Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα ευρήματα που αποτυπώνονται τώρα στις δημοσκοπήσεις δείχνουν και τις τάσεις που θα επικρατήσουν στις εκλογές, στις 20 του μήνα. Ή ότι αυτά περίπου ή ανάλογα θα είναι τα αποτελέσματα των εκλογών. Με λίγα λόγια, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πού θα «κάτσει η μπίλια». Αλλωστε, είναι τόσες οι πιέσεις και η φθορά που υφίσταται συνεχώς ο ΣΥΡΙΖΑ που ούτε το επιτελείο του δεν είναι σε θέση να υπολογίσει σε ποιο σημείο θα βρεθεί ο πάτος. Με αυτή την έννοια, ο Αλ. Τσίπρας δεν φαίνεται να έχει εξασφαλισμένη πλέον την πρώτη θέση.
Ταυτόχρονα όμως, δεν μπορούν να θεωρούνται δεδομένες και οι επιδόσεις όλων των άλλων κομμάτων. Από τις περασμένες εκλογές μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει γεγονότα και αλλαγές που άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό το «φόντο» του πολιτικού σκηνικού. Η καταστροφική διακυβέρνηση του επταμήνου, το δημοψήφισμα, η υπογραφή του μνημονίου, τα capital controls και οι επιπτώσεις τους, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, η περιθωριοποίηση του Γ. Βαρουφάκη, οι απερίγραπτες παραστάσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Βουλή, η αποχώρηση των Αντ. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλου από τις ηγεσίες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και η αντικατάστασή τους από τους Ευ. Μεϊμαράκη και Φώφη Γεννηματά αντίστοιχα, ο εκφυλισμός της δίκης της «Χρυσής Αυγής», το μεταναστευτικό κύμα και οι συνέπειές του, ακόμη και η απόφαση του Γ. Παπανδρέου να μην πάρει μέρος στις εκλογές, είναι μερικές μόνο, αλλά σημαντικές νέες παράμετροι, που δεν μπορούν να αγνοηθούν γιατί ασφαλώς παίζουν τον ρόλο τους.
Με αυτά τα δεδομένα, στο θολό τοπίο που βρίσκεται μπροστά μας, οι συμπεριφορές του εκλογικού σώματος θυμίζουν «κινούμενη άμμο» και οι όποιες προβλέψεις είναι επισφαλείς. Ούτε για το μέγεθος της αποχής μπορεί κανείς να πει οτιδήποτε, παρά μόνο να παρατηρήσει ότι η πόλωση και η ένταση έφτασαν στο αποκορύφωμά τους στο δημοψήφισμα και τώρα παρατηρείται ένα είδος εκτόνωσης, μουδιάσματος, μοιρολατρίας, ίσως και αδιαφορίας στο κοινό. Πιθανώς να είναι και νωρίς, αλλά αυτή είναι προς το παρόν η αίσθηση που επικρατεί. Δεν πρέπει άλλωστε να λησμονείται ότι ασχέτως των όσων ακούγονται περί παράλληλων προγραμμάτων, αναδιαπραγμάτευσης, βελτιώσεων ή φοροαπαλλαγών, το πρόγραμμα είναι κοινό για όλους, το μνημόνιο! Οπως έχουν αυτή τη στιγμή τα πράγματα, το ΚΚΕ ανησυχεί μήπως χάσει ψήφους προς την όμορη ΛΑΕ και εκεί επικεντρώνει τα πυρά του. Η ΛΑΕ ελπίζει εκ των πραγμάτων σε ψήφους από τον πάλαι ποτέ ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, από το ΚΚΕ, από εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς και ίσως και κάποιους των ΑΝΕΛ, στο όνομα του αντιμνημονιασμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αυξήσει τη συσπείρωσή του γιατί έχει αποσυσπειρωθεί επικίνδυνα και χάνει ψήφους προς κάθε κατεύθυνση.
Το ΠΑΣΟΚ προσδοκά μια καλύτερη εμφάνιση, θεωρώντας ότι μπορεί να επιστρέψουν κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα μαζέψει μερικά ψίχουλα από τη ΔΗΜΑΡ και ότι θα συνταχθούν μαζί του πια οι Παπανδρεϊκοί, αλλά φοβάται μήπως χάσει προς την πλευρά της Ν.Δ., αν πολωθούν τα πράγματα και οι διαφορές είναι μικρές για την πρωτιά. Αυτός και για τον ίδιο λόγο είναι ο μεγάλος φόβος στο Ποτάμι που η βάση του δεν είναι στέρεη. Η Ν.Δ. επιζητεί να πάρει ψήφους από το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και ενδεχομένως από τους ΑΝΕΛ, αφενός για να διεκδικήσει την πρωτιά και αφετέρου για να διατηρήσει τα ποσοστά των προηγούμενων εκλογών. Οι ΑΝΕΛ παλεύουν για την επιβίωσή τους, αφού χάνουν ψήφους προς τη Χρυσή Αυγή, τη Ν.Δ. και τη ΛΑΕ. Η Χρυσή Αυγή υπολογίζει σε άνοδο λόγω του μεταναστευτικού, του εθνοαντιμνημονιασμού και της οργής.
Ετσι δίδεται η προεκλογική μάχη.