Η τηλεδιάσκεψη της 16ης Ιουλίου αναδεικνύει έναν ακόμα αμφιλεγόμενο πόλο στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του Γιάνη Βαρουφάκη. Ο διοργανωτής της συνομιλίας ήταν ο λόρδος Νόρμαν Λαμόντ, υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας επί Τζον Μέιτζορ, στις μέρες του οποίου η βρετανική λίρα εξωθήθηκε εκτός του ευρωπαϊκού Μηχανισμού Συναλλαγματικών Ισοτιμιών, που προετοίμαζε το έδαφος για το ευρώ. Σήμερα, ο λόρδος Λαμόντ είναι αντιπρόεδρος του ευρωσκεπτικιστικού Bruges Group και από τους σφοδρούς Βρετανούς πολέμιους του ευρώ.
Γράφοντας στο blog του (30.7), ο κ. Βαρουφάκης σημειώνει ότι, όσο ζούσε στη Βρετανία (1978-88), ο συντηρητικός Βρετανός πολιτικός εκπροσωπούσε όλα όσα μισούσε. Ωστόσο, «από τότε που έγινα υπουργός, και ειδικά μετά την παραίτησή μου, ο λόρδος Λαμόντ έχει υπάρξει ακλόνητος στη στήριξή του και ιδιαίτερα γενναιόδωρος με τις συμβουλές του. Θα με τιμούσε, μάλιστα, αν μου επέτρεπε να τον μετρώ ως έναν καλό φίλο». Το θεμέλιο αυτής της φιλίας, σύμφωνα με τον κ. Βαρουφάκη, «είναι η κοινή αφοσίωση στη δημοκρατία και στην αναγκαιότητα της κυριαρχίας του Κοινοβουλίου» (ο λόρδος Λαμόντ δεν ανταποκρίθηκε σε κλήση της «Κ» να σχολιάσει την υπόθεση).
Είναι φανερό ότι η ελληνική άκρα αριστερά και η βρετανική αντι-ευρωπαϊκή δεξιά, από τον Λαφαζάνη ώς τον Νάιτζελ Φάρατζ του UKIP, συγκλίνουν στο θέμα της αντιπάθειας προς το ευρώ. Σε άρθρο του την περασμένη εβδομάδα, o Αμπροουζ Εβανς-Πρίτσαρντ, της συντηρητικής ευρωσκεπτικιστικής Daily Telegraph –φανατικός οπαδός του κ. Βαρουφάκη– υπερασπίζεται το ίνδαλμά του, σημειώνοντας ότι «μία νομισματική ένωση που διατηρείται ενωμένη μέσω της δικαστικής εξουσίας, του καταναγκασμού και του φόβου» δεν μπορεί να έχει μέλλον. Ο Βρετανός δημοσιογράφος χαρακτηρίζει την «Κ» –με περισσή ευκολία– «φωνή της ολιγαρχίας» και ανακαλύπτει προσπάθεια να καταστραφεί ο κ. Βαρουφάκης, «ώστε να μην επιστρέψει ως μία πολιτική δύναμη εκδίκησης» (το κείμενο θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί από τον ίδιο τον τέως υπουργό).
Ωστόσο, τα δάκρυα των Βρετανών ευρωσκεπτικιστών για τα δημοκρατικά δικαιώματα του ελληνικού λαού δεν πείθουν. Οι κ. Φάρατζ, Εβανς-Πρίτσαρντ και οι συν αυτοίς δίνουν αυτόν τον καιρό των υπέρ πάντων αγώνα υπέρ της βρετανικής εξόδου από την Ε.Ε., στο δημοψήφισμα που θα λάβει χώρα πιθανότατα ώς το τέλος του 2016. Οπως η ίδια η Telegraph εκτιμούσε στις αρχές Ιουνίου, το «δράμα χωρίς τέλος» της Ελλάδας ενισχύει τη δυναμική των υποστηρικτών του Grexit. Το Reuters, επικαλούμενο τα βρετανικά γραφεία στοιχημάτων, μετέδιδε στις αρχές Ιουλίου ότι οι προσδοκίες εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. έχουν αυξηθεί.
Ούτε, όμως, οι συνεχείς αναφορές του κ. Βαρουφάκη στα δημοκρατικά του διαπιστευτήρια αντέχουν το βάρος των πειστηρίων. Ο Εβανς-Πρίτσαρντ τον είχε ρωτήσει, λίγο πριν από το δημοψήφισμα, αν ήταν έτοιμος να κινηθεί στην κατεύθυνση της επαναφοράς του εθνικού νομίσματος, σε περίπτωση που η ΕΚΤ επέμενε στη μη παροχή ρευστότητας. Ο κ. Βαρουφάκης είχε απαντήσει θετικά, υβρίζοντας τους Ευρωπαίους. Στην τηλεδιάσκεψη με τον λόρδο Λαμόντ, ενώ παραδέχεται ότι «δεν είχαμε εντολή να βγάλουμε την Ελλάδα από το ευρώ», παραθέτει την εκτίμησή του ότι «η εντολή πήγαινε λίγο πιο πέρα», εξουσιοδοτώντας τον να συνεχίσει τη διαπραγμάτευση «στο σημείο, κατά το οποίο –αν δεν κατορθώναμε να κλείσουμε μια βιώσιμη συμφωνία– θα έπρεπε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ».
Αυτή την «εκτίμηση», ο κ. Βαρουφάκης αμέλησε να τη μοιραστεί με τον ελληνικό λαό όταν μετρούσε, γνωρίζοντας ότι τουλάχιστον τα 3/4 της κοινής γνώμης επιθυμούσαν παραμονή στο ευρώ. Πόσο δημοκρατικό είναι αυτό;