Εκλογές και παράταση της αβεβαιότητας

Εκλογές και παράταση της αβεβαιότητας

3' 26" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ​​αβεβαιότητα με την οποία ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι ένα μαρτύριο που μεταμορφώνει τους πάντες και δυσχεραίνει κάθε προσπάθεια ανάκαμψης. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αύξησε πολλαπλώς την ανασφάλεια των Ελλήνων σε κάθε επίπεδο –πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό– και αυτή η αβεβαιότητα δεν τελειώνει με τις εκλογές. Ποτέ άλλοτε δεν ρωτούσαν όλοι με τόση ένταση, τόση αγωνία και τόση κούραση:

Μετά τις εκλογές τι; Τώρα δεν κυριαρχούν παθιασμένες αγορεύσεις υπέρ κάποιου κόμματος, ούτε κατά κάποιας πολιτικής, αλλά ο φόβος ότι μετά τις εκλογές τα αδιέξοδα θα παραμείνουν.

Η αβεβαιότητα υπονομεύει ολοένα και περισσότερο την οικονομία, παραλύοντάς την. Εάν έχουμε έναν λόγο να ευγνωμονούμε τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του είναι ότι μας έδειξαν τα όρια της ψευτομαγκιάς, του εμπορίου εύκολων λύσεων και της αλαζονείας ως μεθόδων διακυβέρνησης. Σήμερα ίσως λιγότεροι πολίτες θα παρασυρθούν από υποσχέσεις, αλλά, ενώ ο κ. Τσίπρας κατηγορείται από πολλούς για την αναγκαστική αλλαγή πορείας, άλλοι επικροτούν τη «συνέπεια» πρώην συντρόφων του στη διεκδίκηση απλοϊκών και απόλυτων «λύσεων». Ενώ είδαμε πού οδηγεί αυτή η απάτη και αυταπάτη, η παραγωγή «βεβαιοτήτων» ήταν πάντα επωφελής για όσους τις εμπορεύονται. Οταν, όμως, η μόνη βεβαιότητα των τελευταίων δεκαετιών είναι ότι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση εξασφάλισε για τους Ελληνες την πιο μακρά περίοδο γαλήνης και ευημερίας που γνώρισαν ποτέ, απαιτεί μεγάλη αυτοπεποίθηση ή τύφλωση ή κυνισμό εκ μέρους όποιων πολιτικών δεν διστάζουν να θέτουν σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε. με την υπόσχεση εξαιρετικά αβέβαιων νέων βεβαιοτήτων.

Η αναζήτηση καταφυγίου σε παλαιές ή νέες βεβαιότητες –είτε θρησκείες και πολιτικά δόγματα, είτε επαναστάσεις που υπόσχονται μόνο καλά για τους οπαδούς τους– είναι βασική ανθρώπινη συμπεριφορά. Η παρατεταμένη αβεβαιότητα μπορεί να οδηγήσει είτε στη μοιρολατρία είτε στην οργή· και στις δύο περιπτώσεις χάνεται η ζύμωση που γεννάται από την αποτίμηση της κατάστασης και την αναζήτηση εφικτής λύσης.

Οταν δεν υπάρχει «διάλογος» μεταξύ ανάγκης και πραγματικότητας, παραδιδόμαστε είτε στην αδιαφορία είτε σε αδιέξοδες σταυροφορίες, με αποτέλεσμα την επιδείνωση της κατάστασης, μεγαλύτερη αβεβαιότητα και αυξημένη επιρροή δημοκόπων.

Γιατί, όμως, τόσοι πολιτικοί ευδοκιμούν στα βαλτώδη νερά της ασάφειας και του ψέματος; Είναι μόνο πονηριά, επειδή βλέπουν ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούν να εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες του λαού; Ή είναι ανίκανοι να διαχειριστούν τις δυσκολίες με σοβαρότητα και σωφροσύνη; Η ευκολία με την οποία πολλοί «άτεγκτοι» (όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση) εναγκαλίζονται τις ηδονές της εξουσίας, ενώ άλλοι παραδίδονται στην αυταρέσκεια και στην παραληρηματική αυτοπροβολή, μας κάνει να πιστεύουμε ότι η πολιτική σκηνή είναι από τα λίγα μέρη που τέτοια άτομα μπορούν να ευδοκιμήσουν ανενόχλητα (όταν απουσιάζει ένας Αριστοφάνης). Σε χώρους πραγματικής εργασίας, σε αληθινές σχέσεις, άνθρωποι τέτοιοι δεν θα επιβίωναν. Αυτό δεν αφορά όλους τους πολιτικούς, ούτε τους εκπροσώπους και λειτουργούς άλλων θεσμών, αλλά η ανοχή που δείχνουμε για τη συμπεριφορά πολλών πολιτικών φανερώνει το βάθος του προβλήματος γενικώς.

Σήμερα οι Ελληνες έχουν ανάγκη από σταθερότητα στην οικονομία, και αυτή πηγάζει άμεσα από την πολιτική. Οσοι πολιτικοί δεν θέτουν πρώτο το συμφέρον του λαού πρέπει να αποκλειστούν από την επόμενη Βουλή. Αυτό, όμως, δεν θα συμβεί. Για να επιλέξει κανείς ανθρώπους που διακρίνονται από σοβαρότητα και θέληση να προσφέρουν, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσει και να αποκηρύξει τους κομπογιαννίτες και αιθεροβάμονες. Η πολιτική όπως ήταν εδώ και πολύ καιρό απομάκρυνε ανθρώπους με ποιότητα, είτε κλείνοντάς τους την πόρτα είτε αποθαρρύνοντάς τους από την προσπάθεια. Δυστυχώς, αυτό είχε ολέθριες επιπτώσεις και στη δημόσια διοίκηση, η οποία, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών λειτουργών της, δεν είναι προσανατολισμένη προς την εξεύρεση λύσεων σε όφελος των πολιτών και της οικονομικής δραστηριότητας. Για να επιλέξει κανείς να υπηρετήσει τον λαό, πρέπει να έχει ψυχικό σθένος και αυτοπειθαρχία. Η έλλειψη αξιολόγησης και αποτελεσματικότητας και η απουσία πειθαρχίας, όμως, προσφέρονται ως κεκτημένα δικαιώματα, θέτοντας τη δημόσια διοίκηση και τους πολιτικούς προστάτες/προστευόμενούς της σε άμεση σύγκρουση με όποιον αποτολμήσει την αλλαγή.

Φθάσαμε σε σημείο όπου χρειάζονται υπεράνθρωποι για να επιχειρήσουν το αυτονόητο. Η διαπίστωση αυτή δεν πρέπει να μας ωθήσει ούτε προς την παραίτηση ούτε προς την οργή. Πρέπει να αξιολογήσουμε με σοβαρότητα τις σημερινές πολιτικές δυνάμεις, να στηρίξουμε όσους το αξίζουν και κατάφεραν να μας πείσουν ότι βλέπουν πού είμαστε και πού πρέπει να πάμε. Ετσι, θα ανοίξουμε τον δρόμο σε νέους ανθρώπους και σε νέες πολιτικές.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή