Είναι το σενάριο που «προτιμούσαν» από την περασμένη άνοιξη κορυφαίοι παράγοντες των θεσμών. Εχοντας γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, ως απόρροια της στενής ενασχόλησής τους με την Ελλάδα την τελευταία πενταετία, και αποτιμώντας με ρεαλισμό τους τότε συσχετισμούς δυνάμεων, προσέβλεπαν στη δημιουργία μιας κυβέρνησης που θα ήταν σε θέση να συγκρουσθεί με τις παθογένειες του παρελθόντος και να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Εχοντας παρακολουθήσει και συνεργασθεί με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αρχικά την αυτοδύναμη του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια αυτήν της συνεργασίας Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, θεωρούσαν ότι ίσως μια ηγεσία που δεν θα ήταν συνέχεια του παλαιού, αλλά θα σηματοδοτούσε το καινούργιο, να μπορούσε να υλοποιήσει τις βαθιές τομές στο σάπιο σύστημα που έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρούσαν «λογική» μια κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – Ποταμιού.
Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου εξεπλάγησαν. Αρχικά από την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να επιλέξει ως κυβερνητικό εταίρο τους Ανεξάρτητους Ελληνες, τους οποίους περιέγραφαν και περιγράφουν ως «δεξιούς εθνικιστές», και στη συνέχεια από την ιδεολογική ακαμψία του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος και ως κυβέρνηση επέμενε στον δρόμο της προεκλογικής ρητορικής των παροχών και των προσλήψεων. Τώρα, μετά την επτάμηνη κυβερνητική εμπειρία, την απότομη προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα και την κατάρρευση της «αντιμνημονιακής» ρητορικής, το αρχικό σενάριο επιστρέφει.
Εχοντας εισπράξει τα μηνύματα από το εξωτερικό και αναλύοντας τα υπέρ και τα κατά των πιθανών συνεργασιών με τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς, ο κ. Τσίπρας αρχίζει να βλέπει πιο θετικά τη συνεργασία με τον Σταύρο Θεοδωράκη. Εθεσε μεν ως εκλογικό στόχο την «καθαρή εντολή τετραετίας», αλλά το σημαντικότερο είναι ότι απέκλεισε μετεκλογική συνεργασία με αυτό που περιέγραψε ως «συστημικές δυνάμεις του παλιού πολιτικού συστήματος». Με άλλα λόγια, τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Είναι βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός θα κληθεί να αποσαφηνίσει τη συγκεκριμένη οριοθέτηση και ενδεχομένως να απαντήσει κατά πόσον τοποθετεί και το Ποτάμι στο «παλαιό σύστημα», ενώ, σε κάθε περίπτωση, την όποια συγκυβέρνηση θα επιβάλουν οι αριθμητικοί συσχετισμοί. Ωστόσο, η κεντροαριστερή στόχευση, το υφιστάμενο κομματικό σκηνικό, αλλά και οι επιθυμίες των εταίρων που από τη στιγμή που χρηματοδοτούν τη χώρα με 86 δισ. δεν είναι εύκολο να αγνοηθούν, δείχνουν προς μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Ποταμιού, στην οποία ενδεχομένως να μετάσχουν και άλλες δυνάμεις.
Τα δεδομένα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δείχνουν ότι το Ποτάμι εισέρχεται στη νέα προεκλογική περίοδο με τις προϋποθέσεις να διαδραματίσει τον καταλυτικό ρόλο που επιθυμούσε εξαρχής. Μένει να φανεί, αρχικά στις κάλπες και στη συνέχεια στην κυβέρνηση, αν κληθούν να συμμετάσχουν σε αυτή, κατά πόσον όντως «αυτοί μπορούν».