Eίκοσι χρόνια με πολλές σημαντικές εκθέσεις που διεύρυναν τους ορίζοντες της εικαστικής κοινότητας είναι η μέχρι σήμερα κληρονομιά του θεσμού «Πλόες», που συνεχίζει στο καθιερωμένο καλοκαιρινό ραντεβού στο Ιδρυμα Π. & Μ. Κυδωνιέως της Ανδρου, φτάνοντας αισίως στην 21η διοργάνωση.
Εγκαινιάζεται αύριο με τον προσδιοριστικό υπότιτλο «Νηπενθή και Εωθινά», δηλαδή με όλα όσα προκαλούν πόνο και θλίψη, αλλά και με όσα εμφανίζονται με το πρώτο φως του ήλιου, σύμφωνα με την ερμηνεία των δύο λέξεων, η πρώτη ομηρική που χρησιμοποιείται ακόμη στη νεοελληνική γλώσσα.
Η έκθεση είναι αφιερωμένη στον ζωγράφο, εικονογράφο και χαράκτη Ράλλη Κοψίδη (1929-2010), καλλιτεχνική περίπτωση ημιφωτισμένη λόγω της σεμνότητας που τον διέκρινε, αν και πρωτοπόρος της γενιάς του.
Υπήρξε μαθητής και κατόπιν συνεργάτης του Φώτη Κόντογλου, εμπνεύστηκε από την πνευματικότητα της Ορθοδοξίας. Αξιοποίησε πολλά στοιχεία της μεταβυζαντινής και λαϊκής παράδοσης, συνδυάζοντάς τα με στοιχεία του μετεμπρεσιονισμού, του υπερρεαλισμού, του εξπρεσιονισμού και του κυβισμού, διαμορφώνοντας στις συνθέσεις του έναν γόνιμο διάλογο παρελθόντος και παρόντος, Δύσης και Ανατολής, μύθων και καθημερινότητας, αρχετύπων και πραγματικότητας. Τόνισε εμφατικά την ανάγκη να γνωρίσουμε βαθύτερα όσα μας χαρακτηρίζουν και όσα μας συγκροτούν, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, εστιάζοντας περισσότερο στους κινδύνους που απειλούν το περιβάλλον και στην προστασία του.
Μέσα από το εκφραστικό του ιδίωμα υπογράμμισε πόσο απαραίτητη είναι η οικολογική συνείδηση στον πολιτισμό μας. Και σ’ αυτό ήταν πρωτοπόρος. Με επίκεντρο το αφιέρωμα στον Ράλλη Κοψίδη, οι διοργανωτές επεκτείνουν τη συζήτηση στις πολλές και ποικίλες σημασίες, αλλά και στις πραγματικότητες που εμπεριέχει σήμερα ως έννοια το «περιβάλλον», παρουσιάζοντας έργα σημαντικών καλλιτεχνών, όπως η Χρύσα Βέργη, ο Σάββας Γεωργιάδης, ο Αλέξης Κυριτσόπουλος, ο Αλέκος Λεβίδης κ.ά.
Τα έργα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν παρουσιάζουν εκδοχές της εξωτερικής «φύσης» και τους «εαυτού», όπως επίσης των «αντανακλάσεων» αλλά και των τρόπων που επιλέγουμε να ταυτιζόμαστε ή να παίρνουμε αποστάσεις από αυτού του είδους τα «περιβάλλοντα», διαμορφώνοντας εντέλει τη συλλογική και ατομική μας παρουσία και ευθύνη.