Διαβάζοντας το άρθρο του Νίκου Βατόπουλου «Τον Αύγουστο, αργά και μυστικά, η Αθήνα συνεχίζει να εργάζεται και να αλλάζει» («Κ», 26.08.2015), σκέφτηκα ότι είναι φορές που η πρωτεύουσα δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας αυτόνομος χώρος εντός της ελληνικής επικράτειας. Σαν να παλεύει με τον εαυτό της να γίνει η μητρόπολη του Νότου, ανεξάρτητα από τα μακροοικονομικά και τα μικροπολιτικά. Η πόλη γίνεται σιγά σιγά ένας μεγάλος οργανισμός που θέλει –ή πρέπει– να συμπαρασύρει την υπόλοιπη χώρα. Μπορεί και να μην είναι έτσι όμως. Μπορεί να είναι αυτό που λένε οι Αγγλοσάξονες «wishful thinking» από όσους θέλουμε να βλέπουμε την πόλη αλλιώς. Παρ’ όλα αυτά, η Αθήνα ζει. Οι γειτονιές της ζωντανεύουν τα τελευταία χρόνια, η ιδιωτική και συνεργατική πρωτοβουλία ρίχνει ωραίο φως στη σκοτεινιά της εποχής. Μικρές πρωτοβουλίες εδώ κι εκεί, μεγάλα σχέδια από ιδρύματα και φορείς κάνουν την πόλη πιο ευρωπαϊκή, πιο κοσμοπολίτικη. Η Αθήνα είναι ζωντανή και έτοιμη να «κυριευτεί» – έτοιμη να δώσει τον καλύτερό της εαυτό. Αλήθεια, όμως, ποιοι είναι όλοι αυτοί που βλέπουν κάτι τέτοιο στην Αθήνα; Πού πάνε οι άνθρωποι που πηγαινοέρχονται στο κέντρο της πρωτεύουσας; Τι κουβαλούν στο μυαλό τους; Τι χρειάζονται ακόμα που η πόλη δεν τους έχει προσφέρει; Αντιλαμβάνομαι ότι δυστυχώς η Αθήνα μοιάζει να μη μας αρκεί. Αυτό που είναι η πόλη δεν μας φτάνει. Στύβω το κεφάλι μου να βρω το «γιατί», αλλά όλο καταλήγω στο «ευκολάκι» της κρίσης, της φτώχειας, της απελπισίας. Πώς όμως θ’ αλλάξει όλο αυτό; Πώς, τελικά, θα δοθεί απ’ όλους μας η ευκαιρία στην πόλη να τη δούμε ως μία, έστω κουτσουρεμένη, μητρόπολη που θέλει ν’ αποδιώξει τη μιζέρια και τη συναισθηματική οργή των κατοίκων της; Δεν έχω απάντηση. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι αυτό το κλισεδιάρικο: δώστε μια ευκαιρία στην πόλη, μυρίστε την, ανακαλύψτε την. Ξανά.
Μια ευκαιρία στην πόλη
1' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ισως είναι ώρα να δώσουμε ξανά μια ευκαιρία στην Αθήνα, να ανακαλύψουμε τα αστικά μυστικά της από την αρχή.