«Το να προετοιμάζεται κανείς για κάτι που μπορεί να συμβεί δεν αποδεικνύει ότι θέλει κιόλας να συμβεί», γράφει ο νομπελίστας-αρθρογράφος Πωλ Κρούγκμαν στο ιστολόγιο που τηρεί εντός της εφημερίδας New York Times. Πάντα έτοιμος να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Οπως συμπληρώνει, «κάποτε θα μάθουμε τα σχέδια έκτακτης ανάγκης που είχαν κάνει οι ΗΠΑ όλα αυτά τα χρόνια». «Σχέδια κατάκτησης του Καναδά; Ισως. Σχέδια επιβολής στρατιωτικού νόμου σε περίπτωση εξέγερσης οπαδών της υπεροχής της λευκής φυλής; Ισως», σημειώνει με τον πιο αναπάντεχο τρόπο.
Γιατί τώρα έχω την εντύπωση πως όλοι αυτοί μάς δουλεύουν κανονικότατα; Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.
Σίγουρα όμως δεν μας δουλεύει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Στη διάρκεια των τελευταίων μηνών, διαρκούσης της δημοσκοπικής και εκλογικής αναβάθμισης του ΣΥΡΙΖΑ, το προβεβλημένο στέλεχος της Αριστερής Πλατφόρμας ανέβασε τους τόνους και με συνεχώς μεγαλύτερη σαφήνεια απείλησε πως δεν θα συμβιβαστεί με κανέναν συμβιβασμό που δεν θα περιλαμβάνει όσα εκείνος πρεσβεύει.
Μετά τη ρεαλιστική στροφή του Αλέξη Τσίπρα, ο κ. Λαφαζάνης γίνεται απειλητικός. «Το ένοχο κατεστημένο της χώρας αποθρασύνθηκε και έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ρεβανσισμού, ώστε να ζητάει ευθέως να ποινικοποιηθεί το plan B και να αρχίσουν να διώκονται ποινικά όσοι το υποστηρίζουν», δήλωσε μόλις προχτές. Είναι το λαφαζανικό «Σχέδιο Β» αυτό που ο κ. Κρούγκμαν θεωρεί απαραίτητο να διαθέτει ένα κράτος που σέβεται τους πολίτες του; Προφανέστατα και δεν είναι. Κανείς από εμάς δεν πρέπει να μπερδεύει ένα Σχέδιο Μέτρων Εκτακτης Ανάγκης ή ένα σχέδιο «Ξενοκράτης», όπως προβλέπεται για τα σύγχρονα δημοκρατικά κράτη, με σχέδια τύπου «Περικλής» ή «Προμηθέας», για τα οποία πολλά γνωρίζουν οι συνεπείς της Αριστεράς.
Η διαφορά είναι ότι σε καμία, μα απολύτως καμία, περίπτωση δεν ετίθετο ζήτημα «αναγκαστικής εξόδου από το ευρώ», ως αποτέλεσμα των συζητήσεων με τους εταίρους. Παρόμοιες συζητήσεις είχαν γίνει πολλές φορές μετά το 2010, υπήρξαν πάντοτε δύσκολες και το αποτέλεσμά τους δεν ήταν ποτέ δεδομένο. Ποτέ όμως δεν διανοήθηκε κάποια από τις ελληνικές κυβερνήσεις αυτής της περιόδου ότι χρειαζόταν να έχει στο τραπέζι ένα «Σχέδιο Β» ώστε να μπορεί να οργανώσει το κράτος την αλλαγή νομίσματος.
Η διαφορά είναι σπουδαία. Αποδεικνύεται ότι ο κ. Λαφαζάνης είχε πάντοτε σχέδιο εξόδου από το ευρώ και αλλαγής συμμαχιών. Κακώς και παρατύπως συμμετείχε στην κυβέρνηση Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός υπέταξε τη διαφάνεια των κυβερνητικών πράξεων στην ανάγκη του ενδοκομματικού συμβιβασμού. Οι πολίτες ανακαλύπτουν ότι μέλη της εκτελεστικής εξουσίας ενήργησαν έξω από τα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας. Θα μπορούσαν, τουλάχιστον, να σιωπήσουν.