Η… γεύση που άφησε και η 2η αγωνιστική του επαγγελματικού μας πρωταθλήματος δεν διέφερε από την πρώτη. Οσο κι αν υπάρχει η δικαιολογία, πως ακόμα οι ομάδες προσπαθούν να βρουν τον ρυθμό τους, είναι εμφανές, πως και στο ποδόσφαιρο, διανύουμε μνημονιακή εποχή. Γιατί δίπλα στα τόσα προβλήματα, ήρθε να προστεθεί και η οικονομική δυσπραγία των ΠΑΕ.
Θα μπορούσα να εξαιρέσω τον Ολυμπιακό, αλλά είναι εμφανές πως τα πολλά εκατομμύρια που εισπράττει, λόγω της συμμετοχής του στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, μέχρι τώρα, δεν έχουν επενδυθεί, με τρόπο ώστε να βελτιωθεί η εικόνα της ομάδας. Πιθανόν, γιατί πιστεύουν στον Πειραιά, πως με το υπάρχον υλικό, ο τίτλος θα παραμείνει «κόκκινος». Βλέπετε, όπως σε όλους τους τομείς έτσι και στον αθλητισμό, ο μη ανταγωνισμός, τουλάχιστον στη θεωρία, επιφέρει τελμάτωση.
Και μ’ αυτό το δεδομένο θα είναι ουτοπία να περιμένει ο φίλαθλος και να δει καλή μπάλα, αλλά πολύ περισσότερο, μία αξιόλογη πορεία από τους εκπροσώπους μας στην Ευρώπη. Οπου με το… καλημέρα οι δύο την αποχαιρέτησαν. Οσο για τους τρεις που απέμειναν, θεωρητικά και με τα σημερινά δεδομένα, οι πιθανότητές τους να περάσουν από τους ομίλους, είναι ελάχιστες.
Οσο για το αν υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι στη συνέχεια, η απάντηση είναι αρνητική. Δεν μπορεί να σχεδιαστεί και να οργανωθεί σε σωστές βάσεις ένα σύνολο, όταν μέχρι το παραπέντε της μεταγραφικής περιόδου, γνωρίζεις τα κενά σου, αλλά προσπαθείς να τα καλύψεις όσο μπορείς πιο φτηνά.