Επιστροφή στην κανονικότητα ή μάλλον αποκατάσταση κάποιας κανονικότητας, ακόμη καλύτερα, επινόηση κάποιας κανονικότητας για τη ζωή της χώρας. Ιδού το ζητούμενο της εκλογικής αναμέτρησης. Θα μου πείτε, και η κανονικότητα, όπως το γούστο και η γεύση του ωραίου, είναι έννοια σχετική. Ο Κιμ Γιονγκ Ουν και η κυρία που προλογίζει τις ομιλίες του, πετώντας κάτι αδέσποτες συλλαβές, κι αυτοί στη δική τους κανονικότητα ζουν. Οπως και ο κ. Λαφαζάνης ο οποίος πιστεύει ότι κανονικά η Ρωσία του Πούτιν θα έπρεπε να είναι Σοβιετική Ενωση και τον αποκαλεί «σύντροφο».
Οταν λέμε ότι η οικονομική κρίση είναι κοινωνική και κινδυνεύει να εξελιχθεί σε πολιτισμική, στην πραγματικότητα εννοούμε πως η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να συμφωνήσει για τους όρους της κανονικότητας χωρίς τους οποίους δεν λειτουργούν ούτε τα σχολεία ούτε τα νοσοκομεία ούτε καν το μυαλό. Είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξει πως η κατάσταση στη χώρα πριν από τη συγκυβέρνηση των Τσίπρα-Καμμένου είχε επιτύχει τον βιώσιμο βαθμό κανονικότητας. Παρ’ όλ’ αυτά υποστηρίζω ότι η κοινωνική απορρύθμιση σε συνδυασμό με τη διεθνή απομόνωση της χώρας, αυτά που οδήγησαν στον περιορισμό της ελευθερίας μας με τον έλεγχο κεφαλαίων, στέρησε από την ελληνική κοινωνία και τα τελευταία ίχνη κανονικότητας που της είχαν απομείνει.
Ο κ. Τσίπρας είναι ταλαντούχος αριστερός, κοινώς χειρίζεται αποτελεσματικά το οπλοστάσιο των πολιτικών φαντασιώσεων στις οποίες έχει περιοριστεί η λεγόμενη αριστερή πολιτική. Είναι όμως ατάλαντος πολιτικός. Απόδειξη, ότι ξόδεψε μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα το πολιτικό κεφάλαιο που κατάφερε να δημιουργήσει. Μη γνωρίζοντας την Ευρώπη και τους κανόνες του παιχνιδιού, τη μεταχειρίστηκε όπως μεταχειριζόταν τους καθηγητές του όταν οργάνωνε καταλήψεις στο Λύκειο. Στερούμενος κοινωνικής ευαισθησίας δεν μπόρεσε να αντιληφθεί την κόπωση της ελληνικής κοινωνίας και της πρότεινε ως λύση στα προβλήματά της μια συλλογή εκκρεμοτήτων που, μόλις άρχισαν να βαραίνουν, του στέρησαν τη δημοφιλία την οποία απολάμβανε.
Κατάκοπη, απηυδισμένη από το κράτος, τους πολιτικούς της και τον ίδιο της τον εαυτό, είναι βέβαιο πως η ελληνική κοινωνία θα στραφεί προς όποιον την πείσει πως θα εξασφαλίσει στοιχειώδεις όρους ασφαλείας και στοιχειώδη έστω κοινωνική ηρεμία. Το ψυχόδραμα αρκετά κράτησε και δεν ενδιαφέρει πια κανέναν. Οι κρίσεις συνείδησης του εθνικολαϊκισμού και τα εμφράγματα των συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ που κόπτονται για την εθνική ανεξαρτησία των μισθών τους αρκετά μας ταλαιπώρησαν. Η εικόνα των Σύρων αστών που σέρνονται με τα παιδιά τους στους δρόμους και τις πλατείες της πρωτεύουσας περιμένοντας το τρένο για τη Γερμανία αποδεικνύει πως έξω από την ευρωπαϊκή κανονικότητα το μόνο που μπορείς να περιμένεις είναι δυστυχία, αν καταφέρεις να επιβιώσεις.
Η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση όπως θέλουν να μας πείσουν οι ημιμαθείς σαλεμένοι που πουλάνε φανατισμό και αδιαλλαξία. Η καθαρότητα την οποία επικαλέσθηκε η Αριστερά για να καρπωθεί την απογοήτευση και την αγανάκτηση της μεσαίας τάξης δεν είναι λιγότερο σκοταδιστική από την καθαρότητα του θεοκράτη ζηλωτή. Η πολιτική είναι τέχνη του εφικτού, άρα είναι τέχνη της συνδιαλλαγής. Και η λειτουργία της δημοκρατίας στηρίζεται στην ηπιότητα. Δεν ήταν η περίπτωση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας των μεγάλων ρηγμάτων, των ογκολιθικών κομμάτων που διαχειρίζονταν το βουλιμικό κράτος απορροφώντας και εξουδετερώνοντας κάθε κοινωνική ενέργεια. Η αδιαλλαξία μόνον ολοκληρωτισμό μπορεί να γεννήσει.
Πότε επιτέλους θα καταφέρουμε κι εμείς να περάσουμε μια μέρα κατά την οποία δεν θα έχει συμβεί τίποτε, τίποτε εκτός από τα μικρά καθημερινά γεγονότα της ζωής, της εργασίας, της οικογένειας, ενδεχομένως και της διασκέδασης; Ενας επιτυχημένος πολιτικός είναι αυτός που δεν απασχολεί τους πολίτες της χώρας του στην καθημερινότητα. Πότε θα βαρεθούμε; Πότε θα πλήξουμε; Ως πότε η πολιτική ζωή θα λεηλατεί τη ζωή μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε, γιατί δεν μας έχει αφήσει χώρο για να ζήσουμε;
Φίλος μού έλεγε τις προάλλες πως θα χρειαστούν ακόμη δυο-τρεις εκλογικές αναμετρήσεις για να τελειώσουμε με τα φαντάσματα της μεταπολίτευσης. Φοβάμαι ότι δεν έχει άδικο. Το ψυχόδραμα του επίπλαστου διχασμού, της ρητορικής επιθετικότητας, της αδιαλλαξίας και των φαντασιακών συγκρούσεων θα μας ταλαιπωρήσει ακόμη, μέχρι να το καταπιεί το χάος που γέννησε. Πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας και ο εσμός των αποτυχημένων σταλινικών που τον περιβάλλει, λόγω ελλείψεως παιδείας, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν τους κανόνες του ευρωπαϊκού παιχνιδιού. Και δεν υπάρχει κανονικότητα για τη χώρα έξω από το ευρωπαϊκό παιχνίδι. Χίλιες φορές η πλήξη των Βρυξελλών παρά το αθηναϊκό κοτέτσι.
Ποιο είναι το ζητούμενο αυτών των εκλογών; Ή μάλλον ποια είναι τα ζητούμενα; Το πρώτο είναι η απαλλαγή της χώρας από το ψυχόδραμα στο οποίο την καταδίκασε η εθνικολαϊκιστική τυραννία των επτά μηνών.
Το δεύτερο είναι η ωρίμανση των λεγομένων ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων. Αποδείξεις ότι επιτέλους τον επιθετικό προσδιορισμό «ευρωπαϊκός» τον αξίζουν και δεν τον χρησιμοποιούν ως σημαία ευκαιρίας για να περάσουν λαθραία τον δικό τους κρατισμό και τις δικές τους πολιτικές αγκυλώσεις.
Ζητούμενα ή όνειρα θερινής νυκτός, μιας εκ των τελευταίων του ανώμαλου αυτού καλοκαιριού. Ως και το καλοκαίρι έχασε την κανονικότητά του. Και δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι πως θα ξυπνήσω την επομένη της Κυριακής των εκλογών και θα φοβάμαι ακόμη περισσότερο από όσο σήμερα.