Ποινικοποίηση εγκλημάτων των πολιτικών
Κύριε διευθυντά
Εγινε γνωστό πως το κόμμα «Τελεία» κατέθεσε μήνυση κατά του Γιάνη Βαρουφάκη. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν πως η μήνυση βασίστηκε εσφαλμένως στο άρθρο 141 Π.Κ. «…όποιος εκθέτει το ελληνικό κράτος σε κίνδυνο αντιποίνων… και η λήψη οικονομικών μέτρων εναντίον της χώρας τιμωρείται…». Η εν λόγω μήνυση απλά θα διαβιβαστεί στη Βουλή, μια και τα χέρια των αρεοπαγιτών είναι δεμένα, βάσει του κατάπτυστου άρθρου 86 Συντ. Και σ’ αυτό έχουμε παγκόσμια πρωτοτυπία .Ο εισηγητής του άρθρου αυτού και υπουργός φρόντισε να προστατεύσει τους επίορκους συναδέλφους του δημιουργώντας μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», με απαράδεκτη ασυλία. Αυτό δεν συμβαίνει σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος. Εάν οι υπουργοί ετιμωρούντο όπως οι κοινοί πολίτες, δεν θα τολμούσαν π.χ. να εισπράξουν μίζες δισ. για τα εξοπλιστικά (βλ. Ακης) διότι θα εφοβούντο τον ισόβιο εγκλεισμό. Ενας από τους πολλούς λόγους που φθάσαμε στη χρεοκοπία είναι το άρθρο 86 Σ., αφού υπουργοί και βουλευτές επί 40 χρόνια δρούσαν με πλήρη ασυδοσία εφαπτόμενοι του Π.Κ. Η μόνη ελπίδα είναι να διωχθούν ποινικά τα μη πολιτικά πρόσωπα. Πολλοί πιστεύουν ότι η πρόσκληση του θανάσιμου ΔΝΤ από τον ΓΑΠ (βλ. Καστελλόριζο) ήταν ένα οικονομικό πραξικόπημα και θα έπρεπε να είχαν επιβληθεί ποινές ισόβιας κάθειρξης. Οι πολιτικοί όμως ουδέποτε θέσπισαν διατάξεις στον Π.Κ. ώστε να τιμωρούνται με ποινή ισοβίου καθείρξεως και 20ετή στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων τους, όποια πρόσωπα διαπράττουν αστοχίες που έχουν τεράστιο οικονομικό αντίκτυπο στους πολίτες. Τώρα υπάρχει αυτή η πρόκληση στον υπ. Δικαιοσύνης (που είναι και καθηγητής του Ποιν. Δικαίου) να καλύψει το συγκεκριμένο νομοθετικό κενό με νέα διάταξη στον Π.Κ. Θα το τολμήσει; Αναμένω με ενδιαφέρον την άποψή του.
Γιωργος Τρανταλιδης – Δικηγόρος – Πειραιάς
Αποκατάσταση του φάρου Τουρλίτη
Κύριε διεθυντά
Αναφέρομαι στο δημοσίευμά σας στο φύλλο της 30ής Ιουλίου με θέμα τους αιωνόβιους φάρους, όπου μεταξύ άλλων απεικονίζεται ο εξαιρετικής τέχνης φάρος Τουρλίτης. Ο συγκεκριμένος φάρος, που έχει διάμετρο 3,10 μέτρα και ύψος 10,70 μέτρα, βρίσκεται στη Χώρα της Ανδρου, κατασκευάστηκε το 1887 και άρχισε να λειτουργεί το 1897, είναι δε ο μοναδικός φάρος στην Ελλάδα που έχει αναγερθεί πάνω σε βραχονησίδα.
Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το 1943, καταστράφηκε ολοσχερώς από βομβαρδισμό δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στη ναυσιπλοΐα, ενώ το 1950, μετά από πρόχειρη τεχνική αποκατάσταση, ο φάρος λειτούργησε ξανά σε υποτυπώδη μορφή.
Η αποκατάσταση αυτού του ιστορικού μνημείου στην αρχική του μορφή, που αποτελούσε διακαή πόθο των κατοίκων της Ανδρου, έγινε πραγματικότητα τη δεκαετία του 1990. Μετά την ολοκλήρωση της σχετικής μελέτης και της έγκρισης από τις αρμόδιες υπηρεσίες το 1993, ξεκίνησε στις αρχές του 1994 το έργο της κατασκευής. Παρά τις δυσκολίες που προέκυψαν λόγω της θέσης του φάρου πάνω στη βραχονησίδα, το έργο ολοκληρώθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Ο φάρος λειτούργησε τον Σεπτέμβριο του 1994, ενώ στις 10 Ιουνίου 1995 μετά τις απαραίτητες κατασκευές στον περιβάλλοντα χώρο που αποκατέστησαν τον φάρο Τουρλίτη στην αρχική του μορφή, πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια στη διάρκεια εκδήλωσης στην πλατεία του Αφανούς Ναύτη στη Χώρα της Ανδρου.
Αυτό που δεν είναι ίσως ευρύτερα γνωστό, είναι το γεγονός ότι η σημερινή μορφή του φάρου Τουρλίτη οφείλεται αποκλειστικά στη γενναιοδωρία και την αγάπη προς τη γενέτειρά του ενός σπουδαίου Ανδριώτη εφοπλιστή, του Αλέκου Ν. Γουλανδρή, και της συζύγου του Μαριέττας, οι οποίοι ανέλαβαν εξ ολοκλήρου την πραγματοποίηση αυτού του δύσκολου έργου στη μνήμη της κόρης τους Βιολάντας. Είναι ένα από τα αναρίθμητα κοινωφελή έργα που εδώ και τουλάχιστον ενάμιση αιώνα έχουν πραγματοποιηθεί αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, στον τόπο μας με τη φροντίδα και τις δαπάνες ανθρώπων της ναυτιλίας. Δυστυχώς, όμως, ο λαϊκισμός ο οποίος επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα και εξακολουθεί να δηλητηριάζει τη ζωή μας, δεν επιτρέπει να αναδεικνύονται και να καταγράφονται θετικά ανάλογες πρωτοβουλίες στη συνείδηση των συμπολιτών μας. Ισως αποτελεί και αυτό μία από τις «μεταρρυθμίσεις» που χρειάζεται να γίνουν, για να πάει μπροστά ο τόπος μας.
Γιωργος Μ. Φουστανος – Ιστορικός ερευνητής
Οικειοθελής ένωση
Κύριε διευθυντά
Εξ αφορμής του άρθρου Παγουλάτου, της «Κ» της 19.07.2015. «Δεν είμαστε σε πόλεμο με τη Γερμανία. Εχουμε διαφορετικά συμφέροντα, αλλά συνυπάρχουμε σε μια κοινή Ευρώπη, όπου όλοι έχουν παραιτηθεί από ένα βαθμό εθνικής κυριαρχίας για να απολαμβάνουμε τα κοινά οφέλη. Είμαστε σε μια οικειοθελή ένωση με κανόνες, δεσμεύσεις, υποχρεώσεις, αμοιβαιότητα, όπου οι πράξεις μας έχουν συνέπειες». Ακριβώς οι ίδιοι όροι που πρέπει να διέπουν ένα γάμο, ώστε να είναι ευτυχείς οι γονείς και να διαπαιδαγωγήσουν σωστούς, υπεύθυνους και δημιουργικούς πολίτες.
Μαιρη Φωτεινου
Πλούσιοι και φτωχοί συνταξιούχοι
Κύριε διευθυντά
Δυστυχώς, είναι πολύ λογικές οι επισημάνσεις της Ε.Ε. που αφορούν το ελληνικό συνταξιοδοτικό ζήτημα και είναι κρίμα που και επ’ αυτού του ζητήματος οι αρμόδιοί της κρατούν τη γενικότερη πολιτική τους θέση, δηλαδή να μην επισημαίνουν και να μην υποδεικνύουν, αλλά να αφήνουν την πρωτοβουλία για τη λήψη των ενδεικνυόμενων μέτρων στην ελληνική κυβέρνηση.
Εάν αυτό δεν συνέβαινε θα ήταν υποχρεωμένοι να υποδείξουν, πρώτον, την περικοπή των διπλών συντάξεων, π.χ. των δικηγόρων που ήταν υπάλληλοι τραπεζών. Αυτοί εισπράττουν δύο συντάξεις, μία ως δικηγόροι και μία ως υπάλληλοι τραπεζών. Πέραν όμως του γεγονότος ότι μία από τις δύο δουλειές έκαναν και συνεπώς δεν δικαιούνται σύνταξη για δουλειά που δεν έκαναν, εισπράττουν δύο φορές την κρατική επιχορήγηση.
Δεύτερον, η επιδότηση των ασφαλιστικών οργανισμών από το κράτος σε περιπτώσεις κρίσεως, όπως η σημερινή, δεν μπορεί να προσφέρεται αδιακρίτως προς όλους, αλλά πρέπει να είναι αναλογική. Συγκεκριμένα, στις περιπτώσεις που συνταξιοδοτείται ένα ζεύγος δεν επιτρέπεται η κρατική επιχορήγηση να καταβάλλεται και στους δύο συζύγους.
Τρίτον, με τις επελθούσες μειώσεις συμβαίνει άτομα τα οποία ήταν ασφαλισμένα επί 35 χρόνια να εισπράττουν την ίδια ακριβώς σύνταξη με εκείνα τα οποία ήταν ασφαλισμένα για 45 χρόνια (υπολογίζοντας κανείς αποπληθωρισμένη την ωφέλεια, π.χ. για τους μηχανικούς, αυτή υπερβαίνει το 1.000.000 ευρώ).
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι, δυστυχώς, υπάρχουν άτομα που εισπράττουν ακόμη και τρεις συντάξεις και, συνεπώς, τρεις κρατικές επιχορηγήσεις, αλλά και σύζυγοι που εισπράττουν τέσσερις συντάξεις!
Και κατά τούτο καθίσταται σήμερα άκρως επίκαιρη η ερώτηση, την οποία κατέθεσε, σαν σήμερα το 1966, ο βουλευτής Γ. Βαρβιτσιώτης, για τις χαριστικές διατάξεις που περιείχε νομοσχέδιο με το οποίο θεσμοθετείτο το ασφαλιστικό ταμείο των υπαλλήλων της ΕΤΒΑ, όπως μας πληροφόρησε ο «Φιλίστωρ» της «Καθημερινής», στο φύλλο της 15.6.2015.
Υπό τη σημερινή οικονομική κρίση της χώρας και τη στιγμή κατά την οποία το συνταξιοδοτικό ζήτημα αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερη φειδώ από τα περισσότερα κράτη του δυτικού κόσμου, όπως π.χ. στην Αυστραλία, όπου παρά την ανθηρή οικονομία της, η σύνταξη είναι συμπληρωματική των λοιπών εισοδημάτων, είναι παράλογο οι Eλληνες πολιτικοί να υποκρίνονται και να αρνούνται να αντιμετωπίσουν με ορθολογισμό το συνταξιοδοτικό ζήτημα και ακόμη να αρνούνται να αντιμετωπίσουν άμεσα τις παραπάνω στρεβλώσεις και αδικίες, πριν αναγκάσουν τους πολίτες να καταφύγουν στη Δικαιοσύνη.
Εάν λάβουμε υπ’ όψιν ότι η κρατική επιχορήγηση ανέρχεται στο 35% των συντάξεων και ότι επί 1.500.000 συνταξιούχων το 30% είναι σύζυγοι, η οικονομία που θα προκύψει, εφόσον περικοπεί η κρατική επιχορήγηση από τον ένα σύζυγο, δεν υπολείπεται των 450.000x12x750x35% = 1,41 δισ. ευρώ ! Το ποσό αυτό εξακοντίζεται στα 4,05 δισ. εφόσον περικοπεί η μία σύνταξη από ένα ζευγάρι συνταξιούχων. Ποσά που θα εξισορροπήσουν το σύστημα και θα δώσουν πλεόνασμα που δεν φαντάζονται ο πολιτικοί μας. Αυτό το ποσό αναλογιζόμενο στην τελευταία τριακονταετία αρκεί για να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος από το σύνολο του δημοσίου χρέους, για να καταφανεί δι’ αυτού μία από τις κυριότερες αιτίες της δημιουργίας του σημερινού χρέους της χώρας.
Δημητριος Κοτσωνης – Πολιτικός μηχανικός
Οχι Grexit, αλλά Gerexit
Κύριε διευθυντά
Η συμπεριφορά της ηγεσίας της Γερμανίας στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής των χωρών-μελών της Ευρωζώνης αποδεικνύει ότι τα προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν θα θεραπευτούν με ένα Grexit αλλά με ένα Gerexit, την αποχώρηση της Γερμανίας από την Ευρωζώνη, «a time-out from the Eurozone», για να χρησιμοποιήσω το λεξιλόγιο του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας. Ολες οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης θα πρέπει να προβληματιστούν για μια τέτοια εναλλακτική για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δυστυχώς, η επιμονή της ηγεσίας της Γερμανίας να ταπεινώσει μια χώρα-μέλος της Ε.Ε., με την επιβολή νέων απαιτήσεων («δρακόντεια μέτρα», κατά την εφημερίδα The Guardian) έχει αποδείξει ότι ο μόνος στόχος της Γερμανίας είναι η υπερίσχυση των εθνικών συμφερόντων της και όχι η συμβολή της στην ενοποίηση της Ε.Ε. Καταδεικνύει επίσης ότι η ηγεσία της Γερμανίας δεν θα διστάσει να υποβάλει τον ηγέτη οποιασδήποτε άλλης χώρας-μέλους στο «μαρτύριο του εικονικού πνιγμού», πάλι κατά την ίδια εφημερίδα, όταν διακυβεύονται τα εθνικά συμφέροντά της. Προφανώς, με τέτοιες μεθόδους δεν μπορεί να δημιουργηθεί μια πραγματικά Ενωμένη Ευρώπη. Είναι πράγματι παράδοξο να παρατηρεί κανείς πώς οι ηγέτες του μεγάλου έθνους της Γερμανίας μπορούν σε λίγες ημέρες να κατασπαταλήσουν τόσο πολιτικό κεφάλαιο!
Λευτερης Σπιθας, PhD – Αγία Παρασκευή