Το επόμενο Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου εγκαινιάζεται η 80ή Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης, με τα αφιερώματά της στην εγχώρια παραγωγή και επιχειρηματικότητα, με τις συναυλίες και τα θεάματά της. Ομως, πέρα από εμποροπανήγυρη, κάποτε λαμπρή και πρωτοπόρα, ως γνωστόν αποτελεί –από τη Μεταπολίτευση– και βήμα εξαγγελιών (οι πολιτικοί καρπώθηκαν μέχρι ρανίδας την αίγλη της), και ως εκ τούτου «έδρα» διαδηλώσεων και ταραχών. Υποφέρει η πόλη από τους αποκλεισμούς και τις ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και τις συμπλοκές και τα σπασίματα και τα δακρυγόνα, που την ερημώνουν αφαιρώντας της το πάλαι ποτέ γιορτινό κλίμα. Τελευταία, σε μια προσπάθεια να αποκλιμακωθούν οι διαμαρτυρίες (απόγευμα πρώτης ημέρας), ο πρωθυπουργός εκφωνεί τον λόγο του το πρωί στην τελετή των εγκαινίων και αποχωρεί. Ομως δεν έχει πάψει η ΔΕΘ να αποτελεί πολιτικό «μπαλκόνι», όπου κανείς προβάλλει με «γεμάτα χέρια». Οσα λέγονται από τον πρωθυπουργό και από τον… μέλλοντα πρωθυπουργό «εγγράφονται» και στη συνέχεια αποτελούν το μέτρο και την απόδειξη της πολιτικής τους ασυνέπειας. Λόγοι ενθουσιώδεις (οι μεγαλοστομίες εξιλεώνουν την έλλειψη σχεδίου), αν και σκανδαλιστικά πανομοιότυποι. Σε βίντεο που κυκλοφόρησε με τις ομιλίες των κ. Γιώργου Παπανδρέου το 2009 και Αλέξη Τσίπρα το 2014, αποκαλύπτεται η απαράλλακτη θεματολογία, η ολόιδια ανάπτυξη, οι ίδιες εξαγγελίες. Ιδιοι οι πυλώνες του ολόμοιου εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης, ίδιες οι «κορυφώσεις» περί ανάπτυξης, αυξήσεων σε μισθούς και συντάξεις, μείωσης της φορολογίας για τους αδυνάτους, αύξησης του φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
«Εξώστης», λοιπόν, η ΔΕΘ, ένα γεγονός όχι τόσο επιχειρηματικό όσο πολιτικό, ένα πανηγύρι όχι τόσο προϊόντων όσο λέξεων – αυτό δεν είναι το ύψιστο εθνικό μας προϊόν; Λόγια, υποσχέσεις, μαγικές λύσεις, ψέματα που δεν θα φυγαδεύσουν τη μνήμη, συνθηματολογία, δημαγωγία, που δεν θα αφήσουν τίποτα αγαθό στην πολιτική ιστορία, άγνοια της συγκυρίας, εγκληματική συντήρηση κατεστημένων.
Εχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τι θα ειπωθεί στην επικείμενη ΔΕΘ, όπου ο κ. Τσίπρας θα είναι πάλι υποψήφιος πρωθυπουργός, όπως και στην προηγούμενη, με την παρεμβολή μιας επτάμηνης πρωθυπουργίας, ενός δημοψηφίσματος, πολλών παλινωδιών, κωλυσιεργιών, μετεωρισμών στο χείλος του ευρώ, ενός νέου μνημονίου. Τι θα πουν; Θα τάξουν δουλειές και ευημερία; Θα υποσχεθούν ότι θα σκίσουν τα μνημόνια, ότι θα προβούν σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων (ήδη εφαρμόζονται οι νέες μειώσεις), σε περιορισμό των φόρων, που ήδη επιβάλλονται; Θα παρουσιάσουν άλλο ένα σχέδιο ανασύστασης του κράτους, άλλο ένα όραμα για εθνική προκοπή, άλλο ένα θέαμα και ακρόαμα-παρωδία της «λαϊκής κυριαρχίας», εντέλει άλλη μια χίμαιρα που σφραγίζει με μια γεύση ματαιότητας την πολιτική ζωή; Και το κοινό, το έμφορτο από πολυετείς πικρές εμπειρίες, θα δώσει «ισχυρή εντολή για το παρόν και το μέλλον», θα βρει ξανά γόητρο στην έκφραση, θα καταπιεί το άλγος που γεννά η απογοήτευση με την ελπίδα της τελικής φυγής από τις σκοτεινές ζώνες; Η ρευστότητα είναι ένα λιμάνι μπροστά στην παλινδρόμηση ανάμεσα στην είσοδο και στην έξοδο από την καταστροφή. Μπροστά στην πλαδαρότητα του φαινομενικά διαφορετικού αλλά στην πράξη απαράλλακτου πολιτικού σύμπαντος.