Η ιδιομορφία των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου είναι ότι στερούνται τυπικού διακυβεύματος – αυτό που κωδικώς αποκαλούμε διακριτά πολιτικά «προγράμματα». Με άλλα λόγια, όποια κυβέρνηση, όποιας συνθέσεως και εάν είναι, οφείλει να εφαρμόσει το μνημόνιο που υπερψηφίσθηκε από τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Δημοκρατία, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Πιθανότης επαναδιαπραγματεύσεως δεν υφίσταται, διότι τα περιθώρια είναι ασφυκτικά, και ούτε οι δανειστές της χώρας είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν πάλι τη συζήτηση επί των προαπαιτουμένων της τελευταίας συμφωνίας. Το γεγονός αυτό έπρεπε φυσιολογικά να επιβάλει κλίμα καταλλαγής στην προεκλογική περίοδο, το οποίο αντιθέτως εκτραχύνεται καθώς περνούν οι ημέρες. Η ασυμβατότης του εκφερόμενου «πολιτικού λόγου» και όσων οφείλει να πράξει η όποια κυβέρνηση αναλάβει την επομένη των εκλογών είναι κραυγαλέα.
Ο τέως πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ετέθη επικεφαλής ενός προεκλογικού αγώνος, δίχως να επικουρείται από κομματική οργάνωση ή στελέχη, που έχουν εγκαταλείψει τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι επί της ουσίας μόνος και διεκδικεί νίκη απόλυτη και ολική, αποκλείοντας προσωπική του συμμετοχή σε κυβέρνηση με τα άλλα «συστημικά» κόμματα. Είναι αλήθεια ότι παρέλαβε ο κ. Τσίπρας μια απασφαλισμένη βόμβα από την προηγούμενη κυβέρνηση των κ. Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου. Απέφυγε την «έκρηξη» που θα εσήμαινε πλήρη καταστροφή της χώρας, την τελευταία στιγμή, συνομολογώντας με τους δανειστές μας μνημόνιο περιλαμβάνον και όσα έκρυψαν «κάτω από το χαλί» διάφορες κυβερνήσεις την τελευταία πενταετία προκειμένου να αποφύγουν το πολιτικό κόστος. Αλλά το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο είναι εκρηκτικός ωρολογιακός μηχανισμός τρομακτικής ισχύος και ο χρόνος προχωρεί αμείλικτα. Ο κ. Τσίπρας θα ήταν ίσως ευτυχής να αναλάβει την εφαρμογή του προγράμματος κάποιος άλλος. Θα είχε τότε χρόνο να διαμορφώσει κόμμα αντί να ηγείται μιας ομάδος ατάκτων. Θα δώσει όμως τη μάχη μέχρις εσχάτων για τη διατήρηση της εξουσίας. Ο νέος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Ευάγγελος Μεϊμαράκης είχε ανάγκη χρόνου προκειμένου να προχωρήσει σε μια αναδιοργάνωση του κόμματος, σε μια αναμόρφωση της Κεντροδεξιάς, αλλά εκ των πραγμάτων ετέθη επικεφαλής μιας εκλογικής μάχης που υπάρχει «κίνδυνος» να την κερδίσει. Ουδέποτε ηγέτης κόμματος ευρέθη αντιμέτωπος με τόσο περίπλοκη κατάσταση. Και αυτό, σε μια εποχή που το ευρωπαϊκό κατεστημένο δείχνει να προτιμά για λόγους σταθερότητος μια «εξορθολογισθείσα» Αριστερά στην εξουσία, εναρμονισμένη με την τάση που διέπει το όλο σύστημα, και όχι να δραπετεύσει εκ νέου στα ασφαλή έδρανα της αντιπολιτεύσεως. Η απόπειρα μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ από επαναστατικό σε συστημικό κόμμα είχε τεράστιο κόστος, όχι μόνον για τον κ. Τσίπρα αλλά και για τη χώρα. Η Ν.Δ. δεν είχε τον αναγκαίο χρόνο πολιτικής αναπλάσεως. Το αποτέλεσμα των εκλογών θα δείξει εάν η χώρα κινείται νομοτελειακά πλέον στα άκρα.