Είναι προφανές ότι η φόρα που είχε πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ από τη Θεσσαλονίκη δεν έφτανε να επιστρέψει τη χώρα στο 2009, όπως υποσχόταν. Γι’ αυτό και μας προσγείωσε στον Μάιο του 2012, τότε που ο κ. Αντώνης Σαμαράς εκβίασε πρόωρες εκλογές και δεν άφησε την κυβέρνηση Παπαδήμου να ολοκληρώσει το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας.
Αν ξεφύγουμε λίγο από την ένταση των ημερών, θα βρούμε πολλά κοινά στην πρόσφατη πολιτεία του κ. Αλέξη Τσίπρα και του κ. Σαμαρά· πλην, φυσικά, των Ζαππείων που ήταν η άλλη όψη της Θεσσαλονίκης. Θα δούμε, για παράδειγμα, ότι και οι δύο τροφοδότησαν το μεγάλο αντιμνημονιακό ρεύμα στις πλατείες της Αγανάκτησης, κατά την πρώτη περίοδο της κρίσης 2010-2011. «Εμείς σας το λέμε ευθέως», έλεγε τον Φεβρουάριο του 2011 ο κ. Σαμαράς, «όπως απορρίψαμε το Μνημόνιο 1, έτσι θα απορρίψουμε και το πολύ χειρότερο Μνημόνιο 2». Στις 28 Ιουνίου του ίδιου έτους συμπλήρωνε: «Καταψηφίζουμε το Μεσοπρόθεσμο γιατί είναι ανεδαφικές οι εκτιμήσεις του, αντιφατικές οι προβλέψεις του, γιατί είναι οικονομικά αναποτελεσματικό, αντιαναπτυξιακό και κοινωνικά άδικο… Επαναδιαπραγμάτευση σημαίνει να διορθωθεί το λάθος (σ.σ. του μνημονίου) ώστε να βγούμε από την κρίση. Οχι να προσαρμοστούμε στο λάθος και να το διαιωνίσουμε».
Στον κ. Σαμαρά απλώς έλαχε ο κλήρος να ξεκόψει πιο νωρίς από το αντιμνημονιακό μέτωπο. Εκλήθη πρώτος να διαχειριστεί μια εθνική καταστροφή, την πιθανότητα της οποίας διόγκωσε και ο ίδιος. Κατόπιν και ο πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας μεταμορφώθηκε εν μία νυκτί σε υποστηρικτή του «αναγκαίου κακού μνημονίου» με ρητορική ειλικρινή όπως η σημερινή του κ. Τσίπρα: «Αν κάνουμε το άλμα στο γκρεμό, τότε πάμε άμεσα σε μιαν ανεξέλεγκτη χρεοκοπία που θα οδηγήσει στη λεηλασία της χώρας, του λαού και του τόπου… Θα ζήσουμε πράγματι σκηνές τρόμου, τα άδεια ράφια, τα κλειδωμένα μαγαζιά, ελλείψεις σε στοιχειώδη φάρμακα και καύσιμα, δελτία στα τρόφιμα κ.λπ… Γι’ αυτό σας καλώ να ψηφίσουμε σήμερα τη νέα δανειακή συμφωνία για να έχουμε τη δυνατότητα αύριο να διαπραγματευθούμε και να αλλάξουμε τη σημερινή πολιτική που μας έχει επιβληθεί. Ομως, για να μπορέσουμε να την αλλάξουμε, πρέπει να υπάρχουμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως δημοκρατία» (Α. Σαμαράς, Βουλή 12.2.2012).
Από την άλλη μεριά δεν είναι μόνον ο κ. Τσίπρας που προκαλεί αχρείαστες εκλογές. Και η Νέα Δημοκρατία έκανε το ίδιο το 2012. Η προκήρυξη των διπλών εκλογών έσπρωξαν την οικονομία ένα βήμα πιο κοντά στον γκρεμό (μην λησμονούμε ότι ο όρος Grexit δημιουργήθηκε το 2012), με αποτέλεσμα τα προγράμματα διάσωσης να γίνουν πολύ πιο ακριβά. Αλλά είχαν και δευτερεύουσες αρνητικές επιπτώσεις. Οπως στις εν βρασμώ εκλογές του 2012 απέκτησε πολιτική έκφραση το νεοναζιστικό μόρφωμα, έτσι και τώρα εν βρασμώ θα αποκτήσουμε ένα νεομπολσεβίκικο κόμμα. Στην αναμπουμπούλα πολλοί και διάφοροι λύκοι χαίρονται…
Αν τελικώς ο ακρωτηριασμένος ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν ο κ. Τσίπρας θα συνεχίσει τον δρόμο του κ. Σαμαρά. Αν, δηλαδή, κουτσά, στραβά και με ελλειμματικές μεταρρυθμίσεις θα καταφέρει ένα έστω μικρό success story. Διότι εδώ που φτάσαμε νοσταλγούμε ακόμη κι αυτό το επίτευγμα του κ. Σαμαρά, παρά το γεγονός ότι στηριζόταν σε πήλινα πόδια.