7 π.μ. – 9 π.μ.
Ξυπνάω γύρω στις 7. Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να διαβάσω ειδήσεις στον υπολογιστή μου. Ενημερώνομαι, μπαίνω στο facebook και βλέπω τους φίλους μου, κάνω πράγματα που αφορούν τη δημοσιοποίηση της παράστασης. Χωρίς καθόλου καφέ. Οταν ξυπνάω πίνω μόνο νερό. Κάτι που έχει μπει στη ρουτίνα του ξεκινήματος της μέρας μου, είναι ν’ ανοίγω τυχαία ένα βιβλίο που υπάρχει στο τραπέζι και να βλέπω δυο τρεις φράσεις ή στίχους. Μου αρέσει πολύ αυτό, γιατί έχει κάτι πολύ προσωπικό με την ποίηση, που δεν είναι αναγνωστικό. Είναι το ν’ απασχολείς το μυαλό σου με το να καταλάβεις ή να νιώσεις πώς λειτουργεί μέσα σου ένας στίχος. Αυτή την περίοδο διαβάζω το «Σύσσημον» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Είναι ένα τρομερό βιβλίο, που έχει πολύ κεντρικά το πένθος μέσα του.
9 – 11 π.μ.
Ξεκινά κανονικά η μέρα. Τηλεφωνήματα που έχουν σχέση με τη διεκπεραίωση της παραγωγής. Ζητήματα που πρέπει να λυθούν σε σχέση με την πρόβα, με το σκηνικό, με τα συμβόλαια, όλα αυτά που ήταν αυτονόητα και λυμένα, αλλά τώρα προσαρμόστηκαν εξαιτίας της συγκυρίας.
11 π.μ. – 1 μ.μ.
Είναι η ώρα που παίρνω το… πρωινό μου, που συνδυάζεται με κάποια συνάντηση στο «γραφείο» μου, στο «Φίλιον». Γύρω στις 11 στο «Φίλιον» αρχίζει η έντονη κοινωνικότητα. Εκεί έχω μια πολύ ειδική σχέση με τον Λευτέρη, και μόλις με βλέπει, ξέρει ότι θα φέρει τον καφέ μου. Τότε είναι η ώρα της ημέρας που έχω συναντήσεις για τη δουλειά ή είναι ο χρόνος που μπορεί να δω λίγο την αδελφή μου. Μετά κάνω κάποιες καθημερινές δουλειές, όμως τις κάνω λίγο σαν μηχάνημα. Θέλω να πω ότι δεν εκτονώνω χαρά στο να πάω να ψωνίσω. Ακολουθεί η τράπεζα, γιατί έχω πολύ μεγάλο στρες με τις πληρωμές. Θέλω να φεύγει αυτό το βάρος από πάνω μου, ασχέτως αν μετά σχεδόν δεν έχω καθόλου χρήματα να βγάλω τον μήνα. Αλλά είμαι τουλάχιστον ήσυχη.
1 μ.μ. – 3 μ.μ.
Επιστρέφω στο σπίτι και είναι ο χρόνος που θα διαβάσω. Συνήθως κάτι γύρω από τα έργα που δουλεύω. Αυτή την περίοδο διάβασα πολλά γύρω από τον «Αίαντα». Αυτό όμως σημαίνει και πάρα πολλά ποιητικά κείμενα. Λίγο πριν φύγω θα φάω κάτι απλό. Δεν συνήθιζα να μαγειρεύω, είναι κάτι πολύ πρόσφατο. Στο προηγούμενο σπίτι μου δεν είχα κουζίνα. Μαγειρεύω κάτι απλό, γενικά δεν μου αρέσουν τα πολύπλοκα στο φαγητό. Είναι μια μικρή τελετουργία που έχω βάλει στη ζωή μου. Κάθομαι στο τραπέζι και τρώω. Εκεί μετριέται ο άνθρωπος με τη μοναξιά, εκεί που στρώνεις το τραπέζι για έναν.
3.30 μ.μ. – 10 μ.μ.
Παίρνω το σακίδιό μου, κατεβαίνω τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου και πηγαίνω στο θέατρο «Θησείον» και αρχίζουμε τις πρόβες. Τις ώρες της πρόβας, στ’ αλήθεια νιώθω πιο κοντά στον εαυτό μου. Αυτές είναι και οι ώρες που μοιράζομαι και τη μεγαλύτερη κοινωνικότητα, όλες οι υπόλοιπες είμαι αρκετά αποτραβηγμένη. Αυτές είναι οι στιγμές αίσθησης μιας δημιουργικότητας, επικοινωνίας, υψηλού πεδίου συγκίνησης. Νιώθεις τη μικρή ακτινοβολία μιας έμπνευσης και καταλαβαίνεις ότι υπάρχεις. Μ’ αρέσουν οι καθαρές ώρες μέσα στην πρόβα. Εμαθα ότι δεν μπορώ να κάνω παράσταση μέσα από βίαιο μοντέλο επικοινωνίας με τους συνεργάτες μου. Δηλαδή, πρέπει να είσαι μαλακός και αυτό δίνει περιθώριο και για την αυστηρότητα. Δεν ξέρω αν το πετυχαίνω, αλλά το βέλος μου είναι προς τα εκεί. Με θυμώνουν οι παρεμβολές και οι διακοπές. Είναι σαν παραβίαση. Ζούμε μια ζωή που μας παραβιάζει διαρκώς, αυτό είναι το αίσθημά μου. Και σ’ αυτές τις στιγμές έχω πια ελάχιστη ανεκτικότητα.
10 μ.μ. – 1 π.μ.
Μόλις τελειώνει η πρόβα είναι η ώρα που θα συναντηθώ με κάποιους φίλους. Μ’ αρέσει να πηγαίνω για φαγητό και προτιμώ την ταβέρνα του Οικονόμου στα Πετράλωνα, σ’ αυτή την καταπληκτική λιτή ταβέρνα. Αυτό μέχρι την ώρα που νιώθει κανείς ότι πρέπει να κλείσει η μέρα. Αν είναι μια μέρα που δεν θα βγω με φίλους, θα γυρίσω στο σπίτι, θα βάλω λίγο κρασάκι, θα δω πάλι λίγο τον υπολογιστή, ίσως λύσω κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες για την παράσταση. Βάζω το κολλύριο των ματιών, γιατί έχω νεανικό γλαύκωμα και έχω αυτή τη ρουτίνα πριν κοιμηθώ. Θα αντιμετωπίσω δηλαδή αυτόν τον τελευταίο φόβο που έχει να κάνει με την όραση. Αφού δω λίγο πριν, πάλι τυχαία, κάποιους στίχους ποιήματος, τους παίρνω μαζί μου και πάω για ύπνο. Κάπως, δηλαδή, η τελευταία σκέψη της μέρας δεν είναι δική μου. Οπως και η πρώτη. Σαν εντός παρενθέσεως.