Ο Ορφέας Απέργης γεννήθηκε στην Αθήνα. Ποιήματα, μεταφράσεις και δοκίμιά του βρίσκονται μεταξύ άλλων στα περιοδικά «Ποίηση», «Ποιητική» και «Νέα Εστία» από το 2006 και εξής. Από το 2013 γράφει κυρίως για το λογοτεχνικό περιοδικό «Φάρμακο».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Geoffrey Hill που λέγεται «Broken Hierarchies» (2013). Ο Hill είναι μείζων ποιητής, δηλαδή καταπιάνεται με τα «μεγάλα» της ζωής. Για τον Henry James υπήρχε «ένα κριτήριο για το μυθιστόρημα – να είναι ενδιαφέρον»· η ποίηση του Hill δεν είναι «ενδιαφέρουσα», είναι «ενδιαφερόμενη».
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Θα ήμουν ο κόμης Almasy, ο Aγγλος Ασθενής του Ondaatje, μ’ αρέσει ο τρόπος που ερωτεύονται οι αριστοκράτες, ιδίως στην Αίγυπτο.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Woody Allen, εξαιρετικός κωμικός συγγραφέας, χάρισμα μεγάλο να βγάζεις γέλιο με την πρόζα σου. Βέβαια ακούω ότι κοινωνικά είναι… κατατονικός, μπορεί να έστελνα τη γυναίκα μου να τον συναντήσει κι εγώ να εμφανιζόμουνα μετά, κάπως, δήθεν, τυχαία.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Μόλις τέλειωσα τη μετάφραση/απόδοση της «Αποκάλυψης» στα νέα ελληνικά (θα βγει από τη Νεφέλη) και διαβάζοντας επί και περί αυτής, με θύμωσε πολύ η άνεση με την οποία καταφέρεται εναντίον της ο D.H. Lawrence, αγαπημένος μου συγγραφέας, στο μετά θάνατον εκδοθέν τελευταίο του πεζό με τίτλο «Apocalypse» (1932), όπου της αποδίδει «φαντασμαγορικό, φλογερό μίσος» και «λάγνο πόθο για τη συντέλεια». Μετά που ξεθύμωσα είπα, έχει και τα δίκια του – ira furor brevis est!
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Η βιογραφία του βικτωριανού πρωθυπουργού Γλάδστωνος (Gladstone) από τον Roy Jenkins. Με συγκίνησε η ικανότητα ενός πολιτικού να συγκινείται, να συγκινείται επειδή πιστεύει· και ο φιλελληνισμός του.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Ντρέπομαι που διαβάζω τόση ποίηση, ιδίως τόση μεταμοντέρνα ποίηση –οι κίνδυνοι του επαγγέλματος, του «métier»– αντί, ας πούμε, να διαβάσω ξανά τον «Moby Dick» – τα κλασικά ορίζονται ως αυτά που τα διαβάζουμε μικροί και εξ αυτού νομίζουμε ότι τα έχουμε διαβάσει!
Δυο λόγια για το τελευταίο σας ποιητικό βιβλίο;
Εβγαλα το «Υ» στον Πατάκη, είναι μια συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων, σαν ένα σπίτι, «οίκος» που λέγανε και στα κοντάκια, σαν γενετικός συλλογισμός αντί για ποιητική συλλογή. Με αυστηρή αρχιτεκτονική αλλά ρέουσα, ποίηση ροής –fluxional poetry– με θέμα ό,τι θέματα έχει και μια μουσική συμφωνία.
Αγαπημένος ποιητής ή αγαπημένο ποίημα; Ποιος ή ποιο;
Πάντοτε ο βικτωριανός Robert Browning (1812-1889), μέγας μάστορας, δάσκαλος του Καβάφη, μου τον μάθανε οι Εγγλέζοι στο King’s του Λονδίνου, εμείς δεν τον ξέρουμε καλά, ας πούμε η συλλογή του «Men and Women».