Ποιος τολμά να τα βάλει με έναν φιλελεύθερο; Κανείς! Λιγότερο από όλους οι «αριστεροί». Γι’ αυτό τους βολεύει τόσο πολύ η πινακίδα που βάζουν, ως να επρόκειτο για το περιβραχιόνιο των ναζιστών, στους ιδεολογικούς αντιπάλους τους.
Το «μετά-την-κατάποση-του-μνημονίου-δήθεν-πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να μπερδέψει τους καλούς ανθρώπους, επαναλαμβάνοντας τα αναπόδεικτα περί νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής καταπίεσης, που όπως είναι γνωστό υποχρέωσε τον κ. Τσίπρα σε επώδυνο συμβιβασμό.
Εναντίον των «νεοφιλελέδων» είναι, προφανώς, οι νεοκομμουνιστές του κ. Λαφαζάνη. Λένε μάλιστα ότι αυτοί είναι πιο αντίπαλοι από τα ξαδέλφια του Τσίπρα στα σχέδια των Ευρωπαίων κατακτητών. Στο κοινό μέτωπο και οι χρυσαυγίτες που εξεγείρονται κόντρα στον «νεοφιλελευθερισμό που εκφράζουν οι γκάνγκστερς του ευρώ».
Κοινός τόπος όλων αυτών είναι η αγάπη για το κράτος. Με χίλιες λέξεις και χίλιους τρόπους σου εξηγούν τι δεν κάνει σωστά, τι θα έπρεπε να κάνει και τι θα κάνει στα χέρια τους. Καμία λέξη δεν βρίσκουν για να περιγράψουν πόσο θα κόστιζαν τα όσα θέλουν να βάλουν το κράτος να κάνει. Τσιμουδιά για τους υψηλούς φόρους, τη σπατάλη των εισφορών και τη φαυλότητα των κυκλωμάτων που νέμονται την κοινή, δημόσια, περιουσία. Δώστε μου το κράτος, λέγουν οι κρατιστές-αντι-νεο-φιλελεύθεροι και μην κουνηθείτε μέχρις ότου τα κάνω όλα όπως τάχω στο μυαλό μου.
Οι νουνεχείς πολίτες που δεν μπορούν να σηκώσουν περισσότερους φόρους και κρατήσεις χωρίς να κόψουν μπουκιές από τα προστατευόμενα μέλη των οικογενειών τους, πέφτουν εύκολα στην παγίδα των τιμωρών του νεοφιλελευθερισμού.
Σε ένα πολύτιμο άρθρο του (1998) ο καθηγητής Πιέρ Μπουρντιέ προσέφερε μια πιο πρακτική αντίληψη για τον νεοφιλελευθερισμό. Πρόκειται για «ένα πρόγραμμα καταστροφής των συλλογικών δομών που (μας) επιτρέπουν να αντισταθούμε στη λογική της καθαρής αγοράς». Ταύτισε, μεγάλη επιτυχία στον χώρο της Αριστεράς, τον νεοφιλελευθερισμό των Ρέιγκαν και Θάτσερ, που είχε προ πολλού εκπνεύσει, με ένα πολιτικό πρόγραμμα που στηρίζεται σε στέρεες οικονομικές αρχές και στη μεγάλη αρχή του ορθολογισμού.
Το θέμα είναι όμως ότι οι φοβεροί «ανεμόμυλοι» που απειλούν τις δουλτσινέες τις οποίες υπόσχονται να προστατεύσουν οι «καλοί» αριστεροί, δεν υπάρχουν ούτε στο μνημόνιο, ούτε στα κεντρικά όργανα του ευρωπαϊκού κατεστημένου, ούτε στις πρωτεύουσες της αντίδρασης, όπως μας λένε οι εν Ελλάδι κρατικοδίαιτοι λαϊκιστές.
Αντιθέτως, όλοι για ένα κράτος «πολεμούν». Μάλιστα, οι δικοί μας «αριστεροί» εμφανίζουν μια πιο βαλκανική απλοποίηση της μάχης με τον νεοφιλελευθερισμό. Αν όσοι πιστεύουν στον ανταγωνισμό και στις ανοικτές αγορές πληρώσουν ό,τι τους ζητούμε, τότε θα τους αφήσουμε να χαίρονται τα πλούτη τους. Μια καλά προσαρμοσμένη στον ανατολικού τύπου καπιταλισμό αντίληψη, τόσο χρήσιμη στα χέρια των πολιτικών της χώρας μας.