Ως το 2010, οπότε και καταφέραμε να παραδεχθούμε πως το ελληνικό κράτος πτώχευσε, η Αθήνα ήταν η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με τις περισσότερες θεατρικές αίθουσες ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Εκτός αυτού, υπολογίζοντας τους αποφοίτους κατ’ έτος από τις τρεις, αν δεν κάνω λάθος, πανεπιστημιακές σχολές θεατρολογίας και πολλαπλασιάζοντάς τους με τα χρόνια λειτουργίας τους πρέπει να κυκλοφορούσαν, και κυκλοφορούν ακόμη ανάμεσά μας γύρω στους τέσσερις χιλιάδες θεατρολόγοι.
Ποσοστό μάλλον θεαματικό, αν σκεφτεί κανείς πόσοι φιλόσοφοι και πόσοι ιστορικοί αποφοιτούν από τις φιλοσοφικές σχολές της χώρας κάθε χρόνο. Οι θεατρικές αίθουσες έπεσαν ηρωικώς μαχόμενες στα χρόνια του Μνημονίου. Επειδή όμως, όπως δηλώνουν οι αθλητές μας όποτε παίρνουν κάποιο μετάλλιο, οι πρωτιές είναι στο DNA του Ελληνα, από αρχαιοτάτων χρόνων δε, επινοήσαμε άλλους τρόπους για να μην υποστείλουμε τη σημαία του πρωταθλητισμού. Ετσι η Ελλάδα έγινε η ευρωπαϊκή χώρα με τις περισσότερες γενικές απεργίες ανά εργάσιμη ημέρα, τις περισσότερες κλαδικές κινητοποιήσεις, και η Αθήνα κράτησε την πρωτιά της πρωτεύουσας με τις περισσότερες διαδηλώσεις, και με τις περισσότερες ημέρες αποκλεισμού του κέντρου της.
Είναι παγκοίνως γνωστό ότι σημασία δεν έχει αν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις πέτυχαν τους στόχους τους και πόσες καταστροφές έφεραν. Σημασία έχει και σ’ αυτόν τον τομέα η πρωτιά. Επί συγκυβερνήσεως Τσίπρα, Λαφαζάνη, Ζωής Κωνσταντοπούλου, Γιάνη Βαρουφάκη και Παύλου Χαϊκάλη οι κινητοποιήσεις υπέστησαν καθίζηση, αντίστοιχη με αυτή που υπέστησαν τα θεατρικά σχήματα μετά το 2010. Επειδή όμως, όπως η φύση δεν ανέχεται το κενό, έτσι και η Ελλάδα δεν ανέχεται τη δεύτερη θέση σε οποιοδήποτε αγώνισμα, η επινοητικότητα του λαού μας δεν έμεινε άπραγη. Και σπεύσαμε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος με την προσφυγή στις κάλπες. Ακόμη και οι πιο κακόπιστοι ανθέλληνες είναι πλέον αναγκασμένοι να παραδεχθούν ότι η ελληνική δημοκρατία προσφεύγει στη λαϊκή ετυμηγορία με μεγαλύτερη συχνότητα από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή.
Είναι μια δημοκρατία μεστή λαϊκού περιεχομένου. Στην περίοδο της αθηναϊκής θεατρικής άνοιξης σημασία δεν είχε η ποιότητα του αποτελέσματος, ούτε αν οι ηθοποιοί επί σκηνής ενίοτε ήσαν περισσότεροι από το κοινό στην αίθουσα. Στις γενικές απεργίες σημασία δεν είχε η αποτελεσματικότητα, αλλά η συχνότητα, και η επιτυχία των κινητοποιήσεων κρινόταν από το μέγεθος των καταστροφών. Σημασία έχει το ευ αγωνίζεσθαι και το αιέν αριστεύειν. Ετσι και με την προσφυγή στις κάλπες. Σημασία δεν έχει σε ποια κατεύθυνση θα οδηγήσει τη χώρα ο νικητής, ή αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα έχει κάποιο αντίκρισμα στη ζωή του τόπου.
Ως εκ τούτου δεν πρέπει να απορούμε επειδή το ζητούμενο των εκλογών δεν είναι με ποιον τρόπο το αποτέλεσμά τους θα επηρεάσει τη ζωή μας, αλλά ποιοι θα διεκδικήσουν την ψήφο μας και ποιοι θα καταφέρουν να την κερδίσουν.
Ποιος θα είναι πρώτος, ποιος δεύτερος, ποιος τρίτος και αν οι επί δεκαετίες αγώνες που έδωσε περί το μεσονύκτιον ο Βασίλης Λεβέντης θα δικαιωθούν το βράδυ της Κυριακής εκείνης. Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να δεχόμαστε υπουργούς σαν την κ. Χριστοδουλοπούλου και τον κ. Χαϊκάλη και να μας σκανδαλίζει το γεγονός ότι θα μπει στη Βουλή ο Βασίλης Λεβέντης.