Neil Gaiman
«Ευτυχώς ο μπαμπάς έφερε το γάλα»
εικονογράφηση:
Skottie Young.
μτφρ.: Φίλιππος Μανδηλαράς εκδ. Παπαδόπουλος
Ο Βρετανός Neil Gaiman είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους παραμυθάδες. Ενας απόγονος των θρύλων της λογοτεχνίας του φανταστικού, του Τόλκιν, του Κλέιβ Στέιπλ Λούις και των σκοτεινών Εντγκαρ Αλαν Πόε και Λάβκραφτ. Είναι μια αστείρευτη πηγή ιστοριών, ένας αφηγητής που με μαεστρία χειρίζεται τους θρύλους και τις μυθολογίες. Που εκτός από σενάρια για κόμικς (βλέπε το σπουδαίο «Sandman»), εκτός από μυθιστορήματα (ίσως να αναζητήσεις το «American Gods» που με μεγάλες προσδοκίες μεταφέρεται στη μικρή οθόνη), έχει γράψει και για παιδιά.
Με εικονογράφο τον Dave McKean, έναν από τους πιο στενούς του συνεργάτες, που καταφέρνει να απεικονίσει τα όσα φαντάζεται, είχε δημιουργήσει τρία παραμύθια, που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν ως μια άτυπη τριλογία λόγω του ύφους τους: το «Wolves in the Walls» (Λύκοι στους τοίχους), το «The day I swapped my dad for two goldfish» (Την ημέρα που αντάλλαξα τον μπαμπά μου με δύο χρυσόψαρα) και το «Crazy Hair». Πρόκειται για παραμύθια εξαιρετικά τόσο για το λογοτεχνικό όσο και για το εικαστικό τους κομμάτι –ο εφευρετικός McKean μεγαλουργεί– που αποπνέουν μια γοητευτική σκοτεινιά, μια ατμόσφαιρα που ιντριγκάρει μικρούς και μεγάλους αναγνώστες.
Συγκεκριμένα, στο «The day I swapped my dad for two goldfish» (1997), όπως μαρτυρεί και ο τίτλος, ένας γιος ανταλλάσει τον μπαμπά του με δύο χρυσόψαρα, και ο μπαμπάς, απόλυτα αφοσιωμένος στην εφημερίδα του, δεν αντιδρά καθόλου, δεν καταλαβαίνει τίποτα, ούτε ότι βρίσκεται παγιδευμένος σε ένα κοτέτσι. Το παραμύθι είναι μια σάτιρα προς τον πατέρα που, χαμένος στους ενήλικους προβληματισμούς του, δεν πλησιάζει τον κόσμο του παιδιού, δεν ασχολείται με αυτό, είναι απών. Το παραμύθι έγινε επιτυχία. Ομως ο Gaiman, πατέρας και ο ίδιος, ένιωθε τύψεις.
Και χρόνια αργότερα, έγραψε ένα άλλο παραμύθι, μια μικρή νουβέλα για παιδιά, με τίτλο «Ευτυχώς, ο μπαμπάς έφερε το γάλα» (εκδ. Παπαδόπουλος, μετάφραση Φίλιππος Μανδηλαράς) με ήρωα έναν σούπερ πατέρα, έναν πατέρα πρόθυμο να κάνει τα πάντα για τα παιδιά του. Η μαμά λείπει για δουλειές και μένει στον μπαμπά να προσέχει τα δυο παιδιά. Ομως το γάλα στο ψυγείο τελειώνει. Και, αλίμονο, τα παιδιά δεν έχουν για τα δημητριακά τους. Ο πατέρας τότε αναλαμβάνει δράση.
Ο Gaiman με ένα δεξιοτεχνικό τρόπο μπλέκει ό,τι κατεβάζει η κεφάλα του: ταξίδι στον χρόνο, βρικόλακες, δεινόσαυρους, εξωγήινους, αιμοδιψείς πειρατές, ιθαγενείς, μικρά πόνι. Η γραφή του γεμάτη χιούμορ και κέφι, λόγος οικείος που συνοδεύεται από την πολύ επιτυχημένη και ιδιαίτερα ταιριαστή εικονογράφηση του καρτουνίστα Skottie Young.
Και εκεί που νομίζεις πως ο συγγραφέας σε έχει οδηγήσει σε ένα χάος που μοιάζει αδιέξοδο, όπου όχι μόνο τα παιδιά κινδυνεύουν να μην πιουν το γάλα τους, αλλά και το ίδιο το σύμπαν απειλείται να καταστραφεί, κάνει μια μαγική κίνηση και επαναφέρει τη γαλήνη, δίνοντας ένα όμορφο τέλος.
Τα παιδιά, περήφανα για τον μπαμπά τους, αν και με μια μικρή δυσπιστία για τα όσα τους είπε πως πέρασε, θα έχουν γάλα για τα δημητριακά. Κι εμείς χαμογελώντας για ακόμη μία φορά θα υποκλιθούμε στο μυθοπλαστικό μεγαλείο του Neil Gaiman. Και θα σκεφτούμε, παραφράζοντας τον τίτλο του επίμαχου «γάλακτος»: Ευτυχώς, ο Neil Gaiman γράφει βιβλία.