Αργά το απόγευμα της Τετάρτης περπατώ στον πεζόδρομο της Ερμού κοντά στο Θησείο με προορισμό ένα όμορφο νεοκλασικό σπίτι στον αριθμό 134. Φτάνοντας, η ανοιχτή πόρτα με προσκαλεί να μπω και να συναντήσω έναν κήπο, που εδώ και πολύ καιρό έχει μετατραπεί σ’ ένα ζωντανό χώρο δράσης και τέχνης. Εναν πολυδύναμο χώρο πολιτισμού στη σκιά της Ακρόπολης. Το «Σπίτι των Αρχαιολόγων», όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν οι θαμώνες, φιλοξενεί μουσικές παραστάσεις, εκθέσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Με μια τέτοια αφορμή βρέθηκα εκεί, καλεσμένος της κ. Βασιλικής Ράπτη, καθηγήτριας Νεοελληνικών και Κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, να παρακολουθώ την παρουσίαση της νέας της ποιητικής συλλογής που τιτλοφορείται «Transitorium», στο πλαίσιο του συμποσίου ποίησης και μετάφρασης Ελλήνων και Αμερικανών ποιητών που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. «Η ποίηση είναι μία κοινή γλώσσα τελικά και αποφασίσαμε πως θα προσπαθούμε κάθε χρόνο να συναντιόμαστε Ελληνες, ομογενείς και Αμερικανοί ποιητές για να γράφουμε και να μεταφράζουμε ποίηση σε τούτο το συμπόσιο», λέει στην εισαγωγή της η οικοδέσποινα της βραδιάς, Σιαρίτα Κουκά. Οι καλεσμένοι, με ένα ποτήρι δροσερό λευκό κρασί στο χέρι, παίρνουμε τη θέση μας και η εκδήλωση αρχίζει. Το άρωμα του γιασεμιού και το ελαφρύ αεράκι έρχονται σε άμεση επαφή με τις αισθήσεις μας. Τα αρώματα της Ελλάδας και του καλοκαιριού διαχέονται στην ατμόσφαιρα.
Οι τρεις κριτικές εισηγήσεις των Ζαφείρη Νικήτα, Χλόης Κουτσουμπέλη και Νίκου Πουλόπουλου πάνω στο έργο και οι διαδοχικές ερωτήσεις του κοινού αποτέλεσαν το πρώτο μέρος της εκδήλωσης. «Transitorium» ο τίτλος της συλλογής, ένα πέρασμα, μια μετάβαση, ένα στάδιο ενδιάμεσο αλλά αυθύπαρκτο. Αυτό το τούνελ λοιπόν καλείται να διασχίσει ο αναγνώστης ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, στο γέλιο και το δάκρυ, στον πόνο και τον έρωτα. Το ασυνήθιστο, όπως παρατήρησε η Dr Susan Gevirtz, καθηγήτρια στο California College of the Arts, ήταν ότι η συγγραφέας συζητούσε με τους κριτικούς απαντώντας στα ερωτήματά τους. Σήμερα η Βασιλική Ράπτη ζει στην Αμερική, έγραψε τη συλλογή στα αγγλικά και στη συνέχεια τα ποιήματα μεταφράστηκαν. Η μετάφραση λοιπόν των ποιημάτων αυτών έχει δημιουργήσει καινούργια ποιήματα, έτσι ώστε διαβάζει κανείς δύο συλλογές, την πρωτότυπη συλλογή στα αγγλικά και μια δεύτερη συλλογή στα ελληνικά, όπου έχουν δημιουργηθεί καινούργιες παρηχήσεις, διαφορετική ηχώ, άλλα σχήματα, αλλά το εντελώς παράδοξο είναι ότι το νόημα παραμένει αναλλοίωτο, που σημαίνει ότι κάθε ένα ποίημα από αυτά, εκτός από τη γλώσσα που «παιχνιδίζει» και ρέει, έχει πολύ συμπαγή πυρήνα, ένα βαρύ κέντρο που παρασύρει τον αναγνώστη κατευθείαν στο κενό.
«Για την “Αχνα” του Στρατή Χαβιαρά/ Αχ να/ Μη Αχνή/ αχ και να ’χα/ Χνάρια Αχνά/ Της άχνας σου/ Να ξαχνίσω/ Την αχλή/ Του χνώτου σου/ Το χνούδι/ Της γλώσσας σου/ Να χαρώ/ Τάχα/ Κι εγώ/ Το τάμα/ Της εφηβείας/ Των αχινών/ Των ινών/ Των κορμιών-ορνέων».
Με τη μουσική συνοδεία του τσέλου του Ευγένιου Μπένση, τις φωνές της σοπράνο Στέλλα Μάρκου και του νεαρού τενόρου Γιάννη Φίλια, με απαγγελία του Γιώργου Λιακού σε μουσική του Κώστα Ρεκλείτη, ολοκληρώθηκε η υπέροχη βραδιά στον ξεχωριστό αυτό κήπο. Η ποίηση και η μουσική έχουν τον τρόπο να χαρίσουν μοναδικές και πρωτόγνωρες εμπειρίες στον άνθρωπο και συνολικά στην κοινωνία. Μέσα στο ταραγμένο αυτό καλοκαίρι του 2015, η βραδιά στον κήπο των αρχαιολόγων λειτούργησε σαν γαλήνιο βάλσαμο στην καρδιά όλων μας κάτω από τον Βράχο της Ακρόπολης.