Ενας καλός φίλος με παρέσυρε σε ένα παιχνίδι φαντασίας που παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να απείχε ιδιαίτερα από την πραγματικότητα: «Σκέψου», μου πρότεινε, «την ώρα που οι παίκτες της Μπριζ κατέβαιναν προχθές από το πούλμαν για να μπουν στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας».
Σκεφτείτε το κι εσείς: τελευταία εβδομάδα Ιουλίου, με τη θερμοκρασία στις 8 το βράδυ πάνω από τους 30 βαθμούς, τον δείκτη δυσφορίας στα ύψη, τις τιμές του όζοντος πάνω από τα όρια επιφυλακής και τον περιβάλλοντα χώρο της ιστορικής έδρας του Παναθηναϊκού στη γνωστή κατάσταση. Το ίδιο το γήπεδο, που από άποψη υποδομών συντηρεί, εξωτερικά τουλάχιστον, μια πεπαλαιωμένη αίσθηση της Αθήνας του 1980, και ακριβώς απέναντι οι περίφημες προσφυγικές πολυκατοικίες, αυτή η ντροπιαστική εστία καθυστέρησης και υπανάπτυξης που για πολλούς καθηγητές του Πολυτεχνείου θεωρείται νίκη το γεγονός ότι «σώθηκαν» (όταν το 2009 κηρύχθηκαν διατηρητέες) χωρίς κανένα αξιόπιστο σχέδιο αξιοποίησης με όρους οικονομικής βιωσιμότητας. Η σημερινή τους αποτρόπαιη εικόνα, που συναντιέται μόνο σε πολύ άτυχες, ξεχασμένες πόλεις της βαθιάς Μέσης Ανατολής, μπορεί να δικαιώσει και τις πιο βάρβαρες σκέψεις στο μυαλό χιλιάδων Αθηναίων: εφόσον για τόσα πολλά χρόνια δεν έχει κυοφορηθεί ένα ρεαλιστικό πλάνο ανακατασκευής τους, γιατί να συνεχίζουν να προσβάλλουν ό,τι έχει απομείνει από την αστική υπερηφάνεια αυτής της πόλης;
Για την ιστορία και για τους λιγότερο εξοικειωμένους με την ποδοσφαιρική επικαιρότητα, το βράδυ της Τρίτης στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας συναντήθηκαν στο πλαίσιο των προκριματικών αγώνων του Champions League ο Παναθηναϊκός με την ομάδα της Μπριζ. Καθώς είχα επισκεφθεί στα φοιτητικά μου χρόνια την παραμυθένια αυτή πόλη του Βόρειου Βελγίου με τα κανάλια και τη μεσαιωνική γοητεία, προσπάθησα να αντιληφθώ το πολιτισμικό σοκ των παικτών της Μπριζ μπαίνοντας στο αθηναϊκό γήπεδο. Οχι μόνο της διαφοράς της θερμοκρασίας αλλά και εξαιτίας της παροιμιώδους αδυναμίας της Αθήνας να εκσυγχρονίσει το αστικό της δυναμικό.
Ανήκω στους Αθηναίους που δεν στεναχωρήθηκαν με τη ματαίωση της «Διπλής Ανάπλασης» που θα επέτρεπε στη μεγαλύτερη ομάδα της Αθήνας να κατασκευάσει νέες, σύγχρονες εγκαταστάσεις στον Βοτανικό με αντάλλαγμα την παραχώρηση της έκτασης της λεωφόρου Αλεξάνδρας για τη δημιουργία χώρου πρασίνου. Μου αρέσει η ιδέα ότι στην καρδιά της πόλης θα συνεχίσει να υπάρχει ένα τόσο ιστορικό γήπεδο, ικανό να τροφοδοτεί με ζωή πυκνοκατοικημένες συνοικίες. Υπό τον όρο ότι θα αλλάξει αιώνα, θα προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των καιρών και θα αποτελεί πηγή υπερηφάνειας για τους φίλους της ομάδας και την ίδια την Αθήνα. Το σχέδιο υπάρχει, τα χρήματα είναι δεσμευμένα από την Περιφέρεια Αττικής. Μικροί πυρήνες αναδημιουργίας και εκσυγχρονισμού θα επιτρέψουν ξανά στην Αθήνα να πιστέψει πάλι στο μέλλον.