Πριν από λίγες ημέρες, η Μπαρτσελόνα ανακοίνωσε την απόκτηση του Στράτου Περπέρογλου. Ενας Ελληνας παίκτης σε ένα από τα κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης. Ή, μάλλον, ένας ακόμη Ελληνας παίκτης σε ένα από τα κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης. Μία τόσο σπουδαία μεταγραφή περιγράφεται ως… άλλη μια μέρα στη δουλειά για το ελληνικό μπάσκετ, το οποίο εξακολουθεί να βλέπει τις μετοχές του στο υψηλότερο επίπεδο, παρόλο που η εθνική ομάδα παραμένει μακριά από τις διακρίσεις για μια εξαετία και οι ελληνικοί σύλλογοι απώλεσαν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το τρόπαιο της Ευρωλίγκας.
Οι Ελληνες καλαθοσφαιριστές θεωρούνται σαν… λεφτά στην τράπεζα (όχι σε ελληνική) αφού όποια ομάδα τούς αγοράζει, ποντάρει σε σίγουρα χέρια. Βέβαια, για να τους αγοράσει, θα πρέπει να βάλει αρκετά βαθιά το δικό της χέρι στην τσέπη, αφού η χρηματιστηριακή τους αξία είναι ανάλογη και της χρησιμότητάς τους στο γήπεδο. Πριν από περίπου ένα μήνα, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς «χρύσωσε» τον Κώστα Σλούκα με περίπου ένα εκατ. ευρώ ετησίως για να τον πάρει και να «νοικοκυρέψει» τη Φενέρμπαχτσε. Οταν, πέρυσι, ο Σέρβος προπονητής έψαχνε κάποιον πιο έμπειρο… Σλούκα, το πρώτο και τελευταίο όνομα που έφερε στο τραπέζι ήταν αυτό του Νίκου Ζήση, ο οποίος δικαιούται μεγάλο μερίδιο επιτυχίας από την παρουσία των Τούρκων στο φάιναλ φορ της Μαδρίτης. Αλλωστε, ο 32χρονος πρώην γκαρντ της ΑΕΚ είναι μακράν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, αφού βρίσκεται στο εξωτερικό από το 2005, έχοντας παίξει στα καλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (Ρωσία, Ιταλία, Ισπανία) και σε κορυφαίες ομάδες (Μπενετόν, ΤΣΣΚΑ, Σιένα, Μπιλμπάο, Ούνικς). Φέτος δεν δυσκολεύτηκε να βρει ένα ακόμη εξαιρετικό συμβόλαιο, αυτή τη φορά στην πρωταθλήτρια Γερμανίας του Αντρέα Τρινκέρι, την Μπάμπεργκ.
Ακόμη και παίκτες που δεν δείχνουν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, είναι σε θέση να διαπραγματεύονται με κορυφαίες ομάδες, όπως οι δύο πιο πρόσφατοι πρωταθλητές Ευρώπης: ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης (Μακάμπι, 2014) και ο Γιάννης Μπουρούσης (Ρεάλ, 2015). Ο πρώτος αποχώρησε από την ισραηλινή ομάδα και βρίσκεται σε προχωρημένες συζητήσεις με την τουρκική Γκαλατάσαραϊ, ενώ και ο δεύτερος θα εγκαταλείψει τη Μαδρίτη και θα έχει στα χέρια του αρκετές και αξιόλογες προτάσεις. Το «κασέ» και των δύο αγγίζει το 1 εκατ. ευρώ και δεν θα… πέσει υπερβολικά, παρόλο που προέρχονται από μέτριες χρονιές.
Σταθερή αξία είναι και ο Κώστας Καϊμακόγλου στην Ούνικς Καζάν, όπου ο 32χρονος πάουερ φόργουορντ κατέχει ρόλο – κλειδί στην ομάδα του και ένα αρκετά καλό συμβόλαιο που δύσκολα θα έβρισκε στην Ελλάδα.
Τα δεδομένα του ΝΒΑ
Ξεχωριστή κατηγορία αποτελούν οι παίκτες που αγωνίζονται στο ΝΒΑ. Εκεί μπορεί τα χρήματα να είναι περισσότερα (όπως και η εφορία…), αλλά η κάθε ομάδα φροντίζει να τα ξοδεύει συνετά προκειμένου να μην ξεπεράσει το σάλαρι καπ. Αναλογιζόμενοι την όχι και τόσο μεγάλη συμβολή των Ελλήνων στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του πλανήτη, οι μισθοί των τριών εκπροσώπων μας θα έπρεπε να είναι και οι… ανάλογοι. Η κατάσταση, όμως, είναι διαφορετική. Ο Κώστας Κουφός εξαργυρώνει την έβδομη χρονιά του στο ΝΒΑ με περίπου 7 εκατ. ευρώ στους Σακραμέντο Κινγκς, ενώ Αντετοκούνμπο και Παπανικολάου ανήκουν σε χαμηλότερη κατηγορία. Ο «Giannis», όπως ευκολύνονται να τον αποκαλούν οι Αμερικανοί, ανεβάζει χρόνο με τον χρόνο τις μετοχές του από κάθε άποψη. Αποκτώντας πρωταγωνιστικό ρόλο στους Μπακς θα έχει και ένα συμβόλαιο που θα αγγίζει και σταδιακά θα ξεπερνάει τα 2 εκατ. ευρώ ετησίως. Μικρότερη συμβολή στους Ρόκετς, αλλά μεγαλύτερο συμβόλαιο, είχε ο Κώστας Παπανικολάου, ο οποίος πέρυσι έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος (4,3 εκατ. ευρώ) «ρούκι» που επιλέχτηκε ποτέ στον δεύτερο γύρο του ντραφτ.
Οι «Μίδες» που άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο
Η σφραγίδα των Ελλήνων παικτών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν είναι πρόσφατη. Τα τελευταία 15 χρόνια τα σύνορα έχουν ανοίξει διάπλατα, και ουκ ολίγοι παίκτες μνημονεύονται ακόμη στις ομάδες που έχουν αγωνιστεί.
Πρώτος και καλύτερος ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο οποίος κατέκτησε με το σπαθί του το προσωνύμιο «τσάρος» στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ο Παπαλουκάς αναχώρησε από τον Ολυμπιακό το 2002 και, κατευθυνόμενος στη Μόσχα, πιθανότατα ούτε και εκείνος να φανταζόταν τη συνέχεια. Στη ρωσική πρωτεύουσα, έμεινε για έξι συναπτά έτη, εκτοξεύοντας τις αποδοχές του στα 3,5 εκατ. ευρώ ετησίως. Μαζί, έβαλε στο… πορτοφόλι του και δύο Ευρωλίγκες συν ακόμη κάμποσες προσωπικές διακρίσεις.
Ακόμη και μετά το όχι και τόσο επιτυχημένο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό, στα 34 του χρόνια, βρήκε άλλα δύο καλά συμβόλαια, πρώτα στη Μακάμπι Τελ Αβίβ και στη συνέχεια στην ΤΣΣΚΑ.
Ειδικά η ρωσική ομάδα, που πρόσφατα επιχείρησε να «κλέψει» τον Γιώργο Πρίντεζη από τον Ολυμπιακό, προσφέροντάς του 2 εκατ. ευρώ ετησίως, έχει μάθει να εμπιστεύεται Ελληνες, όπως τον Νίκο Χατζηβρέττα, τον Νίκο Ζήση και τον Δήμο Ντικούδη. Οπως και η Ρεάλ, με τους Αντώνη Φώτση και Μιχάλη Πελεκάνο, ή η Μπαρτσελόνα, που πριν από τον Περπέρογλου, τη φανέλα της φόρεσαν και οι Κώστας Παπανικολάου, Γιάννης Μπουρούσης, Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, Μιχάλης Κακιούζης, Νίκος Οικονόμου και Ευθύμης Ρεντζιάς. Οσον αφορά τον Τρικαλινό βετεράνο παίκτη, οι μεταγραφές του από τον ΠΑΟΚ στην Μπαρτσελόνα το 1997 και από τους Σίξερς στην Ούλκερ το 2003 έγιναν πρώτο θέμα στην Ευρώπη. Μάλιστα, ο Ρεντζιάς είχε γίνει ο πρώτος Ελληνας διεθνής που αγωνίστηκε στην Τουρκία, έχοντας, μάλιστα, απολαβές που έφθαναν το 1 εκατ. ευρώ τον χρόνο.
Το ελληνικό μπάσκετ έχει κερδίσει την ταμπέλα «value for money», και τα παραδείγματα όντως αποδεικνύουν πως αξίζει τα λεφτά του. Και όλα αυτά, χωρίς να έχουν επιχειρήσει το ευρωπαϊκό βήμα οι δύο πιο ακριβοπληρωμένοι παίκτες που επί σειρά ετών αγωνίζονται στην Ελλάδα. Πόσα θα κόστιζε ο Διαμαντίδης αν αποφάσιζε να παίξει στην Ευρώπη; Πόσα ο Σπανούλης, που το 2013 είχε πρόταση από την Μπαρτσελόνα, που άγγιζε τα 3 εκατ. ευρώ ετησίως;
Ενα ξεχωριστό κεφάλαιο είναι αυτό των προπονητών που δειλά δειλά κάνουν κι αυτοί το μεγάλο βήμα. Φώτης Κατσικάρης, Παναγιώτης Γιαννάκης, Αργύρης Πεδουλάκης, Δημήτρης Ιτούδης είναι μερικοί από αυτούς που τόλμησαν.
Χρόνο με τον χρόνο, η αξία των Ελλήνων παικτών αυξάνεται με τους αριθμούς να λένε στη συγκεκριμένη περίπτωση την αλήθεια. Αλλωστε, μία ματιά στα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας είναι αρκετή για να διαπιστώσει κάποιος την εμπιστοσύνη που τυγχάνουν όσοι αποφασίσουν να δοκιμάσουν τις τύχες τους στο εξωτερικό. Βέβαια, δεν γίνονται όλοι πρωταγωνιστές, αλλά ο καθένας παίρνει τον ρόλο για τον οποίον είναι φτιαγμένος.