Δεν έκαναν συμβούλιο, το θέμα δεν τέθηκε σε ψηφοφορία. «Αν όχι εμείς, ποιος;», είπαν απλώς κάποια από τα ιδρυτικά μέλη της «Μέλισσας», του νεοσύστατου δικτύου μεταναστριών που ζουν στην Ελλάδα, συζητώντας ένα απόγευμα πριν από δέκα ημέρες. «Αν εμείς που είμαστε γυναίκες, μητέρες, μετανάστριες δεν τείνουμε χείρα βοηθείας στα παιδιά του Πεδίου του Αρεως, τότε ποιος;», είπαν – και έπιασαν δουλειά.
Η Μαρία Ιφι Οχιλέμπο από τη Νιγηρία, η Ντέμπορα Κάρλος Βαλέντσια από τις Φιλιππίνες, η Κλικ Νγκουέρε από τη Ζιμπάμπουε και οι υπόλοιπες μετανάστριες από την Ασία, την Αφρική και τα Βαλκάνια, όλες με ενεργό ρόλο στις κοινότητές τους, που σύστησαν τη «Μέλισσα» με στόχο να χτίσουν γέφυρες επικοινωνίας με την ελληνική κοινωνία, είχαν από την πρώτη στιγμή διαπιστώσει το πρόβλημα, πολύ νωρίτερα από τους επίσημους φορείς. Εδώ και έναν μήνα, η πλατεία Βικτωρίας, όπου βρίσκονται τα νέα γραφεία του δικτύου, είχε γεμίσει Σύρους πρόσφυγες, το Πάρκο απ’ όπου διέρχονται πολλές από τις μετανάστριες-μέλη του δικτύου πλημμύριζε σιγά σιγά από κόσμο, οικογένειες, μητέρες μόνες, ασυνόδευτα παιδιά. Δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι για όλους, μπορούσαν όμως να κάνουν κάτι για τα παιδιά. Ετσι, από την προηγούμενη Δευτέρα, τους ετοιμάζουν 170-220 μερίδες θρεπτικού πρωινού, κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό: κουλουράκια, κέικ καρότου ή μπανάνας ή πορτοκαλιού, λουκουμάδες, σάντουιτς, μπάρες δημητριακών.
«Είναι συναρπαστικό να τις παρακολουθείς», λέει στην «Κ» η κ. Ναντίνα Χριστοπούλου, ανθρωπολόγος που συνεργάζεται με το δίκτυο. «Είναι γυναίκες που ξεκινούν τη μέρα τους στις 5.30 το πρωί, δουλεύουν δεκάωρα και μετά πάνε σπίτια τους και κάθονται και μαγειρεύουν για τα παιδιά του Πάρκου. Αυτές οι γυναίκες είναι πολλαπλασιαστές, από το τίποτα είναι ικανές να φτιάξουν τα πάντα». Το φαγητό ετοιμάζεται στα σπίτια της κάθε μιας, έπειτα συσκευάζεται στον χώρο του δικτύου μαζί με ένα φρούτο και αποθηκεύεται για να διανεμηθεί το πρωί στο Πεδίον του Αρεως. Ολα γίνονται με δικά τους έξοδα. Τυπικά δεν έχει ξεκινήσει η δράση της «Μέλισσας» –πρόκειται για μια πρώτη αυθόρμητη πρωτοβουλία– οπότε δεν έχουν κανενός είδους χρηματοδότηση και όλα γίνονται εκ των ενόντων. Οπως λένε οι ίδιες, θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά τους, δεν γίνεται να τα βλέπουν εκτεθειμένα σε τόσους κινδύνους. Ο συμβολισμός είναι ισχυρός: στην κρίση, είναι οι πιο ευάλωτοι ανάμεσά μας αυτοί που απλώνουν χέρι βοήθειας, όταν ακόμα και η Ε.Ε. κάνει τον παρατηρητή, είναι οι μετανάστριες, οι περιθωριοποιημένες, οι πρώτες που ευαισθητοποιούνται.
Τη βοήθεια στο Πάρκο συντονίζει ο πρόεδρος της αφγανικής κοινότητας, ο οποίος βρίσκεται εκεί από το πρωί έως το βράδυ. Οπως λένε οι γνωρίζοντες, το μεγαλύτερο έργο στο Πεδίον του Αρεως επιτελούν όσοι «ακούγονται» λιγότερο. (Οπως για παράδειγμα ένας Σουδανός γιατρός που εργάζεται από την πρώτη ημέρα στο σημείο.)
Το ίδιο αθόρυβα στηρίζει και η γειτονιά. Οταν οι μετανάστριες πηγαίνουν να αγοράσουν ψωμί ή φρούτα, οι καταστηματάρχες τούς δίνουν τη διπλάσια ποσότητα. Ερχονται πολίτες να τις στηρίξουν και, καθώς δεν μπορούν να δεχθούν χρήματα, τους στέλνουν στον απέναντι φούρνο, τον οποίο δεν έχουν εξοφλήσει. Σε συνθήκες πραγματικής κρίσης (τα μαγαζιά εκτός από οικονομικό πρόβλημα αντιμετωπίζουν και αυτό της διάχυσης στην περιοχή των τοξικομανών που εγκατέλειψαν το Πάρκο), όλοι είναι πρόθυμοι να συνδράμουν.