Μίλησε για εκβιαστική επίθεση στην κοινοβουλευτική λειτουργία και για «ακραία εκδήλωση βίας κατά του Συντάγματος» και ζήτησε η τελευταία της φράση να καταγραφεί. Η απερχόμενη πρόεδρος της Βουλής εξέφρασε επίσης την «πεποίθηση», κι όχι «απλώς την υπόνοια», ότι η εσπευσμένη προσφυγή στις κάλπες έγινε για να μην ολοκληρώσουν το έργο τους οι επιτροπές για το δημόσιο χρέος, τις γερμανικές αποζημιώσεις, τη Siemens, να μη γίνει η εξεταστική για το μνημόνιο και να μη δημιουργηθεί η επιτροπή για την επεξεργασία των δικογραφιών κατά κυβερνητικών στελεχών. (Και όχι διότι ο διασπασμένος ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούσε να τραβήξει την κυβερνητική ανηφόρα.)
Ο άνθρωπος από καταβολής είδους είναι ον εγωκεντρικό. Θεωρεί ότι αυτός αποτελεί το κέντρο του κόσμου, μολονότι, όπως συνηθίζουν να αναφέρουν χαριτολογώντας οι επιστήμονες (physicsgg.me), αυτή του η δοξασία έχει ανατραπεί τουλάχιστον από τρεις: τον Κοπέρνικο (και η Γη γυρίζει όπως άλλοι πλανήτες πέριξ του Ηλιου, δεν αποτελεί το κέντρο), τον Δαρβίνο (δεν πλαστήκαμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, αλλά είμαστε προϊόν εξέλιξης κατώτερων μορφών ζωής) και από τον Φρόιντ (ο άνθρωπος άγεται και φέρεται από ασυνείδητες ροπές, δεν κατέχει ούτε τον έλεγχο του εαυτού του)…
Ωστόσο δεν τον εγκαταλείπουν η μεγαλομανία, ο ναρκισσισμός, η αίσθηση της μοναδικότητας, η αλαζονεία, η ματαιοδοξία. Τώρα θα πείτε τι σχέση έχει η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου με όλα αυτά; Ισως και καμία… Το βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι η απερχόμενη ΠτΒ έχει φανατικούς εχθρούς – η σελίδα στο facebook υπέρ της πρότασης μομφής στην ΠτΒ αριθμεί περισσότερα από 40.000 μέλη. Ομως έχει και φανατικούς υποστηρικτές (στο facebook και εκτός αυτού) που ενθουσιάζονται με τον τρόπο που «ασκεί πολιτική» εντός της Βουλής, που ταυτίζονται με τον «τσαμπουκά» και χειροκροτούν. Για τον εσώτερο καβγατζή που αψιμαχεί αδιαλείπτως, για τις χωρίς ενδοιασμούς επιθέσεις ακόμη και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή σε όποιον και ό,τι τη δυσαρεστεί. Για τα σχόλια περί «υπηρετών των νταβατζήδων», για τα «ντρέπομαι για λογαριασμό εκείνων που εμπόδισαν την βίαιη προαγωγή του κ. Στουρνάρα», για την εμμονή «στην εκτροπή του Συντάγματος», για τις κωλυσιεργίες, με τα οποία διασκεδάζει το φιλοθεάμον κοινό. Για τη λαϊκιστική επίκληση του αδυνάτου, που ικανοποιεί – έχουμε μια τάση να δηλώνουμε φουκαράδες, ιδιότητα με την οποία γλιτώνουμε επικρίσεις, ποινές… Για τις συνεχείς αναφορές στα δικαιώματα (αλλά όχι στις υποχρεώσεις), στις διεκδικήσεις (χωρίς αλλαγή νοοτροπίας).
Για τη λάμψη που της προσδίδει ο ρόλος της… Ευτυχώς, ένα από τις μεγάλα όπλα που μας προσφέρει η Δημοκρατία είναι ότι δεν έχουμε ανάγκη τη δύναμη που παρέχουν τα πρόσκαιρα φωτοστέφανα, αλλά τις πράξεις. Οτι δεν χρειαζόμαστε τους λεκτικούς κεραυνούς –που προκαλούν κλονισμούς στα θεμέλια της σοβαρότητας– αλλά τη σκέψη, τον μόχθο (προς μια κοινά αποδεκτή λύση) και λίγη αυτοκριτική· εκείνη που αναβλύζει όταν η επίγνωση των ορίων και των περιορισμών μας νικά τον αυτοθαυμασμό και την έπαρση.