Πιστός στην τακτική του της μιας ταινίας τον χρόνο, ο Γούντι Αλεν επιστρέφει αυτή την εβδομάδα και στις ελληνικές αίθουσες με μία ακόμη από τις γνωστές, σήμα κατατεθέν κομεντί, τις οποίες δείχνει πλέον να παράγει περίπου στον αυτόματο πιλότο. Το ενδιαφέρον με τον «Παράλογο άνθρωπο» (**1/2) είναι πως εντάσσεται στο (γενικώς γοητευτικό) γουντιαλενικό υποείδος που έχει να κάνει με το μοτίβο «Εγκλημα και τιμωρία». Θαυμαστής του Ντοστογιέφσκι αλλά και του ίδιου του κλασικού μυθιστορήματος, ο Αλεν έχει εξερευνήσει προηγουμένως το συγκεκριμένο ζήτημα κατά σειρά με τις «Απιστίες και αμαρτίες», το «Match Point» και το «Ονειρο της Κασσάνδρας».
Στον «Παράλογο άνθρωπο», ο Γιοακίν Φίνιξ υποδύεται τον Εϊμπι Λούκας, έναν καταθλιπτικό καθηγητή Φιλοσοφίας, ο οποίος έρχεται για να διδάξει σε κάποιο μικρό πανεπιστήμιο της Αμερικής. Κυνικός, μηδενιστής, ελαφρώς μέθυσος αλλά και χαρισματικός ομιλητής, ο Εϊμπι σύντομα θα εξάψει τα πάθη τόσο ανάμεσα στο διδακτικό προσωπικό (συνάπτει σχέση με μια παντρεμένη καθηγήτρια) όσο και ανάμεσα στους φοιτητές του, στους οποίους διακηρύττει την αχρηστία της φιλοσοφίας. Μία εξ αυτών, η όμορφη Τζιλ (Εμα Στόουν), θα αναπτύξει μαζί του μιαν ιδιότυπη φιλία. Το ψυχολογικό και δημιουργικό του τέλμα, ωστόσο, θα αρθεί μόνο μετά από μια «παράλογη» απόφαση: να σκοτώσει έναν άγνωστό του δικαστή, ο οποίος αδίκησε κατάφωρα κάποια γυναίκα σε μια υπόθεση επιμέλειας παιδιών μετά από διαζύγιο.
Ο Γούντι Αλεν, ο οποίος κάποτε αστειευόμενος δήλωσε πως διάβαζε Κίρκεγκορ και Φρόιντ μόνο για να ρίχνει κορίτσια, τοποθετεί εδώ τον υπαρξισμό στο κέντρο της θεματικής του, «ανοίγοντας» με τη σεναριακή του ιδέα πολλές ενδιαφέρουσες προοπτικές. Η σχέση μεταξύ θεωρίας και πράξης, όπως και η έννοια της ευθύνης του ατόμου, στοιχεία τα οποία θίγονται στην ταινία, αποτελούν βασικές σταθερές της συγκεκριμένης φιλοσοφίας· παρ’ όλα αυτά η (εντελώς) ανάλαφρη προσέγγιση καθώς και η υπερβολικά χαλαρή δομή δεν επιτρέπουν στον θεατή να διηθήσει μέσα του τον προβληματισμό, όπως γίνεται, για παράδειγμα, στο αριστουργηματικό «Match Point». Το φιλμ κυλά μάλλον νωχελικά ώς την (ευφυέστατη είναι η αλήθεια) τελική σκηνή, αφήνοντας την αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας. Αναμφισβήτητα ο Γούντι Αλεν είναι μεγάλος καλλιτέχνης, από εκείνους που μπορούν να σπείρουν με εκπληκτικές ιδέες το σκάρτο δίωρο μιας ταινίας. Απλώς πλέον δεν δείχνει να έχει τη διάθεση ή τις δυνάμεις να τις καλλιεργήσει.
Η δεύτερη αξιόλογη ταινία της εβδομάδας έρχεται από τη Νέα Ζηλανδία. Το πολυβραβευμένο «Μαύρο άλογο» (***) αφηγείται την αληθινή ιστορία του διπολικού, ιδιοφυούς σκακιστή Τζένεσις, ο οποίος αφιερώθηκε στη διδασκαλία και τη γενικότερη διαπαιδαγώγηση των «απόκληρων» παιδιών μιας φτωχικής γειτονιάς. Το φιλμ του Τζέιμς Νάπιερ Ρόμπερτσον μεταχειρίζεται με ευαισθησία και πνεύμα ανθρωπισμού τη δραματική, εσωτερική πάλη ενός ατόμου που, παρά τα ανυπέρβλητα (φαινομενικά) εμπόδια, αγωνίζεται και τελικά εξυψώνεται. Ο Κλιφ Κέρτις, γνωστός από δεύτερους ρόλους σε χολιγουντιανές ταινίες, καταθέτει εδώ μια συγκινητική ερμηνεία, σε ένα φιλμ το οποίο συνολικά, μέσα στην απλότητά του, αποτελεί ύμνο στη δύναμη της θέλησης και της άνευ όρων καλοσύνης.
Αυτή την εβδομάδα, τέλος, έχουμε και την 5η έκδοση της «Επικίνδυνης Αποστολής» (**), του franchise που καθιέρωσε τον Τομ Κρουζ ως action hero. Ο 53χρονος ηθοποιός επιστρέφει σε φόρμα με ένα φιλμ το οποίο, παρά τις αναπόφευκτες αφέλειες, προσφέρεται για ένα απενοχοποιημένα διασκεδαστικό δίωρο.