Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έχει βελτιώσει τις προοπτικές της Νέας Δημοκρατίας. Παρά την ξαφνική αποχώρηση του κ. Σαμαρά και το πιεστικό χρονοδιάγραμμα των πολιτικών εξελίξεων, η παρουσία του στην ηγεσία του κόμματος λειτούργησε μάλλον επουλωτικά. Δεν δίχασε. Συσπείρωσε. Η μακρά κομματική πορεία του διευκόλυνε την αποδοχή του από τη συντριπτική πλειονότητα του κόσμου της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και τους δελφίνους. Το αν θα αποδειχθεί μεταβατικός ή περισσότερο μόνιμος μένει, φυσικά, να φανεί τόσο κατά την προεκλογική εκστρατεία όσο και, κυρίως, από το αποτέλεσμα των εκλογών.
Γνήσιος εκφραστής της λαϊκής Δεξιάς, δεν απευθύνεται με επιτυχία μόνο στο σύνολο σχεδόν των ψηφοφόρων του κόμματος που το ψήφισαν τον περασμένο Ιανουάριο. Εχει απήχηση και σε πολλούς που είχαν αποστασιοποιηθεί είτε λόγω δυσφορίας προς το πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά είτε ως αντίδραση σε αντιλαϊκά μέτρα, με κορυφαίο ίσως παράδειγμα τον ΕΝΦΙΑ.
Εμπειρο στέλεχος, πρώην γραμματέας της Ν.Δ. και υπουργός Εσωτερικών, έχει άριστη γνώση των κομματικών μηχανισμών και αίσθηση των εκλογικών αναμετρήσεων. Παράλληλα, εκπέμπει την αίσθηση ότι δεν «καίγεται» να γίνει πρωθυπουργός και αυτό είναι μια ευπρόσδεκτη και ευχάριστη εξαίρεση από τον κανόνα.
Και φθάνουμε στη μάχη για τη νίκη. Στις κρίσιμες αυτές εκλογές, όπως και σε όλες άλλωστε, χρειάζεται να ειπωθούν αλήθειες. Σε αυτόν τον τομέα ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ. δείχνει αποτελεσματικός, αναδεικνύοντας τις ανακολουθίες και τα κενά και προβάλλοντας τις επιπτώσεις των κυβερνητικών επιλογών.
Ομως, δεν έχει σημασία μόνο το τι λες, αλλά και πώς το λες, όπως και το τι πράττεις. Εδώ η συμπεριφορά του κ. Μεϊμαράκη αρχίζει να προβληματίζει. Δεν μπορεί ο πρόεδρος της Ν.Δ. να παίζει το χαρτί της Χρυσής Αυγής, αφήνοντας αρχικά ανοιχτό το ενδεχόμενο συνάντησης με τον ηγέτη της. Προφανώς, θέλει να προσελκύσει ψηφοφόρους της Χ.Α. η πλειονότητα των οποίων όντως δεν είναι νεοναζί. Αλλά και άλλοι πολιτικοί ηγέτες θα ήθελαν να απευθυνθούν σε αυτόν τον κόσμο, όμως δεν το έκαναν μέσω μιας συνάντησης -και της αναβάθμισης που αυτή θα σηματοδοτούσε- με τον ηγέτη του συγκεκριμένου κόμματος.
Ενοχλητικοί είναι συχνά και οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιεί για τον κύριο αντίπαλό του, οι οποίοι δεν τιμούν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν μπορεί να αποκαλεί τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας «χαρούμενο», «ψευτράκο», «πονηρούλη». Και σίγουρα δεν είναι πρέπον να αναρωτιέται «πού το πάει ο τύπος;».
Ολες αυτές οι εκφράσεις μπορεί να πιάνουν τον σφυγμό κάποιων ψηφοφόρων, αλλά σίγουρα δεν είναι η γλώσσα που περιμένει κανείς από έναν πολιτικό ηγέτη που διεκδικεί να γίνει πρωθυπουργός.
Στο κάτω κάτω, ο κ. Τσίπρας κέρδισε εκλογές και έχει την υποστήριξη ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Εχει πάμπολλα τρωτά, υπέπεσε σε λάθη, τραυμάτισε πολυποίκιλα τη χώρα και, προφανώς, προσφέρεται για σκληρή κριτική. Αλλά να γίνεται αυτή στο πλαίσιο του πολιτικού πολιτισμού.
Μπορεί κάλλιστα να επιχειρήσει ο κ. Μεϊμαράκης να αποδομήσει το πολιτικό προφίλ του πρωθυπουργού. Είπε ψέματα προεκλογικά; Να τον καταγγείλει. Με επιχειρήματα. Αλλά γιατί ο «ψευτράκος» και όχι «ο πρωθυπουργός παραπλάνησε» ή ακόμη και «είπε ψέματα»; Είναι μια ρητορική όχι μόνο δύσπεπτη, αλλά και ενοχλητική, ιδιαίτερα όταν υιοθετείται από τον ηγέτη του κόμματος που προβάλλει ως ο κύριος πυλώνας του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας. Γιατί «ο Τσίπρας» και όχι «ο κ. Τσίπρας»;
Οι όποιες θετικές εντυπώσεις και η δυναμική απειλούνται από το ύφος. Αρκετοί ψηφοφόροι του μεσαίου χώρου δυσφορούν. Ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης είναι ευφυής και έμπειρος πολιτικός. Είναι βέβαιο ότι μπορεί να βρει τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στην ευθεία και ενίοτε σκληρή κριτική στον αντίπαλο και στην ευπρέπεια.