Ηταν αναμενόμενο ότι η κρίση θα έβαινε κλιμακούμενη έως την ύστατη στιγμή. Κακώς, αλλά αναπότρεπτο. Παρά τις οικτρές επιπτώσεις στην οικονομία, αντιλαμβάνεται κανείς ότι σε ακραίες περιπτώσεις δεσπόζουσα είναι η σημασία του «πολιτικού χρόνου», με άλλα λόγια η απαραίτητη περίοδος «ωριμάνσεως», ώστε από το απόλυτο των διακηρύξεων να υιοθετηθεί στο τέλος μία λύση συμβιβαστική. Αλλά η ύστατη στιγμή έφθασε. Τα πάντα θα κριθούν στη συνεδρίαση του Eurogroup. Παρέλκει η ενασχόληση με την ποιότητα του «δράματος» ή της «παρωδίας» του τελευταίου πενταμήνου. Δεν ορίσαμε τους πρωταγωνιστές, ούτε είμαστε οι συγγραφείς του σεναρίου. Υποστήκαμε το θέαμα. Ομως έως εδώ. Αρκεί. Η συμφωνία πρέπει να υπογραφεί και πρέπει να υπογραφεί από μία κυβέρνηση της Αριστεράς.
Ηδη από τον Μάιο του 2010 δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις διχασμού μεταξύ υποστηρικτών και αντιπάλων του «Μνημονίου». Το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής επιβεβαίωσε την κατάρρευση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος που ανέδειξε η μεταπολίτευση. Από τους πολίτες που υπερψήφισαν το ΟΧΙ, το 15% τουλάχιστον ανήκαν έως το 2010 στον κορμό της παραδοσιακής Δεξιάς. Δεν παραπλανήθηκαν. Εξεγέρθηκαν. Πέραν τούτου, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ανέδειξε για πρώτη φορά μία άκρως επικίνδυνη ταξική συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, που από την άνοδο των «μη προνομιούχων» στην εξουσία επί Ανδρέα Παπανδρέου είχε αμβλυνθεί διά της διασποράς δάνειου χρήματος, είναι αλήθεια.
Οι μαζικές συγκεντρώσεις των οπαδών του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, με τα σοβαρά και τα ευτράπελά τους, έχουν συμβάλει επικίνδυνα στη διάχυση της αντιπαραθέσεως από το Κοινοβούλιο και τις τηλεοπτικές αναμετρήσεις, όπου είναι φυσικό να διεξάγονται, στο επίπεδο των πολιτών. Συνετελέσθη έγκλημα πολιτικό. Ο διχασμός αρχίζει να δηλητηριάζει τις σχέσεις μεταξύ ενοίκων της ίδιας πολυκατοικίας, αλλά και φιλικές παρέες, όπου επί δεκαετίες συνυπήρχαν άτομα με διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές τοποθετήσεις. Εχει αρχίσει να εισβάλει πλέον στην ελληνική κοινωνία ένας «ρατσισμός» μεταξύ δήθεν «ευρωπαϊστών» και δήθεν «ελληνοφρόνων»· πρόκειται για επιστροφή στη βαρβαρότητα.
Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρότερο από το δίλημμα ανάμεσα στο «ευρώ» ή στη «δραχμή»· ο πραγματικός κίνδυνος είναι να μην ανέχεται ο ένας τον άλλον. Δεν έχει πλέον την παραμικρή σημασία πώς φθάσαμε στο σημείο αυτό. Αλλά η εμφυλιακή σύγκρουση, προς την οποία σταθερώς οδεύουμε, μπορεί να αποφευχθεί μόνον εάν ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ένας πρωθυπουργός της Αριστεράς, υπογράψει συμφωνία παραμονής στην Ευρωζώνη.
Η αμυντική θέση της Ελλάδος στο σύστημα της Δύσεως διεσφαλίσθη όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου υπέγραψε τη συμφωνία παραμονής των αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας. Ο διχασμός θα αποτραπεί εάν ο κ. Τσίπρας υπογράψει συμφωνία, ασχέτως εάν πιστεύσει στο «ευρώ» ή στη «δραχμή». Δεν έχει σημασία το νόμισμα. Πρέπει να αποκλεισθεί νέος εμφύλιος.