Ιδιοκτήτες εστιατορίων, πελάτες και εργαζόμενοι στην εστίαση συχνά διαμαρτύρονταν για την τυραννία του φιλοδωρήματος. Στη σημερινή συγκυρία με την αύξηση το ελάχιστου ωρομισθίου σε μεγάλα αστικά κέντρα των ΗΠΑ, ολοένα και περισσότεροι εστιάτορες πειραματίζονται με την άνευ φιλοδωρήματος πολιτική, ώστε να διαχειριστούν το υψηλότερο εργατικό κόστος. Στο Σιάτλ, λόγου χάριν, ξεκίνησε η σταδιακή αύξηση του ωρομισθίου με τον τελικό στόχο των 15 δολαρίων φέτος τον Απρίλιο. Το εστιατόριο για ψάρι, Ivar, εφάρμοσε την πολιτική του πλήρους μενού με υψηλότερες τιμές κατά 21%, ώστε να μπορέσει να αυξήσει και τους μισθούς όλου του προσωπικού. «Αντιληφθήκαμε πως υπήρχε σημαντική ανισότητα αμοιβών» λέει ο Μπομπ Ντόνεγκαν, συνιδιοκτήτης του εστιατορίου. «Οι εργαζόμενοι στην κουζίνα πληρώνονταν με το ήμισυ όσων ελάμβαναν όσοι εργάζονταν στην μπροστινή πλευρά του μαγαζιού και έρχονταν σε επαφή με τους πελάτες». Δύο γειτονικά εστιατόρια, τα Walrus και Carpenter, επέβαλαν 20% χρέωση για την εξυπηρέτηση. Στα Manon Nouveau Sous Beurre στο Σαν Φρανσίσκο οι τιμές στο μενού εμπεριέχουν και φόρους και φιλοδώρημα. Ενα γκουρμέ εστιατόριο χορτοφαγίας στο Μανχάταν, το Dirt Candy, συνυπολογίζει στις χρεώσεις του και ένα 20% διοικητικό τέλος.
Η ιδιοκτήτριά του και σεφ Αμάντα Κοέν μας λέει: «Νομίζω πως όλα τα εστιατόρια θα αναγκαστούν να το κάνουν, ειδάλλως, πώς αποζημιώνεσαι για τις μεγαλύτερες δαπάνες σου;», αναρωτιέται. Οι σερβιτόροι στο Dirt Candy πληρώνονται με 25 δολάρια την ώρα, πολύ περισσότερα, δηλαδή, από τα 7,5 δολάρια την ώρα για τους εργαζόμενους με φιλοδώρημα στην περιφέρεια της Νέας Υόρκης. Οι εστιάτορες, που προτιμούν το ενσωματωμένο φιλοδώρημα, επιμένουν ότι έτσι αποφεύγονται οι περιπτώσεις διακρίσεων στο φιλοδώρημα λόγω φύλου ή φυλής, ενώ υπάρχουν και οι διαφωνούντες. Η κουλτούρα του φιλοδωρήματος είναι εμπεδωμένη στην εστίαση στις ΗΠΑ και αποτελεί δέλεαρ για να εργαστεί κανείς σε αυτήν. Οπότε υπάρχει κίνδυνος τα εστιατόρια να χάσουν και πελατεία και σερβιτόρους!