Η ευθύνη της αριστερής διανόησης
Κύριε διευθυντά
Για το χάλι όπου βρισκόμαστε πολλά ακούστηκαν: για τους πολιτικούς παντός χρώματος, για τα γεράκια παντός μεγέθους και για τον μέσο Eλληνα, τον κουτοπόνηρο και απατεωνίσκο. Oσο για τους «ξένους», πάντα αυτοί φταίνε. Λίγα ακούστηκαν για την αριστοκρατία του πνεύματος. Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα κατακλυστήκαμε από μελετήματα, λογοτεχνήματα, τραγούδια, όλα γραμμένα σε αριστερές νότες. Η θετική σκέψη και η τεχνογνωσία περιήλθαν σε δεύτερη μοίρα, ακόμα και στα σχολικά αναγνώσματα, γιατί θεωρήθηκαν «εκ του καπιταλισμού για τον καπιταλισμό».
Πάντα ζούσαμε σε μιαν αντίφαση, ευημερούντες ή μη: ναι στα αγαθά της Δύσης, όχι στις αρχές και στη νοοτροπία που τα παράγουν. Eνα δημοψήφισμα στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα με μια αντιδυτική υπόκρουση θα πλειοψηφούσε, πολλώ μάλλον το 2015. Περιττό να ασχολούμαστε με την ακρίβεια της ερώτησης, είναι η υπόκρουση που μετράει. Πολλά τα αίτια γι’ αυτούς τους παραλογισμούς. Και μεταξύ αυτών ένα κυρίαρχο κομμάτι της νεοελληνικής διανόησης που έπαιξε με τις αδυναμίες του Ελληνα και τις εξέθρεψε: τη συγκρουσιακή διάθεση και την τάση φυγής από την πραγματικότητα (οι καταλήψεις από το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο αποτελούν ένα χτυπητό παράδειγμα). Τώρα η πραγματικότητα εκδικείται. Η «ηθική ανωτερότητα», που τόσο περίτεχνα καλλιεργήθηκε για τόσα χρόνια, ήταν μια κάποια λύση για την Αριστερά, ειδικά μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Τώρα τι θα κάνει χωρίς αυτήν; Η αριστερή διανόηση δεν θα έπρεπε να περιμένει το αδιέξοδο. Θα έπρεπε να αρθεί στο ύψος της αυτοκριτικής και της αναγνώρισης της ευθύνης που της αναλογεί. Iσως να μην είναι τόσο αργά.
Λευτερης Ζουρος – Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών
Απαράδεκτη εξαίρεση στο άνοιγμα τραπεζών
Κύριε διευθυντά
Το πρόσφατο άνοιγμα των τραπεζών επιφύλαξε μία άδικη, παράνομη, ακατανόητη και αντισυνταγματική οδυνηρή έκπληξη για μία μερίδα καταθετών.
Συγκεκριμένα εκείνοι οι καταθέτες οι οποίοι εμπιστεύθηκαν στις τράπεζες τις όποιες οικονομίες τους, και, με την παρότρυνση των υπαλλήλων των τραπεζών, τις τοποθέτησαν σε ειδικές προθεσμιακές καταθέσεις, οι οποίες επέτρεπαν οποτεδήποτε τη μεταφορά μέρους των στον συνδεδεμένο με αυτές λογαριασμό ταμιευτηρίου, διαπίστωσαν ότι δεν επιτρέπεται η μεταφορά αυτή, και έτσι, σε αντίθεση με όλους τους άλλους καταθέτες, όταν ο λογαριασμός αυτός αδειάσει, δεν θα έχουν καμία δυνατότητα αναλήψεως χρημάτων από τα ΑΤΜ ούτε από τα ταμεία.
Δηλαδή θα είναι οι μόνοι Ελληνες οι οποίοι την περίοδο αυτή θα παραμείνουν εντελώς χωρίς χρήματα, ενώ έχουν καταθέσεις στις τράπεζες!! Σημειωτέον εδώ ότι, λόγω του μηδαμινού επιτοκίου των απλών καταθέσεων ταμιευτηρίου, το τμήμα των καταθέσεών τους που παρέμενε σε αυτούς ήταν πάντα μικρό, για την κάλυψη τρεχουσών αναγκών, αφού γνώριζαν, και μάλιστα γραπτώς με βάση το σχετικό συμβόλαιο που είχαν υπογράψει, ότι οποτεδήποτε είχαν ανάγκη για περισσότερα χρήματα, μπορούσαν να μεταφέρουν σε αυτούς χρήματα από την προθεσμιακή κατάθεση.
Και κανείς βέβαια δεν μπορούσε να φανταστεί την κατάσταση της τραπεζικής αργίας, ούτε τη διάρκειά της ούτε τις συνέπειές της (εκτός ίσως από κάποιους προφήτες όπως η κυρία Βαλαβάνη).
Είναι κατανοητή εδώ η ανάγκη ελέγχου κινήσεως κεφαλαίων, αλλά όχι και η στέρηση πολιτών από τα απαραίτητα για τη διαβίωσή τους.
Ετσι ενώ για όλες τις περιπτώσεις ελήφθη κάποια μέριμνα, για εκείνους που έχουν αδειάσει εντελώς οι λογαριασμοί ταμιευτηρίου, δεν επιτρέπεται η μεταφορά σε αυτούς από τον συνδεδεμένο προθεσμιακό λογαριασμό ούτε του ποσού των 60 ευρώ ανά ημέρα, ώστε να μπορούν να κάνουν ανάληψη από τα ΑΤΜ. Είναι προφανές ότι το μέτρο αυτό είναι καταφανώς αντισυνταγματικό, αφού αποτελεί δυσμενή μεταχείριση μερίδας των πολιτών έναντι των υπολοίπων, και παράλληλα είναι και αντικοινωνικό και ανάλγητο. Πέραν τούτου θα κάνει μεγάλο κακό και στις ίδιες τις τράπεζες, αφού βέβαια δεν θα βρεθεί στο μέλλον κανένας ηλίθιος για να καταθέσει χρήματα σε προθεσμιακή κατάθεση.
Το λογικό και άμεσα αναγκαίο εδώ είναι να επιτραπεί η μεταφορά από τον προθεσμιακό λογαριασμό στον λογαριασμό ταμιευτηρίου, τουλάχιστον 420 ευρώ ανά εβδομάδα ή 1.800 ευρώ ανά μήνα, τόσο για ανθρωπιστικούς λόγους όσο και για ίση μεταχείριση των πολιτών. Αυτά δεν τα σκέφτηκαν οι εγκέφαλοι του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίοι όμως φρόντισαν να προστατέψουν τους φοροφυγάδες και τα λαμόγια που είχαν τις καταθέσεις τους στις θυρίδες, και στέρησαν έτσι την ευκαιρία στην Πολιτεία να συλλάβει μερικούς από αυτούς. Με τέτοια νοοτροπία ούτε αυτή η κυβέρνηση πείθει ότι θέλει να συλλάβει τη φοροδιαφυγή, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις της.
Ι. Κουλουρης – Δρ Μηχ/γος Ηλ/γος ΕΜΠ
Πλήρης διάλυση
Κύριε διευθυντά
Ενώ παρατηρούνται σημάδια πλήρους αποδιοργάνωσης και εκφυλισμού της οικονομίας της χώρας, όλοι ασχολούμεθα με τα κωμικά της διακυβέρνησης, είτε αυτά είναι πουκάμισα, είτε είναι ψεκασμοί, είτε είναι ανυποταξία, είτε είναι εισβολή στα χρηματοκιβώτια, είτε μαγνητοφωνήσεις, είτε οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί μπουρλέσκο και κωμικό. Εν τω μεταξύ, η οικονομία βιώνει μια καταστροφή εδώ και περίπου επτά μήνες. Οι επιχειρήσεις κλείνουν, οι εργαζόμενοι απολύονται, η παραγωγή οποιουδήποτε αγαθού σταματά ολότελα από στιγμή σε στιγμή. Το περασμένο Σάββατο στα εργοτάξια της εθνικής οδού Κορίνθου-Πατρών δεν φαινόταν κανείς εργαζόμενος, από τους περίπου τρεις χιλιάδες που θα έπρεπε κανονικά να εργάζονται. Αυτό σημαίνει ότι ούτε η υποδομή κατασκευαζόταν, ούτε οι εργαζόμενοι πληρώνονταν, ούτε οι τρεις χιλιάδες οικογένειες θα είχαν το εισόδημα που προσδοκούσαν από την εργασία των δικών τους. Και, όμως, αντί να επισημαίνουμε τη διάλυση, ασχολούμεθα με τα πουκάμισα των κωμικών μας. Η αντιπολίτευση τι κάνει; Γιατί δεν επισημαίνει τη διάλυση; Αποδιοργάνωση και διάλυση όχι μόνο της οικονομίας αλλά και της πολιτικής. Η κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει τι καταστροφή έχει επιφέρει. Κάποιος έχει το καθήκον να της το φωνάξει.
Αθανασιος Ι. Νικολιτσας – Κηφισιά
Οι ΜΟΜΑ
Κύριε διευθυντά
Από ρεπορτάζ της εφημερίδας «Καθημερινή» πληροφορούμαστε ότι οι Μεικτές Ομάδες Μηχανημάτων Ανασυγκρότησης, ΜΟΜΑ, επανέρχονται. Στο διάστημα που λειτούργησαν μέχρι το 1992 πρόσφεραν σημαντικό έργο στην ανάπτυξη της χώρας, κυρίως σε έργα οδοποιίας, που τόση ανάγκη υπήρχε. Είχα την ευκαιρία να υπηρετήσω 9 μήνες από τη διετή στρατιωτική μου θητεία στην 4η ΜΟΜΑ με έδρα τη Λαμία ως γιατρός το 1959. Οταν πήγα στην έδρα της μονάδας βρήκα έναν δόκιμο του ναυτικού, έναν σμηνίτη και έναν στρατιώτη του Πεζικού, συμμετείχαν και τα τρία σώματα. Με πληροφόρησαν ότι όλοι σχεδόν εργάζονταν στα εργοτάξια. Η 4η ΜΟΜΑ έφτιαχνε τον νέο εθνικό δρόμο Αθήνα Αγιος Κωνσταντίνος Θερμοπύλες, Λαμία. Στη μονάδα δεν υπήρχε γιατρός ούτε οργανωμένο ιατρείο, ούτε φάρμακα, ούτε εργαλεία παρά μόνο το στηθοσκόπιό μου. Σιγά σιγά οργανώσαμε το ιατρείο έστω και χωρίς ασθενείς. Στις ΜΟΜΑ υπηρετούσαν τη θητεία τους οπλίτες, πολλοί από τους οποίους ήταν τεχνικοί, μηχανικοί, αρχιτέκτονες και άλλων ειδικοτήτων απαραίτητοι στα έργα, μόνιμοι υπαξιωματικοί και αξιωματικοί και ιδιώτες, κυρίως τεχνικοί (χειριστές μηχανημάτων) με σύμβαση. Από την αρχή είδα ότι δεν θα «είχα πελατεία» γιατί δεν υπήρχαν ασθενείς πραγματικοί ή εικονικοί. Το κλίμα στη μονάδα ήταν τόσο καλό που κανείς δεν παρίστανε τον ασθενή για να αποφύγει κάτι. Η παρουσία γιατρού στη μονάδα ήταν απαραίτητη για το ενδεχόμενο τραυματισμού ή ατυχήματος. Ευτυχώς δεν συνέβη τίποτε στον χρόνο της εκεί θητείας μου. Μου είχε κάνει εντύπωση η συχνή επίσκεψη στο εργοτάξιο του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ερχόταν τουλάχιστον δυο φορές τον μήνα στα Καμένα Βούρλα για σύσκεψη με τους τεχνικούς στρατιωτικούς και ιδιώτες για την πρόοδο του έργου και τα προβλήματα. Μου έλεγαν οι οπλίτες μηχανικοί που μετείχαν στις συσκέψεις αυτές (ήταν η παρέα μου), πόσο σωστές παρατηρήσεις έκανε πολλές φορές εντυπωσιάζοντας και τους ειδικούς. Αραγε υπήρξε ανάλογος ζήλος και στους επόμενους πρωθυπουργούς;
Παυλος Βλαχος – Επίκ. Καθηγητής Παιδιατρικής
Η ιαχή «Αέρα»
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της Κυριακάτικης «Καθημερινής» της 19.07.2015 (φ.28998 – Β΄ Εκδοση) και στη στήλη «Γράμματα Αναγνωστών» ανέγνωσα την επιστολή του κ. Γιάννη Κόρκα «Η ιαχή “Αέρα”». Πράγματι πολλοί έχουν ασχοληθεί για την προέλευση της πολεμικής ιαχής του Ελληνικού Στρατού μετά την ένδοξη καθιέρωσή της στα νικηφόρα πεδία του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου στη Βόρεια Ηπειρο το 1940-1941. Ωστόσο πρέπει να αναφέρουμε ότι την ιαχή «Αήρ [Αέρας»] καθόρισε ως πολεμική κραυγή του πανίσχυρου Ανατολικού Ρωμαϊκού Αυτοκρατορικού [Βυζαντινού] Στρατού ο Αυτοκράτορας Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός (886 – 912) μαζί με την έτερη «Ο Σταυρός Νικά», όπως συγκεκριμένα γράφει ο ίδιος στο περίπυστο Βιβλίο του «Τακτικά», την πολύτιμη πηγή για τη στρατιωτική ιστορία του Βυζαντίου. Οι πολεμικές αυτές ιαχές κατά τον συγγραφέα Αυτοκράτορα ταύτιζαν το Εθνος των Ρωμαίων με το Εθνος των Χριστιανών, ο ίδιος μάλιστα στα «Τακτικά» χρησιμοποιεί και καθιερώνει τον όρο «Εθνος Χριστιανών», ταύτιση που δεν μπορεί παρά να συμπυκνώνει περίφημα τη Βυζαντινή αυτοκρατορική ιδεολογία.
Ιωαννης Ελ. Κυμιωνης – Δικηγόρος ΔΣΑ παρ’ Αρείω Πάγω, Δικηγόρος Νομικής Υπηρεσίας ΟΑΕΔ