Σήμερα, 29η μέρα του Αυγούστου του σωτήριου έτους 2015, το πολιτικό σύστημα, οι δημοσιογράφοι, οι πολίτες –όλοι μας– συζητάμε για τις νέες εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου. Για το τρίτο μνημόνιο, τα μέτρα που το συνοδεύουν, τις «προδομένες» ελπίδες όσων ψήφισαν τους προσωρινούς εκπροσώπους του αντιμνημονίου κ.ο.κ. Ανακυκλώνουμε, εν ολίγοις, μια συζήτηση η οποία ξεκίνησε το 2010 και οδεύει αισίως προς τον έκτο χρόνο διεξαγωγής της. Η Ελλάδα συμπεριφέρεται ακριβώς όπως την αντιλαμβάνονται αρκετοί στον ευρωπαϊκό και γενικότερο περίγυρό της: ως ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης.
Κατά τη διάρκεια της ενδοσκόπησής της, η Ελλάδα έχει αποφύγει να διαδραματίσει ρόλο σε όλα τα μείζονα ζητήματα που αφορούν την ευρύτερη περιοχή αλλά και την ίδια. Πριν από λίγες μέρες, υπό την αιγίδα της Γερμανίας και της Αυστρίας, η οποία έχει παραδοσιακά ισχυρή επιρροή στα Βαλκάνια, πραγματοποιήθηκε διάσκεψη για το προσφυγικό στη Βιέννη, απούσης της Ελλάδος. Η συμπεριφορά της Ελλάδας στις μικρές κρίσεις που δημιουργήθηκαν με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ, κατά τις προηγούμενες μέρες, αναδεικνύουν την αμηχανία της Αθήνας αλλά και την ουσιαστική απουσία πολιτικής σταθερότητας. Η αδυναμία αξιοποίησης του προσφυγικού ρεύματος ακόμη και για δημογραφικούς λόγους, όπως προνόησε και έκανε ήδη η Γερμανία, αναδεικνύει και αυτή την ιδεολογική ακινησία της χώρας. Οι μεταβολές στη γεωπολιτική σκακιέρα βρίσκουν την Ελλάδα σε κατάσταση ομφαλοσκόπησης περί το δημοσιονομικό της, τη στιγμή που παραδοσιακές συμμαχίες κατακρημνίζονται, ενεργειακοί σχεδιασμοί ανατρέπονται, ενώ η Ε.Ε. είναι δυνατόν να διευρυνθεί περαιτέρω, έστω και διά της μετατροπής σε ένα σχήμα με περισσότερες από μία ταχύτητες. Ενώ η σχετική αντοχή της Ευρώπης στο κύμα που προκάλεσε η κινεζική –προς το παρόν ελαφριά– γρίπη την καθιστά ελκυστικό προορισμό.
Παράλληλα, ο ρυθμός διάλυσης της ιδιωτικής οικονομίας, τρομοκράτησης των επενδυτών και γενικώς όλων όσοι θα επιθυμούσαν να επιχειρήσουν στη χώρα για οποιονδήποτε λόγο, όχι απλά δεν μειώνεται, αλλά εντείνεται. Σε αυτό το ρευστό, διεθνές πολιτικό και χρηματοοικονομικό περιβάλλον, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελεί νησί αποκομμένο από τον χωροχρόνο. Και οι εκάστοτε ηγήτορές της δεν μπορεί να κινούνται ως κομματάρχες. Η κρίση είναι παγκόσμια, πιθανώς το 2016 θα αναζωπυρωθεί, και η χώρα δεν μπορεί να παραμένει έρμαιο των κομματικών παιγνίων ουδενός.