O ΦΠA στα ιδιωτικά
Kύριε διευθυντά
Ομολογώ ότι με εξέπληξαν οι προτάσεις του Κ. Μητσοτάκη για την αντιστάθμιση των απωλειών στα δημόσια έσοδα από τη μη επιβολή 23% ΦΠΑ στα δίδακτρα των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Eχοντας τρία παιδιά και οκτώ εγγόνια, ασφαλώς δεν είμαι αντίθετος στη μη επιβολή του ΦΠΑ, όμως δεν περίμενα από έναν πολιτικό όπως ο Κ. Μητσοτάκης να κάνει προτάσεις με επιπολαιότητα και χωρίς μελέτη, ιδιαίτερα σε πρoεκλογική περίοδο.
Συγκεκριμένα αναφέρομαι στην πρότασή του για αύξηση της φορολογίας στα τσιγάρα. Πληροφορώ, λοιπόν, τον Κ. Μητσοτάκη, εάν δεν το γνωρίζει, ότι:
1. Η συνολική φορολογία στα τσιγάρα, που απαρτίζεται από τον ειδικό φόρο και τον ΦΠΑ, ανέρχεται σήμερα σε 85,80% επί της μέσης σταθμισμένης λιανικής τιμής (WPA) και είναι η υψηλότερη στην Ε.Ε.
2. Κατά την τελευταία 5ετία οι συνιστώσες του φόρου επί των τσιγάρων έχουν αυξηθεί δραματικά. Ο συνολικός ειδικός φόρος επί της WAP αυξήθηκε κατά 10%. Ο ελάχιστος ειδικός φόρος (MED) ανά 1.000 τσιγάρα αυξήθηκε κατά 60%. Το πάγιο στοιχείο του ειδικού φόρου αυξήθηκε κατά 1.260%. Ενώ ο ειδικός φόρος επί του κομμένου καπνού υπερδιπλασιάστηκε.
3. Οι μεταβολές αυτές είχαν ως αποτέλεσμα: α) Την αύξηση του παράνομου εμπορίου των προϊόντων καπνού από 3% της αγοράς στο 23%. β) Τη μείωση των δημοσίων εσόδων από τη φορολογία των προϊόντων καπνού κατά 18% (2014 – 2010). γ) Την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας στον τομέα της εμπορίας των προϊόντων καπνού.
4. Πρόσφατες μελέτες έγκυρων οργανισμών, όπως το ΙΟΒΕ και το ΚΕΠΕ, συμπεραίνουν ότι οποιαδήποτε περαιτέρω αύξηση στη φορολογία των προϊόντων καπνού θα οδηγήσει σε περαιτέρω μείωση των φορολογικών εσόδων.
Σπυρος Φλεγγας – Πρόεδρος και εκπρόσωπος Συνδέσμου Ελληνικών Καπνοβιομηχανιών
Η εποχή των κρίσεων
Κύριε διευθυντά
Παραμερίζοντας την κρίση της οικονομίας και της τσέπης για λίγο, θα αποτελούσε γόνιμο προβληματισμό η αναζήτηση και άλλων μορφών κρίσεων, καθώς η πλήρης ίαση μιας χρόνιας ασθένειας επιτυγχάνεται με την εξάλειψη όλων των παθογενετικών παραγόντων της και όχι επιλεκτικά μόνο κάποιων. Eτσι, εξίσου σημαντικό σημείο κοινωνικής χωλότητας αποτελεί και η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ατόμων, και είναι ιδιαίτερα οξύμωρο σε μια εποχή μάλιστα που η τεχνολογία τάσσεται υπέρ των ατόμων, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις και φέρνοντάς τα πιο κοντά. Ωστόσο, η σύγχρονη «σοσιαλμιντιακή» εποχή έχει επιβάλει έναν ηλεκτρονικό τρόπο σκέψης, ο οποίος στηρίζεται στη συντομία, στη συντομογραφία και στην ταχύτητα. Τρία χαρακτηριστικά τα οποία καταστρατηγούν τη διεξαγωγή ενός πραγματικού διαλόγου, ενός διαλόγου υπό συνθήκες γόνιμης σκέψης και προβληματισμού, ενός διαλόγου με ανταλλαγή επιχειρημάτων και συναισθημάτων. Το απρόσωπο και παγερό γυαλί της οθόνης ενός υπολογιστή ή ενός κινητού τηλεφώνου καταργεί την αμεσότητα και την ένταση μιας συζήτησης, καθιστώντας την, αν όχι νεκρή, σίγουρα όμως επιφανειακή και στερούμενη ενέργειας και ποιότητας.
Aμεσα συνυφασμένη με την απουσία ουσιαστικής επικοινωνίας είναι και η πνευματική κρίση της κοινωνίας, με την απαρχή της να εντοπίζεται στο ίδιο το άτομο. Και λέγοντας πνευματική κρίση, δεν εννοείται η μόρφωση ή η εκπαίδευση που λαμβάνει το άτομο στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο αλλά κυρίως η ευρύτερη καλλιέργειά του σε θέματα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά. Oταν κάθε άνθρωπος ως αυτοτελής μονάδα γίνεται κοινωνός τέτοιων γνωστικών αντικειμένων, διερύνει τη σκέψη του, οξύνει τον νου του, «οπλίζεται» πνευματικά έναντι των κοινωνικών νοσηροτήτων και παθογενειών και οπωσδήποτε αντιμετωπίζει καλύτερα τις σύγχρονες προκλήσεις. Η απουσία, όμως, τέτοιων ουσιαστικών ενδιαφερόντων, η έφεση στον «ωχαδελφισμό» και στη διασκέδαση (εκ του δια-σκεδάννυμι
Βαρύνουσας σημασίας αλλά και πιο οικεία στο άκουσμα παραφυάδα της ευρύτερης κρίσης αποτελεί η ανθρωπιστική κρίση. Ο χαρακτηρισμός «βαρύνουσας σημασίας», βέβαια, ενδέχεται να είναι μία πολύ μετριοπαθής προσέγγιση του ζητήματος, καθώς ο άνθρωπος αποτελεί το θεμέλιο και συνάμα το επίκεντρο μιας κοινωνίας, χωρίς τον οποίο η τελευταία δεν έχει ουσιαστική υπόσταση. Ως ανθρωπισμός χαρακτηρίζεται «το σύνολο των ψυχικών και πνευματικών ιδιοτήτων που προσιδιάζουν στον άνθρωπο και τον διακρίνουν από τα ζώα» καθώς και «ο τρόπος συμπεριφοράς που (πρέπει να) επιδεικνύει ο άνθρωπος στον συνάνθρωπό του». Αναλογιζόμενοι τη διττή ερμηνεία του όρου, εύκολα μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα πως τέτοιες εκδηλώσεις σήμερα απουσιάζουν τόσο από το ίδιο το άτομο όσο και στις κοινωνικές του αλληλεπιδράσεις με άλλα άτομα. Eννοιες όπως η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και η συμπόνοια, ενώ κάποτε ήταν όχι μόνο αυτονόητες αλλά και ατομικό κτήμα των ανθρώπων, πλέον θεωρούνται είτε απαρχαιωμένες αντιλήψεις είτε ένδειξη αδυναμίας. Η αποθέωση του «εγώ» και η απεμπόληση τέτοιων θεμελιωδών αρχών και αξιών αφενός επιτείνουν κάθε μορφή κρίσης και αφετέρου αφοπλίζουν την κοινωνία και το άτομο από οποιαδήποτε απόπειρα αυτοΐασης.
Συμπερασματικά, αξίζει να καταγραφεί και μια σπουδαία και τόσο επίκαιρη φράση, χιλιάδων ετών πριν, του Πρωταγόρα του Αβδηρίτη, κορυφαίου σοφιστή: «Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος, των μεν όντως ως εστίν, των δε ουκ όντων ως ουκ έστιν», δηλαδή, «όλα καθορίζονται από τον άνθρωπο, πραγματική υπόσταση έχουν όσα βλέπει, όσα πιάνει και όσα αντιλαμβάνεται». Είναι έκδηλο πως η υφιστάμενη κρίση δεν αφορά μόνο την οικονομία, αλλά επεκτείνεται εξίσου και στο άτομο ως κοινωνική και πνευματική οντότητα. Συνεπώς, το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση τέτοιων κοινωνικών φαινομένων είναι η εμφιλοχώρηση από πλευράς ατόμου της λογικής ενός αισθήματος υψηλής κοινωνικής ευθύνης τόσο ως προς τον εαυτό του όσο και ως προς τον συνάνθρωπό του. Το εγχώριο αυτοφυές φυτό που ονομάζεται φθόνος καθώς και το βαρύγδουπο «εγώ» αποτέλεσαν τη θρυαλλίδα έξαρσης και επέκτασης της κρίσης. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, όλοι τις ευθύνες μας και ας παραμερίσουμε για μια στιγμή το άκρατο εγωκεντρικό συμφέρον και αντ’ αυτού ας προβάλουμε το συλλογικό, το κοινό συμφέρον.
Κωνσταντινος Κωστας Κτηνίατρος
Καρκίνος και οικονομία
Κύριε διευθυντά
Ηπρόσφατη «σκέψη» του υπουργείου Yγείας να καθιερώσει τον υποχρεωτικό προληπτικό έλεγχο για κάποιους τύπους καρκίνου (και μάλιστα με ποινή για τους μελλοντικούς ασθενείς που δεν θα έχουν συμμορφωθεί) αναδεικνύει το μεγάλο πρόβλημα της αντιμετώπισης των κακοήθων νόσων γενικότερα. Η ογκολογία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος από σκοπιάς τόσο ιατρικής, διότι έχει ευρύ πεδίο για επιστημονικές προόδους, όσο και «πολιτικής», διότι οι ασθενείς είναι μια ομάδα ιδιαίτερα ευαίσθητη και κάθε τι που τους αφορά γίνεται πρώτη είδηση. Ωστόσο, η εφαρμογή της έχει υψηλό έως δυσθεώρητο οικονομικό κόστος, όχι πάντα με ανάλογα καλά αποτελέσματα. Αυτό, σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία όπως η σημερινή, δημιουργεί πρόσθετα ηθικά διλήμματα σε θεράποντες, ασθενείς και πολιτικούς υπευθύνους. Σίγουρα ο τρόπος με τον οποίο ασκείται στη χώρα μας έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης τόσο των παρεχομένων υπηρεσιών όσο και της χρήσης των διαθεσίμων κονδυλίων, που συχνά σπαταλώνται ανώφελα.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με μια σειρά μέτρων όπως:
1. Προαγωγή της υγιεινής διαβίωσης. 2. Υπεύθυνη ενημέρωση του κοινού και των επιστημόνων υγείας. 3. Ενθάρρυνση του προληπτικού ελέγχου (όχι όμως με καταναγκασμό και ποινολόγιο). 4. Eγκαιρη και ορθή διάγνωση με αποφυγή περιττών εξετάσεων. 4. Λογική θεραπευτική προσέγγιση με βάση υπάρχουσες οδηγίες. 5. Αποφυγή περιττών και ματαίων θεραπειών, ιδίως στα τελικά στάδια της νόσου. 6. Ειλικρινή επικοινωνία με τους ασθενείς και σεβασμό της γνώμης τους. 7. Προσφορά καλής ανακουφιστικής αγωγής σε κάθε περίπτωση.
Η εφαρμογή τέτοιων μέτρων προϋποθέτει ουσιαστική αλλαγή νοοτροπίας στην ιατρική εκπαίδευση και την πολιτική υγείας και επένδυση χρόνου στην αγωγή υγείας και την επικοινωνία με τους ασθενείς, χωρίς προπαγανδιστικές ή πολωτικές τακτικές. Ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερη φροντίδα των ασθενών, καλύτερη ποιότητα ζωής και σημαντική οικονομία στους πολύτιμους πόρους της υγείας.
Δρ Αντωνης Παπαγιαννης – Πνευμονολόγος – Θεσσαλονίκη
Εναλλακτική λύση
Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να συστήσω στους αναγνώστες της «Κ» μια εναλλακτική λύση για όσους αγαπούν το αρχαίο ελληνικό δράμα και λατρεύουν το θέατρο της Επιδαύρου, αλλά δεν αντέχουν τον νοθευμένο τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται τα αθάνατα αυτά έργα.
Να κατεβάσουν από τη βιβλιοθήκη τους την τραγωδία ή την κωμωδία που παίζεται την Παρασκευή ή το Σάββατο, να μπουν στο αυτοκίνητο ή στο λεωφορείο και να πραγματοποιήσουν ολιγόωρη εκδρομή στον θεσπέσιο χώρο της Επιδαύρου. Να ξαπλώσουν στο χορτάρι ή να καθήσουν στο παγκάκι και να διαβάσουν το ωραίο κείμενο.
Θα εκπλαγούν από την ευχαρίστηση που χαρίζει τούτη η δημιουργική ανάγνωση, μέσα στον ιερό τόπο με την κατανυκτική ατμόσφαιρα και την ανείπωτη φυσική ομορφιά. Μόνον έτσι μπορεί να νιώσει κανείς το μεγαλείο της ποίησης, τη δι’ ελέου και φόβου κάθαρσιν των παθημάτων της τραγωδίας, το λυτρωτικό γέλιο της αττικής κωμωδίας.
Μόνον έτσι μπορεί κανείς να αντισταθεί στην κακοποίηση που υφίστανται τα κλασικά αριστουργήματα, λίγα μέτρα πιο πάνω, μέσα στο αμφιθέατρο, όπου κυριαρχεί το ρεύμα του μεταμοντερνισμού με τις ιδεολογικές σκηνοθεσίες, τις πρόχειρες μεταφράσεις, τις βασανιστικά κακόφωνες μουσικές, τις αλλόκοτες ενδυμασίες, τις ιερόσυλες διασκευές, την απαίδευτη και ανελλήνιστη ηθοποιία. Η ειρηνική μας αυτή αντίσταση είναι η μόνη ενδεδειγμένη για να οδηγηθούν οι αμύητοι παρείσακτοι σε εθελουσία έξοδο.
Γιαννης Καρβελας – Aργος