17ο αιώνα π.Χ.) και η Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας (Lighting of the Olympic Flame). Ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαιότητα ήταν στην Ολυμπία το 776 π.Χ. Στο επόμενο δισέλιδο παρουσιάζεται μία Αθηναϊκή Τριήρης (Athenian Trireme).
Για όσους απορούν πώς και δεν έχει εμφανιστεί στις πρώτες σελίδες, ιδού: Στις σελίδες 16 και 17 εικονίζεται ο Παρθενώνας -The Parthenon- σε θέση τιμητική καθώς είναι στη μέση του εντύπου, εκεί όπου εμφανίζεται και η γαλανόλευκη κλωστή που δένει τα φύλλα.
Παρακάτω εμφανίζονται το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου (Epidaurus), το μνημείο των Δελφών (Delphi), κατόπιν η χρυσή λάρνακα του τάφου του Φιλίππου Β΄ (μονολεκτική η λεζάντα: Βεργίνα – Vergina) και μετά ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων (The Antikythera Mechanism) που χρονολογείται μεταξύ του 150 π.Χ. και του 100 π.Χ.
Τα επόμενα δισέλιδα φιλοτεχνούνται με τρεις φωτογραφίες από μετά Χριστόν ελληνικά μνημεία: Η μονή Σίμωνος Πέτρας (The Monastery of Simonos Petra), που άρχισε να χτίζεται το 1257 στο Αγιον Ορος, κατόπιν η Αγία Σοφία του Μυστρά (Agia Sophia-Mystras), η οποία ιδρύθηκε στα μέσα του 14ου αιώνα και τέλος σε πρώτο πλάνο το Γεφύρι της Αρτας που για τους αγγλομαθείς μεταφράζεται σε The Bridge of Arta.
Το έντυπο είναι το ελληνικό διαβατήριο, που πολλοί σήμερα σπεύδουν να το αποκτήσουν ή να ανανεώσουν για να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή. Το διαβατήριο που μας θυμίζει στο εξώφυλλό του ότι η Ελληνική Δημοκρατία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Καμία εικόνα από πρόσφατα ελληνικά επιτεύγματα ακόμα, κανένας σπουδαίος σύγχρονος Ελληνας. Μόνο αρχαίες μνήμες.
«Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια / που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω / πού να τ’ ακουμπήσω» έγραφε ο Γιώργιος Σεφέρης. Το αρχαίο κλέος μας, λοιπόν, το βάζουμε σε διαβατήρια και άλλα έντυπα αφού – χρόνια τώρα, έρημοι και αξιακά χρεοκοπημένοι- όχι μόνο πού να το ακουμπήσουμε δεν ξέρουμε αλλά ούτε και με τι να το αντικαταστήσουμε…