Προτού οι κυνηγοί από το Τέξας προγευματίσουν, ο Στιούαρτ Ντόρινγκτον έκανε μία βόλτα στο εκτροφείο θηραμάτων του. Οι πρωινές ηλιαχτίδες έκαναν το τοπίο να λάμπει, τα βουβάλια περπατούσαν νωχελικά στο χορτάρι και οι καμηλοπαρδάλεις εμφανίζονταν πίσω από τα δένδρα.
Ο Ντόρινγκτον έδειξε το σημείο από το οποίο οι Αμερικανοί πελάτες του μπορούν να περιμένουν το θήραμα. Δεν έχασε, βέβαια, την ευκαιρία να μιλήσει για τη δουλειά. «Η τιμή της αντιλόπης, στο “κυνήγι τροπαίων”, αγγίζει τα 2.500 δολάρια, δέκα φορές περισσότερο από ό,τι κοστίζει το κρέας της. Αν κανείς απαγόρευε αυτό το είδος θήρας, η μεταβολή της αγοράς ζωντανών θηραμάτων θα ήταν συγκλονιστική, αφού τελικά θα προσέγγιζε την τιμή του κρέατος.Ταυτόχρονα θα αποστερούσαν τα εθνικά και περιφερειακά πάρκα από ένα πόρο».
Ομολογουμένως πολλοί είναι οι επιστήμονες που διατυπώνουν την ίδια άποψη. Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις για απαγόρευση του «κυνηγιού τροπαίων», μετά τον θάνατο του λιονταριού Σέσιλ στη Ζιμπάμπουε, οι περισσότερες αφρικανικές κυβερνήσεις, περιβαλλοντικές ομάδες και ειδικοί πιστεύουν ότι η εξακολούθηση της θήρας είναι ο μόνος τρόπος για τη διάσωση της άγριας ζωής μέσα από διάφορα προγράμματα διατήρησης.
Το «κυνήγι τροπαίων» είναι νόμιμο σε ιδιωτικά εκτροφεία θηραμάτων και όπως αποδεικνύεται τα ζώα αποφέρουν πολύ υψηλότερες τιμές από ό,τι αν σκοτώνονταν για να χρησιμοποιηθούν ως τροφή ή για άλλους λόγους. Το κυνήγι λιονταριού, παραδείγματος χάρη, μπορεί να αποφέρει από 24.000 δολάρια μέχρι 71.000 δολάρια κατά μέσο όρο σε ολόκληρη την Αφρική, σύμφωνα με μελέτη του 2012. Στη Νότια Αφρική η εμπορική εκμετάλλευση του «κυνηγιού τροπαίων» σε ιδιωτικά εκτροφεία θηραμάτων, που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960, βοήθησε σημαντικά στην αποκατάσταση προβληματικών οικοσυστημάτων και εμφύσησε νέα ζωή σε είδη, όπως ο λευκός ρινόκερος, ο οποίος είχε σχεδόν αφανιστεί.
Ανάλογες ήταν οι αλλαγές που καταγράφηκαν λίγο νωρίτερα στις ΗΠΑ με τον νόμο Πίτμαν-Ρόμπερτσον του 1937 που απέδωσε τα κέρδη από το κυνήγι σε προγράμματα που στόχευαν στη βελτίωση γαιών και τη διατήρηση ειδών.
Πολέμιοι του «κυνηγιού»
Κι αν το κυνήγι έχει υποστηρικτές έχει και πολλούς πολέμιους που ενίσχυσαν τη θέση τους μετά τον θάνατο του Σέσιλ. Οι επαγγελματίες κυνηγοί που διοργάνωσαν το κυνήγι του Σέσιλ θα λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη, η κυβέρνηση της Ζιμπάμπουε ζήτησε την έκδοση του Αμερικανού οδοντιάτρου που σκότωσε τον Σέσιλ, ενώ ο πρόεδρος της Ζιμπάμπουε, Ρόμπερτ Μουγκάμπε, κατηγόρησε τους ξένους «βανδάλους» για τον θάνατο του λιονταριού. Πολλές αεροπορικές εταιρείες ανακοίνωσαν ότι δεν πρόκειται να μεταφέρουν «τρόπαια» τέτοιων εγχειρημάτων, όπως π.χ. τα κεφάλια των νεκρών ζώων. Την ίδια στιγμή, οι κυβερνήσεις της Νότιας Αφρικής και της Ναμίμπια κατήγγειλαν τις συγκεκριμένες κινήσεις, υποστηρίζοντας ότι δυναμιτίζουν προσπάθειες διατήρησης των άγριων ειδών.
Το «κυνήγι τροπαίων» επιτρέπεται σε περισσότερα από 20 αφρικανικά κράτη αλλά οι ισχύοντες κανόνες διαφέρουν σημαντικά. Σε κάποιες χώρες οι άδειες αφορούν συγκεκριμένα ζώα, τα οποία συχνά έχουν περάσει την αναπαραγωγική ηλικία, αλλού καθορίζονται ποσοστά για να διατηρηθούν οι πληθυσμοί κάποιων ειδών, ενώ η θήρα ειδών που κινδυνεύουν με αφανισμό απαγορεύεται ή είναι περιορισμένη.
Στην Αφρική, τα περισσότερα ζώα, ελέφαντες, ρινόκεροι, λιοντάρια, δεν σκοτώνονται από ξένους κυνηγούς, αλλά είτε από τους ντόπιους για το κρέας τους ή από άλλα ζώα καθώς οι βιότοποι συρρικνώνονται. Κυρίως όμως τα ζώα σκοτώνονται από λαθροθήρες που πωλούν τους χαυλιόδοντες αλλά και τα όργανά τους στις κινεζικές αγορές.