Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα βρίσκεται σε μοναδική θέση να υπηρετήσει τη χώρα, δημιουργώντας ένα μεγάλο μέτωπο δυνάμεων που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή πορεία και προχωρώντας σε μεταρρυθμίσεις που η χώρα έχει ανάγκη. Για να το πετύχει αυτό, όμως, ο πρωθυπουργός πρέπει πρώτα να πείσει ότι πιστεύει στην ανάγκη βελτίωσης του κρατικού μηχανισμού και στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας και της πολιτικής.
Ενώ ο κ. Τσίπρας εξηγεί τη στροφή του ως αναγκαία, ως απόφαση ευθύνης, ώστε να αποφευχθεί η καταστροφή της χώρας, αυτός και στελέχη της κυβέρνησής του παρουσιάζουν τη σημερινή τους πολιτική ως κάτι κακό που αναγκάζονται να εφαρμόσουν για να αποφύγουν τα χειρότερα. Δεν έχουν προσπαθήσει να πείσουν κανέναν ότι διαθέτουν πρόγραμμα για μια καλύτερη πορεία.
Με αυτό τον τρόπο, όμως, δεν πείθουν ούτε τους πολίτες, ούτε τους δανειστές, ούτε τους εαυτούς τους. Κι ενώ δεν θα αποφύγουν τη σύγκρουση με τους πιο αμόλυντους από την επαφή με την πραγματικότητα συντρόφους τους, θα χάσουν και όσους ακόμη ελπίζουν ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να βρει έξοδο από την κρίση. Ενώ έφθασαν στο χείλος της αβύσσου με την πολιτική τους, πολλά μέλη της κυβέρνησης δείχνουν να μην καταλαβαίνουν ότι υπέστησαν ολοκληρωτική ήττα και ότι τους δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Πολλοί πολίτες και τρία κόμματα της αντιπολίτευσης στηρίζουν την κυβέρνηση, ακριβώς επειδή άλλαξε πορεία και επειδή έχει τη νομιμοποίηση και τη λαϊκή υποστήριξη για να εφαρμόσει μια πολιτική χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος.
Αυτός ο άτυπος συνασπισμός της ελπίδας για έξοδο από το τέλμα παρουσιάζει μοναδική ευκαιρία για να ακυρωθούν οι παλιές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ Δεξιάς-Αριστεράς, για να καταπιαστούμε όλοι με τα βαθιά ριζωμένα προβλήματα που καμία κυβέρνηση δεν έλυσε. Ετσι θα μπορούσαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους οι λογικοί και σοβαροί άνθρωποι από κάθε χώρο και να θέσουν στόχο την εξυγίανση της χώρας. Η Ελλάδα χρειάζεται πρόγραμμα για να μπορέσει να αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο τους ανθρώπους της και όλους τους άλλους πόρους που διαθέτει. Μόνο εμείς οι Ελληνες μπορούμε να γνωρίζουμε τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας. Από το πρώτο μνημόνιο το 2010 είδαμε ότι όταν εμείς δεν διαθέτουμε πρόγραμμα, θα μας το φέρουν άλλοι. Φτάσαμε στο τρίτο μνημόνιο μετρώντας τις πληγές των προηγούμενων χωρίς να λογαριάζουμε πώς αυτά απέτυχαν και κάνουμε το ίδιο λάθος: καταγγέλλουμε το ξενόφερτο πρόγραμμα χωρίς να παρουσιάζουμε ένα δικό μας.
Τα κυβερνητικά στελέχη που τώρα προωθούν μέτρα και υιοθετούν συμπεριφορές που παλιότερα καταδίκαζαν εξηγούν ότι δεν τους αρέσει αλλά δεν έχουν επιλογή. Είναι μια λογική θέση ύστερα από μήνες παραλογισμού. Δεν πρέπει να ξεχνούν ότι τα προβλήματα της χώρας επιδεινώθηκαν λόγω της ελαφρότητας με την οποία οι ίδιοι αγνόησαν τα παθήματα προηγούμενων κυβερνήσεων και επέμεναν σε μια πολιτική σύγκρουσης και εκβιασμών, μόνο για να δουν τα ίδια όπλα να στρέφονται εναντίον τους. Ισχυριζόμενοι ότι δρουν υπό την πίεση της τρόικας, όμως, απλώς συνεχίζουν την προηγούμενη τακτική, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζε τα πράγματα συνεχώς όπως ήθελε να είναι, όχι όπως είναι.
Η συγκρουσιακή διάθεση έχει επικίνδυνες παρενέργειες. Οταν ο Αντώνης Σαμαράς καταφερόταν εναντίον του μνημονίου, ενθάρρυνε την ανάπτυξη απόλυτων, λαϊκίστικων απόψεων που οδήγησαν το κόμμα του στη διάσπαση όταν αναγκάστηκε να αλλάξει πορεία. Στον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα, τα μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας και άλλοι «απόλυτοι» ισχυρίζονται ότι αυτοί πρεσβεύουν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και όχι ο πρωθυπουργός. Αυτοί ελέγχουν την πλειοψηφία στην Κεντρική Επιτροπή, καθιστώντας τον κ. Τσίπρα όμηρό τους όσο αυτός δεν ολοκληρώνει τη ρήξη πείθοντας για το πρόγραμμά του.
Οπως η πορεία της χώρας προς την καταστροφή ήταν προδιαγεγραμμένη όσο η κυβέρνηση δεν άλλαζε πολιτική, έτσι και η σύγκρουση με αυτούς που θέλουν να συνεχίσουν εκείνη την πορεία είναι αναπόφευκτη. Η κυβέρνηση μπορεί να αισθάνεται ότι οι συνεχείς καταγγελίες εναντίον του μνημονίου, της τρόικας και των «μνημονιακών δυνάμεων» θα κάνουν τους εσωκομματικούς αντιπάλους να αμβλύνουν τη στάση τους. Ηδη, όμως, είδαμε ότι το μόνο που καταφέρνει είναι να χάνει ακόμη περισσότερη αξιοπιστία εντός και εκτός της χώρας. Οταν η κυβέρνηση διατείνεται ότι επιλέγει το κακό μόνο για να αποφύγει το χειρότερο, χάνει τον στόχο, ο οποίος δεν μπορεί παρά να είναι η επιδίωξη του καλού. Και μόνο η ειλικρινής συνεργασία των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων μπορεί να σχεδιάσει και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που θα πετύχει προς όφελος όλων των Ελλήνων.