Ο Αμερικανός συγγραφέας Τζέημς Eλλροϋ (1948) σχεδόν σε όλα του τα βιβλία φαίνεται να προσπαθεί να συγκρατήσει τους δαίμονές του, το φάντασμα της μητέρας του, η οποία δολοφονήθηκε το 1958 σε μία υποβαθμισμένη περιοχή κοντά στο Λος Aντζελες. Κατά συρροήν δολοφόνοι, αδίστακτοι αστυνομικοί είναι οι ήρωές του, ενώ οι γυναίκες θύματα θυμίζουν πάντα τη δολοφονία της μητέρας του, ένα έγκλημα που δεν εξιχνιάστηκε ποτέ. Γνωστά του έργα είναι: «Η Μαύρη Ντάλια», «Το Μεγάλο Πουθενά», η «Λευκή Τζαζ», το «Λος Αντζελες Εμπιστευτικό», έργα στα οποία αποτυπώνεται η νοσηρή και επιθετική πλευρά του ατόμου.
Στο αυτοβιογραφικό έργο του, «Τα σκοτάδια μου», αποστασιοποιημένος ο συγγραφέας από τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του, περιγράφει με εκπληκτική ψυχρότητα τη δολοφονία της μητέρας του, της Τζην, της νοσοκόμας από το αγροτικό Ουισκόνσιν, που μετακόμισε στο Λος Αντζελες, όπου παντρεύτηκε τον Αρμαντ Ελλροϋ, έναν αποτυχημένο λογιστή. Οταν χωρίζουν, η Τζην μαζί με τον γιο της μετακομίζουν στην περιοχή Ελ Μόντι, εκεί όπου θα βρεθεί δολοφονημένη και πεταμένη σ’ έναν αυτοκινητόδρομο. Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα μέρη: «Η κοκκινομάλλα», «Το παιδί στη φωτογραφία», «Στόουνερ» και «Τζηνήβα Χίλλιγκερ». Τολμηρά αποκαλυπτικές οι περιγραφές, εστιάζουν στην είδηση του θανάτου της μητέρας, στον τρόπο με τον οποίο ειδοποιήθηκαν πατέρας και γιος, στις αντιδράσεις τους. Παράλληλα, γίνεται ιστορική αναδρομή στην περιοχή του Λος Αντζελες και των προαστίων, με παρατηρήσεις για τις κοινωνικές δομές και την ανθρωπογεωγραφία. Με κοφτό και ελλειπτικό λόγο, καθώς και την αμεσότητα του ρεπορτάζ, χωρίς ίχνος συναισθηματικής εμπλοκής, δίδεται το πορτρέτο της μητέρας, σύμφωνα με τις περιγραφές του θιγμένου πατέρα, αλλά και εκείνο του πατέρα από όσα μαθαίνει το παιδί από τη μητέρα, ενώ ο συγγραφέας δεν διστάζει να αποκαλύψει τις πιο προσωπικές στιγμές της, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, αποφεύγοντας τις εξιδανικεύσεις. Επρόκειτο για μία γυναίκα που ήταν κρυψίνους, έπινε και συναντούσε αγνώστους τα σαββατοκύριακα. Και σιγά σιγά ο γιος συγγραφέας αρχίζει να τη γνωρίζει, ακολουθεί τα ίχνη της από το πατρικό της μέχρι τη μοιραία στιγμή, στο Ελ Μόντι του Λος Αντζελες. Η εμμονή του γι’ αυτήν αποδεικνύεται πιο ισχυρή από την τάση να καλύπτονται τα δυσάρεστα, εκείνα που μειώνουν την υπόληψη και την υστεροφημία. Στην περίπτωση του Ελλροϋ, όμως, το «κακό» συνδέει τον ίδιο με την πραγματικότητα, ήρωας είναι ο ίδιος, όπως και η μητέρα του, στην πραγματική και τη μυθιστορηματική ζωή. Κι εκεί έγκειται η διαφορά του από τους χαρακτήρες του αγαπημένου του μυθιστοριογράφου, του Ρος Μακ Ντόναλντ, ή και των άλλων συγγραφέων αστυνομικών ιστοριών, τις οποίες ρουφούσε από την παιδική του ηλικία.
Το παιδί, που χάνει τη μητέρα του στα δέκα του χρόνια, μεγαλώνει σε ένα δύσκολο περιβάλλον και αρχίζει να έχει αντικοινωνική συμπεριφορά, ενώ όταν ξεφύγει από τα ναρκωτικά, τις διάφορες καταχρήσεις και τις ρατσιστικές ιδεοληψίες, θα αρχίσει να γράφει νουάρ ιστορίες και να ασχολείται με εγκλήματα που θυμίζουν τον θάνατο της μητέρας του. Το φάντασμά της τον κυνηγάει και για να λυτρωθεί καταφεύγει στη γραφή και την αναζήτηση του δολοφόνου, μολονότι ποτέ δεν θα βρεθεί ο ένοχος. Πολύτιμη βοήθεια στην αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου τού προσφέρει ένας εξαίρετος αστυνομικός, και μαζί θα καταδυθούν στα ιδιωτικά σκοτάδια του συγγραφέα, αλλά και σ’ εκείνα που είχαν σημαδέψει την Καλιφόρνια κυρίως, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών ’50, ’60 και ’70. Τα εγκλήματα και οι πρωταγωνιστές περιγράφονται με λεπτομέρειες και ακρίβεια, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί σφιχτή δομή, αν και η ζωή του ήταν χαοτική, οι πληροφορίες για εγκλήματα της εποχής είναι καλά συνδεδεμένες μεταξύ τους, έτσι ώστε να αποκαλύπτονται οι προσωπικότητες των εμπλεκομένων καθώς και η έκβαση των ερευνών, αλλά και η πιθανή σχέση τους με το έγκλημα που καθόρισε την ψυχοσύνθεση του συγγραφέα. Γιατί το «έγκλημα ένωνε τους κόσμους μου – τον μέσα και τον έξω. Το έγκλημα ήταν λαθραίο σεξ, η τυχαία βεβήλωση γυναικών. Το έγκλημα ήταν μπανάλ και διυλισμένο όσο και η φαντασία ενός νεαρού…».
Η ειλικρίνεια με την οποία περιγράφονται οι σκοτεινές πλευρές της προσωπικότητάς του, αλλά και των γονιών του, εκπλήσσει και κάνει ενίοτε τον αναγνώστη να αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν τα σκοτάδια αυτά να έχουν τόση δύναμη που να επιδιώκουν να έρθουν, με κάθε κόστος, στο φως.
Τζέημς Ελλροϋ, «Τα σκοτάδια μου», μετάφραση Ανδρέας Αποστολίδης, εκδόσεις Aγρα.