Εχουν 13 χρόνια στον χώρο της μουσικής, με πολλές εμφανίσεις σε σκηνές της Αθήνας, της επαρχίας αλλά και σε κλαμπ του εξωτερικού. Ο Σωτήρης Τράγκας παίζει τενόρο σαξόφωνο, κλαρινέτο, φλάουτο, φυσαρμόνικα, η Πόπη Νταλαχάνη προτιμά την κιθάρα, το αρμόνιο, το laptop. Οι Dilemma είναι ένα εναλλακτικό ντουέτο που δεν υποχωρεί στα κέφια του προβλέψιμου κοινού. Μελωδικοί, λυρικοί όποτε χρειάζεται, τους αρέσει το ρυθμικό παιχνίδι ανάμεσα στην τζαζ, το ροκ, την κλασική, η ποίηση και βέβαια να δημιουργούν θεατρικές ατμόσφαιρες.
Τα βήματά τους είναι μετρημένα όπως και τα cd τους. Τρία από τότε που σχηματίστηκαν, κάνοντας δισκογραφική αρχή με το «Pendulum», έπειτα το «Rise up» και πέρυσι το «Oblivion». Οπως πολλοί ομότεχνοί τους, επιμένουν να δημιουργούν σε πείσμα των καιρών, με τους δικούς τους όρους. Στη δική τους περίπτωση προνόησαν από νωρίς. Μαθηματικός και νηπιαγωγός αντίστοιχα, έλυσαν το πρόβλημα της επιβίωσης διδάσκοντας σε παιδιά.
Αντίθετα με άλλους συναδέλφους τους που σκορπίζουν τραγούδια τους στο Διαδίκτυο, εκείνοι επιμένουν στο φυσικό προϊόν ακόμη και μέσα στην οικονομική κρίση. Ομως το τέταρτο άλμπουμ τους, που έχει τίτλο «Invisible jukebox», έπεσε θύμα των ημερών. Ετοιμο στο εξωτερικό, όπου είχε σταλεί για να τυπωθεί, δεν μπορεί να πάρει ακόμη τον δρόμο για τα δισκοπωλεία. Τους πρόλαβε το κλείσιμο των τραπεζών πριν τακτοποιηθούν οι τελευταίες οικονομικές εκκρεμότητες. Θα κυκλοφορήσει ωστόσο σύντομα από την ΕΜΣΕ.
Οπως και το προηγούμενο είναι κι αυτό ορχηστρικό. Ακουστικό, με σαξόφωνο και κιθάρα, αλλά και στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής και ήχους πιο πειραματικούς. Η Πόπη Νταλαχάνη λέει πως μαζί του κλείνει ο ινστρουμένταλ κύκλος του σχήματος και ανοίγει ένας καινούργιος που περιλαμβάνει περισσότερους στίχους. Το είδος που αντιπροσωπεύουν κερδίζει κυρίως όσους γοητεύονται από την τζαζ, τη ροκ, την αβανγκάρντ μουσική, το νιου γουέιβ. Οι αναφορές τους βέβαια πατούν γερά στην κλασική. «Το κοινό του χώρου έχει αυξηθεί, όμως το ευρύ κοινό εξακολουθεί να προτιμά το λαϊκό ή τα πιο ποπ ακούσματα».
Από τα πέντε του χρόνια ο Σωτήρης Τράγκας ξεκίνησε πιάνο, γράφτηκε στο Ελληνικό Ωδείο, έκανε μαθήματα φλάουτου και κλαρινέτου (Ανωτέρα) έπειτα συνέχισε τις σπουδές του στο σαξόφωνο (άλτο, τενόρο). Κι όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, συνέχισε στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, υπήρξε μαθητής του Dick Perry (σαξόφωνο στο «Dark side of the moon» των Pink Floyd) κι έπειτα στη σχολή CIM στο Παρίσι. Πέντε χρόνια στην Αγγλία έμαθε τι σημαίνει ιδρυτικό μέλος μουσικών σχημάτων στον χώρο της τζαζ και της ροκ εναλλακτικής σκηνής. Επιστρέφοντας σχημάτισε δικά του στην Αθήνα. Σε ένα απ’ αυτά συναντήθηκαν με την Πόπη Νταλαχάνη κι έφτιαξαν τη δική τους μπάντα. Αλλωστε και εκείνη έκανε από τα επτά της χρόνια μαθήματα κλασικής κιθάρας, συνέχισε με ανώτερα θεωρητικά, master classes, ολοκληρώνοντας παράλληλα τις σπουδές της στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Κρήτης. «Εζησα ωραία φοιτητική ζωή συμμετέχοντας σε διάφορα σχήματα, γράφοντας τα πρώτα μου τραγούδια, όμως επιστρέφοντας στην Αθήνα ήθελα να ενταχθώ σε ένα μουσικό σχήμα, νοσταλγώντας τις μουσικές παρέες της Κρήτης. Αναζητώντας μια θέση κιθαρίστριας σε κάποιο γκρουπ, γνωρίστηκα με τον Σωτήρη ο οποίος τότε συνεργαζόταν σε άλλο σχήμα». Μέσα απ’ αυτό προέκυψαν αργότερα οι Dilemma. Σε δίλημμα πάντως δεν βρέθηκαν. «Ψάχναμε μια λέξη με ελληνική ρίζα, που να είναι εύηχη. Κάποιοι νόμισαν ότι αντιπροσώπευε το ντουέτο». Γρήγορα έγιναν συνοδοιπόροι και στη ζωή.
Οι δυο τους καταπιάνονται με όλα: μουσική, στίχοι (αγγλικά και ελληνικά), ενορχήστρωση, εκτέλεση, ερμηνεία και παραγωγή. Πώς επιβιώνουν σε μια εποχή που ο χώρος της μουσικής έχει δοκιμαστεί περισσότερο από τις άλλες τέχνες; «Ποτέ δεν αφήσαμε τη μουσική, αλλά ευτυχώς οι γονείς μάς έπεισαν να σπουδάσουμε και κάτι άλλο που επίσης αγαπούσαμε». Νηπιαγωγός το πρωί, παραδίδει και μαθήματα κιθάρας σε παιδιά, εκείνος Μαθηματικά, ενώ το βράδια εκφράζονται σε underground σκηνές. Οπως λέει: «Υπευθυνότητα χρειάζεται σε ό,τι κάνεις. Αυτό μας κράτησε μαζί κι ως σχήμα».
Επιχειρώντας έναν απολογισμό της 13χρονης μουσικής τους περιπέτειας, η 37χρονη κιθαρίστρια παρατηρεί πως «το κοινό έχει αλλάξει προς το καλύτερο αλλά όχι τόσο ώστε να δεχτεί καινούργια μουσικά πράγματα. Το κοινό στην Ελλάδα θέλει εκπαίδευση, κάτι που βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Δεν υπάρχουν πρότυπα κι αυτό επηρεάζει και τα νέα παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική αλλά και τους ακροατές». Στην εποχή της υπερπληροφόρησης, «η αναζήτηση μιας νέας τάσης και η αγορά ενός άλμπουμ σχετίζονται με τους μεγαλύτερους σε ηλικία ακροατές. Οι νεότεροι επιλέγουν τραγούδια, σπανίως άλμπουμ και συνήθως μιλούν με αριθμούς. Ξεχωρίζουν το 5 ή το 3, χωρίς να στέκονται στον τίτλο ενός τραγουδιού». Οσο για το κοινό του εξωτερικού -Αγγλία, Γερμανία και Ιταλία που έχουν εμφανιστεί-, λέει πως ξαφνιάζεται όταν του προσφέρεται κάτι διαφορετικό από την Ελλάδα. «Οταν ο Γερμανός πάει σε ελληνικά μαγαζιά στο Μόναχο κι ακούει μπουζούκια, περιμένει κάτι ανάλογο κι από τα γκρουπ που ταξιδεύουν ώς εκεί». Υπάρχει βέβαια και η ελληνική πραγματικότητα: «Η μουσική είναι τρόπος ζωής, αλλά χρειάζεται και μια άλλη δουλειά για να επιβιώσεις».