Κύριε διευθυντά
Κατηγορούνται, ευλόγως, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για τις πελατειακές σχέσεις των βουλευτών τους με το εκλογικό σώμα. Στις πελατειακές σχέσεις οφείλονται οι ατελείωτοι διορισμοί, που έχουν κυριολεκτικά σακατέψει τη δημόσια διοίκηση. Οι πολιτικοί διορίζουν και οι πολίτες τους ψηφίζουν. Η πελατειακή σχέση είναι τόσο δυνατή, που συχνά διατηρείται από γενιά σε γενιά.
Στις επόμενες εκλογές, που θα γίνουν με λίστα, οι ηγεσίες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ έχουν την ευκαιρία να σπάσουν την άθλια αυτή εξάρτηση. Να παραβλέψουν τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών με σταυρό (το εργαλείο των πελατειακών σχέσεων) και να αξιολογήσουν αυστηρά τους υποψηφίους βουλευτές. Να απαλλάξουν την επόμενη Βουλή από γραφικούς και άχρηστους βουλευτές.
Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες και τις αντιρρήσεις των κομματικών βαρώνων. Αντιλαμβάνομαι ότι θα προβληθεί το αστείο επιχείρημα πως έτσι αγνοείται η θέληση του λαού όπως εκφράστηκε στις προηγούμενες εκλογές. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο κ. Τσίπρας έκανε ένα τεράστιο δώρο στις ηγεσίες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ προκαλώντας εκλογές με λίστα. Τους έδωσε τη δυνατότητα να εμφανίσουν ένα τελείως νέο πρόσωπο, με καινούργιους αξιόπιστους ανθρώπους. Με ανθρώπους ικανούς να ασκήσουν διοίκηση. Καινούργια Ν.Δ., καινούργιο ΠΑΣΟΚ. Την ευκαιρία να διεκδικήσουν τη νίκη που μέχρι χθες θεωρούσαν άπιαστη.
Στεφανος Μανος
Υπηρεσιακή κυβέρνηση
Kύριε διευθυντά
Μετά την απόφαση του πρωθυπουργού να οδηγηθεί η χώρα σε βουλευτικές εκλογές και το ενδεχόμενο να σχηματισθεί υπηρεσιακή κυβέρνηση για τη διενέργεια εκλογών, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι υπηρεσιακή πρωθυπουργός θα διορισθεί υποχρεωτικά η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Oμως, κατά το άρθρο 37 παρ. 3 του Συντάγματος, εφόσον οι διερευνητικές εντολές δεν τελεσφορήσουν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «αναθέτει στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του Αρείου Πάγου ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου τον σχηματισμό κυβέρνησης, όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής, για να διενεργήσει εκλογές και διαλύει τη Βουλή».
Την 30ή Ιουνίου απεχώρησαν οι πρόεδροι των ανωτάτων δικαστηρίων, λόγω ορίου ηλικίας και όπως ορίζει το Σύνταγμα (άρθρο 90 παρ. 5), πληρώθηκε η θέση του Προέδρου του Αρείου Πάγου με Προεδρικό Διάταγμα που εκδόθηκε ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου. Το ίδιο δεν συνέβη για το Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ελεγκτικό Συνέδριο, με αποτέλεσμα την παρούσα χρονική στιγμή από τα τρία ανώτατα δικαστήρια της χώρας, να διαθέτει πρόεδρο μόνο ο Aρειος Πάγος, ενώ στα λοιπά δύο ανώτατα δικαστήρια χρέη προέδρου εκτελούν οι δύο αρχαιότεροι αντιπρόεδροί τους. Iσως, η παράλειψη αυτή οδήγησε τον ημερήσιο Tύπο και όχι μόνο στην υιοθέτηση μιας λανθασμένης αντίληψης ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποχρεούται, δίχως να έχει εναλλακτική επιλογή, να αναθέσει τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης στην πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Η εν λόγω αντίληψη εκτιμάται ότι είναι λανθασμένη, διότι η διάταξη του άρθρου 37 παρ. 3 του Συντάγματος παρέχει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας διακριτική ευχέρεια επιλογής, από τους τρεις προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας, τον κατά την κρίση του καταλληλότερο και γενικότερα αποδεκτό. Προς τούτο συνηγορεί η διαζευκτική διατύπωση της συνταγματικής διάταξης. Η τυχόν επικράτηση της αντίληψης ότι ελλείψει προέδρου στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στο Ελεγκτικό Συνέδριο, πρέπει να δοθεί εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στην πρόεδρο του Αρείου Πάγου, παραβιάζει το πνεύμα και το γράμμα του Συντάγματος, με αποτέλεσμα η διακριτική ευχέρεια που παρέχεται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να καθίσταται δεσμία αρμοδιότητα, γεγονός που πόρρω απέχει από τη βούληση του συνταγματικού νομοθέτη. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το σκεπτικό ότι εάν η παραίτηση της κυβέρνησης είχε συντελεσθεί την 1η Ιουλίου όταν τα τρία ανώτατα δικαστήρια στερούνταν προέδρων, η συνταγματική επιταγή δεν θα καθίστατο ανενεργή, αλλά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έπρεπε να επιλέξει από τους προεδρεύοντες στο Συμβούλιο Επικρατείας, τον Aρειο Πάγο και το Ελεγκτικό Συνέδριο αρχαιότερους αντιπροέδρους.
Παναγιωτης Ν. Σοϊλεντακης
Δικηγόρος
Οι μεταμεληθέντες και οι αμετανόητοι
Κύριε διευθυντά
Οπρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αντιμετώπισαν τη σκληρή πραγματικότητα της διαπραγμάτευσης και αναγκάστηκαν να αποκηρύξουν δημόσια την ολέθρια και διχαστική πολιτική που ακολούθησαν τα τελευταία χρόνια. Ο πρώτος δήλωσε: «[δεν] μετανιώνω για τον συμβιβασμό έναντι του χορού του Ζαλόγγου». Και ο δεύτερος ομολόγησε το εξής: «Πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση». Oμως το ένα τρίτο των βουλευτών του κόμματός τους δεν πιστεύει όσα λένε και δεν τους εμπιστεύεται. Παραμένουν αμετανόητοι. Γιατί άραγε;
O πρώτος λόγος είναι γιατί ήταν η σημερινή ηγεσία τους που τους εκπαίδευσε να ζουν σε εικονική πραγματικότητα και να ακούνε μόνο τη δική τους φωνή. Τα στελέχη αντιμετωπίζουν λοιπόν την ηγεσία όπως έμαθαν να αντιμετωπίζουν τα λεγόμενα «μνημονιακά» κόμματα. Μόνον η ευθύνη ότι έχεις στα χέρια σου το παρόν και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να σε κάνει να αλλάξεις, αν και όχι κατ’ ανάγκην (π.χ. ο τέως ΥΠΟΙΚ είναι αμετανόητος).
Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί ο ιδεολογικός χώρος που εκφράζει τους αμετανόητους έχει πλέον περιοριστεί στην άκρα αριστερά (αριστερή πλατφόρμα, ακραίες συνιστώσες, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ) και την άκρα δεξιά (Χρυσή Αυγή). Είναι δηλαδή οι σκληροί ιδεολόγοι, που δεν πρόκειται να επηρεαστούν από την εμπειρία όσων γύρισαν από την κόλαση, αφού οι ίδιοι σκοπεύουν να μας στείλουν στη δική τους κόλαση.
Οι εν λόγω γνωρίζουν ότι η θέση που υποστηρίζουν θα προκαλέσει άτακτη χρεοκοπία στη χώρα, αλλά αυτό δεν τους τρομάζει. Κάθε άλλο. Καλοδέχονται τις έκτακτες συνθήκες, επειδή συνεπάγονται έκτακτα μέτρα, και ο νοών νοείτω.
Το κύριο ζήτημα όμως δεν είναι τι σκέφτεται η άκρα αριστερά και η άκρα δεξιά, αλλά αν οι συμπολίτες μας θα τους δώσουν με την ψήφο τους τη δυνατότητα να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους. Αφού και αυτός ακόμη ο εμπνευστής και κατεξοχήν εκφραστής της αντιμνημονιακής στρατηγικής ομολόγησε δημόσια το λάθος του, θα πεισθούν άραγε οι ψηφοφόροι ότι υπάρχει ένας και μόνο δρόμος για την Ελλάδα; Ή θα ακολουθήσουν τους αμετανόητους που σπρώχνουν προς ανώμαλες εξελίξεις και θα βγουν και πάλι να χορεύουν στις πλατείες;
Mιχαηλ Πασχαλης
Kαθηγητής Kλασικής Φιλολογίας
Πανεπιστήμιο Kρήτης
Οικονομική κρίση
Κύριε διευθυντά
Ως μέντορες, πνευματικούς και ιδεολογικούς καθοδηγητές, ορισμένοι σύγχρονοι πολιτικοί μας επικαλούνται γίγαντες της σκέψης, που με το έργο τους σφράγισαν την Ιστορία του πλανήτη μας. Ο Λένιν για πολλούς από αυτούς αποτελεί πρόσχημα με σκοπό την αναρρίχησή τους σε πολιτικά και κοινωνικά αξιώματα, χωρίς ουσιαστικά να τους εμπνέουν οι ιδεολογικές αρχές του. Ο ίδιος ο Λένιν υπήρξε λιτός και ειλικρινής σε ό,τι πίστευε. Τα προνόμια δεν τον ενδιάφεραν. Ο μισθός του ήταν ελάχιστα μεγαλύτερος από εκείνον ενός απλού εργάτη. Το φαγητό που του σέρβιραν στο γραφείο ήταν ίδιο με του προσωπικού. Οταν πήγαινε στο κουρείο περίμενε τη σειρά του όπως όλος ο κόσμος, τον χειμώνα το σπίτι του δεν είχε καλύτερη θέρμανση από τον υπόλοιπο λαό. Πραγματιστής, παραμερίζοντας μερικώς τη μαρξιστική θεωρία, στο δέκατο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος τον Μάρτιο 1921, ο Λένιν υιοθέτησε τη Νέα Οικονομική Πολιτική, που έδινε το δικαίωμα στους αγρότες να κρατούν για τον εαυτό τους ή να πωλούν τα προϊόντα που παρήγαν. Oπως έλεγε, ήταν μια «μικρή προσωρινή υποχώρηση». Στο κράτος θα έδιναν μόνο ένα μέρος και όχι όλη την παραγωγή. Επανέφερε τις ιδιωτικές μικροεπιχειρήσεις και νομιμοποίησε το εμπόριο και την αποκομιδή κέρδους. Σε αντίθεση με τους σύγχρονους αριστερούς, που αγκυλωμένοι σε ιδεοληψίες, σε αμετακίνητους δογματισμούς και στη δική τους καλοπέραση, οδηγούν τον λαό στη πείνα και την εξαθλίωση.
Σταθης Κινινης