Η ελληνική Αριστερά καθαγιάσθηκε κατά τη μεταπολίτευση. Απέκτησε το δικαίωμα να κρίνει τους πάντες, αλλά να μην κρίνεται ποτέ. Η διαφωνία με τα αριστερά και λαϊκιστικά στερεότυπα και τα ταμπού ετιμωρείτο με λοιδορία και βαριές κατηγορίες. Οι απόψεις της ηγεμόνευαν, όμως, ακόμη και εντός μεγάλου τμήματος των αστικών κομμάτων, ακόμη και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Η πίστη στην επιχειρηματικότητα βάσει κανόνων, η ανάγκη ενός μικρότερου αποτελεσματικού κράτους, ο νόμος και η τάξη, η δημοσιονομική πειθαρχία, ο εξωστρεφής πατριωτισμός έγιναν ανάθεμα. Τους τελευταίους μήνες βιώσαμε το τι σημαίνει η ασυλία της Αριστεράς. Αν οιαδήποτε κυβέρνηση στο παρελθόν είχε διορίσει ημετέρους και συγγενείς, εκδώσει ΠΝΠ αυθαίρετου περιεχομένου, τακτοποιήσει συντεχνιακά και άλλα αιτήματα, θα ξεσηκώνονταν οι πάντες. Ηταν σαφές ότι επικρατούν διπλά στάνταρντς… Είναι καιρός τα ταμπού να σπάσουν. Αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί θα κρίνονται με τα ίδια κριτήρια, του ήθους και της επάρκειας.
Να σπάσουν τα ταμπού
42" χρόνος ανάγνωσης
