Επανέρχομαι: SAF: Santorini Arts Factory, Εργοστάσιο Τεχνών Σαντορίνης: κοινώς Φεστιβάλ! 29/7 και στη διαρρυθμισμένη σκηνή με φόντο πέτρινα κτίρια και μια καμινάδα, από τα εργοστάσια ποικίλης επεξεργασίας της ντομάτας του Οίκου Νομικού, όλα φωτισμένα υπέροχα, συναντώ τον Ιωάννη Μανταφούνη και την Ελενα Γιαννώτη. Ο Ιωάννης ήταν κάποτε ο Γιαννάκης μας, μετά ο Γιάννης μας, αργότερα ο Γιάννης, ο Ελληνας στο NDT του Γίρζι Κίλιαν, το παιδί μας, το καμάρι μας. Γιος του φίλου και συνεργάτη Χάρη Μανταφούνη και της αγαπημένης Υβόν Ριμπάρ –που τόσα και τόσα προσέφεραν στο modern dance του τότε, στα 70s– τα παιδιά των φίλων μας, παιδιά μας. Ενα ατύχημα στο γόνατο, νομίζω, του Γιάννη τον σταμάτησε από το Ολλανδικό Χοροθέατρο junior, όμως ανέκαμψε και επέστρεψε δριμύτερος στη σκηνή.
Τώρα, ως Ιωάννης, επιστρέφει με αυτό τον ακατανόητο τίτλο «ApersonA» και σημειώνει στο έντυπο πρόγραμμα: «Το ApersonA είναι μια απόπειρα συνένωσης μιας βαθιάς επιθυμίας συγχώνευσης του συγκινησιακού μας εαυτού με τη δημιουργική διαδικασία ενός έργου». Η Ελενα συμπληρώνει: «Το ApersonA είναι το σημείο που συναντώνται δύο προσωπικές εμπειρίες για τον χορό και το θέατρο». Και οι δύο μαζί καταλήγουν:
«Μια λεπτή ισορροπία μεταξύ θεατρικών, μουσικών, δραματικών όψεων, το ApersonA αναδύεται μέσα από ένα πολυεπίπεδο σύμπαν και γίνεται ένα έργο τέχνης που, ενόσω εκτίθεται, αναδεικνύει τη σημασία τού να παραδίδεσαι σε μια φανταστική στιγμή έντασης.
Ομολογώ ότι όλα αυτά δεν τα είδα. Χορός δεν υπήρχε. Εκτός αν η οιαδήποτε κίνηση ενός ερμηνευτή επί σκηνής καταγράφεται ως χορογραφία. Ούτε λόγος υπήρξε. Μόνο κάποια «ααα» από ανάσα εξερχομένη, και κάποια στιγμή –μουσική;– ένα συμπαθέστατο σφύριγμα! Η ιδέα ήταν του Ιωάννη. Η δραματουργία (;) της Μύριαμ Κρίδη. Τρεις ακόμα αλλοδαποί στον φωτισμό, τα κοστούμια και τη διεύθυνση παραγωγής. Μάλιστα. Μια δύσκολη βραδιά στη Βλυχάδα, όπου διεξάγεται το SAF.