Ο πρωθυπουργός, ο ΣYPIZA και η Ελλάδα
Κύριε διευθυντά
Στο σημείο μηδέν που έχουμε φθάσει με άμεσο κίνδυνο την καταστροφή της χώρας, όπως υποστηρίζουν πολλοί και νουνεχείς άνθρωποι ανά τον κόσμο, και αν ο πρωθυπουργός έχει πράγματι στόχο να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη, όπως διατείνεται, ανταποκρινόμενος στη βούληση του ελληνικού λαού, ένα μπορεί να κάνει: Να απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό και να του πει ότι εδώ που φτάσαμε είναι αντικειμενικά ανέφικτο να εκπληρώσει τις προεκλογικές υποσχέσεις του κόμματός του και να του εξηγήσει πειστικά και με ειλικρίνεια ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για τους Eλληνες από μια έστω επιβαρυντική συμφωνία, αλλά και εναλλακτικά ποιες θα είναι οι οδυνηρές συνέπειες για την Ελλάδα εάν οδηγηθούμε σε έξοδο από την Ευρωζώνη.
Ταυτόχρονα, έχοντας και την υποστήριξη τουλάχιστον μέρους της αντιπολίτευσης, και δεδομένου ότι δεν επιθυμεί εκλογές όπως δήλωσε πρόσφατα, να προχωρήσει σε ευρύ ανασχηματισμό με ανθρώπους από το κόμμα του που μπορούν να τον υποστηρίξουν, και να συνεχίσει με το νέο σχήμα την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Οι εξαιρετικά δύσκολες στιγμές που περνάει η Ελλάδα σήμερα, διακυβεύοντας το μέλλον της, χρειάζονται ηγέτες που παίρνουν γενναίες και πρόσκαιρα οδυνηρές ιστορικές αποφάσεις κόντρα σε όποιες αντιξοότητες. Εάν ο κ. Τσίπρας τολμήσει να το κάνει, θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που έσωσε την Ελλάδα και θα επιβιώσει πολιτικά, διαφορετικά ο ίδιος θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα και η Ελλάδα και οι Ελληνες θα εξακολουθούν να υποφέρουν για πολλά ακόμη χρόνια.
Νικολαος Π. Γλυτσος – Οικονομολόγος
Η περίπτωση Χαϊκάλη
Κύριε διευθυντά
Ειλικρινά ντρέπομαι με αυτό το χάλι, στην κυβέρνηση ο Χαϊκάλης!
Αφού η τηλεόραση κάνει τους υπουργούς, τους βουλευτές, τους περιφερειάρχες και τους δημάρχους, τι τα θέλουμε τα μυαλά, τις σπουδές και τα προσόντα; Στο παρελθόν, ο Φώσκολος ανέδειξε δύο ήρωες τηλεοπτικούς, υπουργούς. Ο κύριος Σημίτης, δε, διόρισε στο ταλαίπωρο υπουργείο Παιδείας μια τελείως «απαίδευτη» κυρία, ηρωίδα τηλεοπτικού δράματος. Τι σου είναι λοιπόν η Δημοκρατία. Ποιοι θα ψήφισαν τον Χαϊκάλη; Ολοι το καταλαβαίνουμε. Γι’ αυτό στο παρελθόν αναφώνησε ο σοφός Πυθαγόρας «κυάμων απέχεσθαι» (τότε ψήφιζαν με κουκιά), και ο Πλάτων υμνούσε την αριστοκρατία του πνεύματος.
Ας μου απαντήσει κάποιος τι περιμένει από αυτόν τον κύριο που παίζει θέατρο; Τι θα κάνει με τα Ταμεία; Χιούμορ; Ελεος, Αργείοι. Κατελήφθη η… Τροία, στη Βουλή πανωλεθρία.
Βούλα Λαμπροπούλου
Ο Τσίπρας και ο Κένεντι
Κύριε διευθυντά
Από τα όσα τραγελαφικά ακούσαμε και διαβάσαμε τον τελευταίο καιρό, στο πρόσφατο φύλλο της απαραίτητης «Κ» προστέθηκε άλλη μία ιλαρή ψηφίδα. Ο μέχρι τώρα εύστοχος συνάδελφος Αθανάσιος Ελλις έθεσε σε διανοητική και πολιτική ισοψηφία τον Τζον Κένεντι και τον Αλέξη Τσίπρα. Μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικά μεγέθη: γίγας vs νάνος. Αξίζει να αναφερθεί, πληροφορώντας τους νεότερους αναγνώστες σας, ότι ο νεαρός, όταν διαδέχτηκε τον γηραιό πρόεδρο, στρατηγό Ντουάιτ Αϊζενχάουερ (γνωστότερος ως πρόεδρος «Αϊκ»), Τζον Εφ Κένεντι ανδρώθηκε σε ένα πολιτικοποιημένο οικογενειακό περιβάλλον, είχε θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο – πολεμώντας στο θέατρο του Ειρηνικού, είχε κερδίσει τις εκλογές σε πολιτειακό επίπεδο με τη σημαία του Δημοκρατικού Κόμματος, ενός υγιούς πολιτικού συστήματος. Οι πρώτες 100 ημέρες της προεδρίας Κένεντι χαρακτηρίστηκε κοσμογονία για τον ώς τότε πολιτικό λήθαργο στις ΗΠΑ και ο λόγος της ορκωμοσίας του, με πλήθος από νεωτερικές ιδέες, καταγράφηκε από ιστορικούς της εποχής ως «νέα Βίβλος» της αμερικανικής αναγέννησης. Το φιάσκο της επιχειρήσης του Κόλπου των Χοίρων (Κουβανικό) ίσως να σφυρηλάτησε τη μετέπειτα σθεναρή του στάση στη κρίση του 1962. Εν κατακλείδι, η Ιστορία έχει αποφανθεί για τη μεστή, μικρής –δυστυχώς– διάρκειας προεδρική θητεία του Τζ. Κένεντι. Ο οποιοσδήποτε παραλληλισμός με τον σημερινό Ελληνα πρωθυπουργό αδικεί τον παραλληλήσαντα. (Επί προσωπικού: ως μέλος της δημοσιογραφικής ομάδας του Ελληνικού Γραφείου της «Φωνής της Αμερικής», μου είχε δοθεί η ευκαιρία να καλύψω ραδιοφωνικά την ορκωμοσία στο Καπιτώλιο, την παρέλαση μπροστά από τον Λευκό Οίκο και την άγρια δολοφονία του).
Μαρριος Καλφογλου – Μάδαινα, Μεσσηνίας
«Η διαμάχη για τον τάφο του Φιλίππου»
Κύριε διευθυντά
Σχετικά με το ρεπορτάζ της συνεργάτιδός σας Γιώτας Μυρτσιώτη στην «Κ» με τίτλο «Η διαμάχη για τον τάφο του Φιλίππου φέρνει αποκαλύψεις»: http://www.kathimerini.gr/825272/article/epikairothta/ellada/h-diamaxh-gia-ton-tafo-toy-filippoy-fernei-apokalyyeis Θεωρώ υποχρέωση μου να υπερασπισθώ το κύρος και την αξιοπιστία της Επιστήμης καταθέτοντας δια βραχέων τα ακόλουθα:
1. Ουδείς έχει την αποκλειστικότητα υλικού που δεν του ανήκει , όπως είναι το Αρχαιολογικό υλικό
2. Ουδείς επιστήμων δικαιούται να ομιλεί για αποκλειστικότητα της μελέτης των οστέων ! Η άποψη αυτή είναι βαθύτατα αντιεπιστημονική. Αυτός έιναι ο λόγος που δημοσιέυουμε τις Μελέτες μας, ο καθένας στον τομέα του, για να κρινόμαστε από την επιστημονική κοινότητα.
3. Ουδείς δικαιούται να ζητά την απόσυρση δημοσίευσης. Παρέχεται η δυνατότητα από όλα τα διεθνή επιστημονικά έντυπα της δημοσίευσης της γνώμης του επαίοντος και της διενεργειας νέων μελετών που θα επιβεβαιώνουν ή θα απορρίπτουν την δημοσιευθείσα.
4. Είναι τουλάχιστον αφελές Ιατρικά να δογματιζουμε ότι η συνοστέωση και το οστικό έλλειμα δεν είναι απότοκα της κακώσεως! Οι χειρουργικές γνώσεις εκείνης της περιόδου περιορίζονταν μόνο στην αφάιρεση ξένων σωμάτων, και στην ακινητοποίηση των οστών μέχρι το “δέσιμό τους”. Αυτό, συχνά, κατέληγε στην συνοστέωση της τραυματισμένης αρθρώσεως, όπως έν προκειμένω.
5. Θυμάμαι ότι κατά την πρώτη έκθεση των ευρημάτων της Βεργίνας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης υπήρχε οστούν με οστικό τραύμα (πόρο) σε λάρνακα. Πως αμφισβητείται σήμερα κάτι που είδαν με τα μάτια τους πάμπολοι επισκέπτες; Όλα τα παραπάνω απορρέουν από τους κανόνες της Επιστήμης την οποία υπερασπίζομαι.
Δεν γνωρίζω κανέναν από τους εμπλεκόμενους, ούτε είμαι ειδικός έρευνητής. ´Ομως θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι στην Επιστήμη δεν χωρούν ΚαισαροΠαπισμοί. Και θα πρέπει να πάψουν οι Αρχαιολόγοι να εμφανίζουν την θλιβερή εικόνα που δίνουν το τελευταίο διάστημα διότι «Επιστήμη χωριζομένη Αρετής, Πανουργία φαίνεται».
Δημητριος Γάκης – Διευθυντής χειρουργός μεταμοσχεύσεων ΕΣΥ Θεσσαλονίκη
Οι εξωνημένοι
Κύριε διευθυντά
Επιθυμώ να σχολιάσω την επιστολή της κ. Μ. Αγαθοκλή («Κ», 10 Ιουλίου 2015): Το νόημα του «Οχι» γι’ αυτούς που «εργάζονται ή έχουν συνταξιοδοτηθεί από όργανα της Ε.Ε.». Τη σημασία του συστήματος αξιών της Ε.Ε. για την κυρία Μ.Α. και το περιεχόμενο «το τι εστί Ευρωπαϊκή Ενωση».
Για το πρώτο θέμα: Η άμεση δημοκρατία του δημοψηφίσματος συνέβαλε τα μέγιστα για το τι διακυβεύεται. Το ποσοστό συμμετοχής ήταν υψηλό και το αποτέλεσμα ήταν σαφές (61,3% υπέρ του «Οχι» και 38,7% για το «Ναι»). Το «Οχι» εξέφρασε την άρνηση στα εκβιαστικά διλήμματα των δανειστών για το ύψος και το περιεχόμενο των πολιτικών της λιτότητας, ενώ το «Ναι» την παραμονή μας στην Ευρωζώνη, μια απτή διαστρέβλωση της αλήθειας επικουρούμενη από μια ενισχυμένη σύγχυση των εννοιών (π.χ. Ευρώπη, Ε.Ε., ευρώ κ.λπ.).
Οσον αφορά το σύστημα αξιών της κυρίας Μ.Α., αυτό βασίζεται στην «αξία της εξαγοράς των πάντων». Με διαστρέβλωση της αλήθειας και με περισσή αυθάδεια κατηγορεί τους υποστηρικτές του «Οχι» για «αχαριστία», και οι οποίοι «καταπατούν την Ευρώπη, που στο κάτω κάτω της γραφής τούς τάισε πλουσιοπάροχα για δεκαετίες». Αφού η Ε.Ε. με «τάισε για 33 έτη», είμαι υποχρεωμένος να πειθαρχώ σε εντολές, να απεμπολήσω τη συνείδησή μου, να υποτάσσομαι στα κελεύσματα της εκάστοτε περιστασιακής αρχής, να μην έχω άποψη, ούτε γνώμη, και φυσικά να απολέσω το δικαίωμα του να σκέπτομαι ή να συλλογίζομαι ελεύθερα. Συνεπώς, πρέπει να πάψω να υφίσταμαι. Αυτή είναι η λογική των αξιών που πρεσβεύει η κυρία Μ.Α.; Για το «περιεχόμενο» των πολιτικών της Ε.Ε., όλα τα κράτη-μέλη, με τη βούλησή τους, έχουν εκχωρήσει ένα μέρος της κυριαρχίας τους στην Ε.Ε., αλλά η εκχώρηση έχει γίνει βάσει των κοινών στόχων και αξιών που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με την υλιστική αξία της κυρίας Μ.Α. Ολες οι πολιτικές της Ε.Ε. βασίζονται σε μία θεμελιώδη αρχή: «Εξυπηρέτηση κοινών σκοπών της Ε.Ε.». Ακόμη και ημιτελείς κοινές πολιτικές, όπως η ΟΝΕ, στη σύλληψή τους βασίζονται σε κοινές αξίες (όπως την ίση μεταχείριση, τη δίκαιη κατανομή των ωφελημάτων, τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την ελεύθερη διακίνηση, την έννομη τάξη κ.λπ.). Το ουσιαστικό πρόβλημα εστιάζεται σε δύο παράγοντες: Ο πρώτος έχει να κάνει με την «ικανότητα» των κρατών-μελών να προσαρμόζονται σε μια εξελισσόμενη Ε.Ε. και ο δεύτερος παράγοντας είναι ο «οικονομικός εθνικισμός», που συνήθως οδηγεί στον «πολιτικό», με πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις στο οικοδόμημα της Ε.Ε.
Γ. Δ. Καραβελης – Κοζάνη