Μεγάλο ατού της ταινίας του Τζόναθαν Ντεμ είναι η μουσική σκηνοθεσία της, τομέας στον οποίο άλλωστε ο ίδιος θεωρείται αυθεντία από την εποχή του «Stop Making Sense» και των υπόλοιπων μουσικών ντοκιμαντέρ που έχει δημιουργήσει. Ετσι, με συνοπτικές διαδικασίες η 66χρονη Στριπ έμαθε να παίζει κανονικά κιθάρα, ενώ οι The Flash, η μπάντα της δηλαδή, αποτελείται, εκτός από τον Ρικ Σπρίνγκφιλντ, και από άλλους εξαιρετικούς μουσικούς, οι οποίοι ερμηνεύουν όλες τις συναυλιακές σεκάνς του φιλμ ζωντανά, χωρίς ίχνος voice over ή άλλη από τις συνηθισμένες διευκολύνσεις που προσφέρει σε αυτές τις περιπτώσεις το σινεμά. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, το γκρουπ πέρασε δεκάδες ώρες πρόβας προκειμένου να δέσει η χημεία μεταξύ τους και εν ολίγοις να μετατραπούν σε κανονικό ροκ μουσικό σχήμα. Επιπλέον, η ίδια η Στριπ τραγουδά με την πειστικότητα και (κυρίως) το στυλ της ροκ σταρ, αποκαλύπτοντας άλλη μία πτυχή του σχεδόν… ενοχλητικού ταλέντου της.
Εστειλε μια επιστολή σε κάθε μέλος του αμερικανικού Κογκρέσου, παρακινώντας τους να αναθερμάνουν τη μάχη για την ψήφιση της αναθεώρησης του Συντάγματος ώστε να κατοχυρωθεί η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, κάτι το οποίο ακόμη και σήμερα δεν ισχύει τυπικά στις ΗΠΑ. Στην ταινία «Η Ρίκι και η ροκ», την πρώτη από τις πολυαναμενόμενες της φετινής σοδειάς, η σπουδαία ηθοποιός υποδύεται μια μεσήλικη αποτυχημένη σταρ της ροκ, με μάλλον συντηρητικές αντιλήψεις (ψήφισε δύο φορές Μπους), η οποία γυρίζει μετά από χρόνια στο σπίτι της προκειμένου να αντιμετωπίσει μια οικογενειακή κρίση. Είναι ξεκάθαρο πως η κοινωνικά ευσυνείδητη Μέριλ Στριπ δεν είχε ποτέ πρόβλημα να «μεταμορφώνεται» για τους ρόλους της – το 2012 πήρε το τρίτο της Οσκαρ σε 19 (!) υποψηφιότητες ερμηνεύοντας εκπληκτικά τη Μάργκαρετ Θάτσερ, ενώ η πλούσια καριέρα της περιλαμβάνει διαφορετικούς χαρακτήρες, οι οποίοι σχεδόν πάντα «υποτάσσονται» στο υποκριτικό της δαιμόνιο.
Εδώ πάντως συναντά ξανά μετά από πολλά χρόνια στη μεγάλη οθόνη τον Κέβιν Κλάιν (υποδύεται τον πρώην σύζυγό της), με τον οποίο είχαν συμπρωταγωνιστήσει και στη συγκινητική «Εκλογή της Σόφι» του 1983. «Πάντα λάτρευα να δουλεύω με τη Μέριλ, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Πρόσφατα παίξαμε τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, σε μια επί σκηνής ανάγνωση του έργου για το Φεστιβάλ Σαίξπηρ της Νέας Υόρκης. Αυτή ήταν για μένα κορυφαία στιγμή στη μακρά σχέση συνεργασίας μας», είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο Κλάιν, δηλώνοντας εξίσου χαρούμενος για το αντάμωμά του με τον σκηνοθέτη Τζόναθαν Ντεμ («Η σιωπή των αμνών») και τη σεναριογράφο του «Juno» Ντιάμπλο Κόντι. Η τελευταία ανέλαβε να δημιουργήσει τον ιδιότυπο χαρακτήρα της Ρίκι Ρεντάζο, μιας δυναμικής γυναίκας που ακολούθησε το όνειρό της να γίνει ροκ σταρ κόντρα στις δυσκολίες και τις υποχρεώσεις της συμβατικής ζωής. Μεσήλικη πια, η Ρίκι, η οποία δουλεύει σε σούπερ μάρκετ για να πληρώνει τους λογαριασμούς, αναγκάζεται να επιστρέψει στο σπίτι του πρώην συζύγου της, Πιτ, προκειμένου να στηρίξει ψυχολογικά την πρόσφατα χωρισμένη κόρη της – το ρόλο της ερμηνεύει η πραγματική κόρη της Στριπ, Μάμι Γκάμερ. «Ολοι πρέπει να ζούμε με τα λάθη μας. Πιστεύω πως [η Ρίκι] εύχεται να τη συμπαθούσαν περισσότερο τα παιδιά της και να την καταλάβαιναν, όμως βλέπει τα πράγματα ξεκάθαρα. Ζει για τη στιγμή – δρα με μια παρόρμηση που μοιάζει σχεδόν προστακτική για εκείνη. Είναι ανακούφιση να παίζεις κάποια που δεν αντιδρά με τον τρόπο που οι άνθρωποι περιμένουν από εκείνη», αναφέρει η Στριπ.
Η πολύπλευρη ιδιοσυγκρασία της Ρίκι δίνει και στη Μέριλ Στριπ κάτι για να «παίξει». Ετσι, από τη μία έχουμε την ονειροπόλο καλλιτέχνιδα που τραγουδά με πάθος τους ροκ ύμνους του παρελθόντος και από την άλλη τη μητέρα που σπεύδει να βοηθήσει την κόρη της (αν και δεν ξέρει ακριβώς με ποιον τρόπο να το κάνει). Εκεί θα βρεθεί επίσης αντιμέτωπη με έναν ομοφυλόφιλο γιο -κι έναν άλλο χορτοφάγο- καθώς και τον πρώην σύζυγό της που φαίνεται να τρέφει ακόμα αισθήματα για εκείνη. Ο Κέβιν Κλάιν δίνει τη δική του ερμηνεία επί τούτου: «Νομίζω πως εξαρτάται από το κοινό να το αποφασίσει αυτό. Η δουλειά του Πιτ (μπίσνεσμαν) περιλαμβάνει διαχείριση ρίσκου. Αν αυτό μας λέει κάτι για την ικανότητά του να αγαπήσει ή την πιθανότητα να φανεί άπιστος στη νυν σύζυγό του, είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα».
Παρά το ενδιαφέρον της πλοκής, τα σεναριακά κλισέ -ειδικά στο κομμάτι των οικογενειακών σχέσεων- δεν λείπουν. Εκεί όμως αναλαμβάνει δράση το καστ: δίπλα στην εξαιρετική Στριπ προστίθεται η ερμηνεία της Μάμι Γκάμερ, η οποία αποδεικνύει ότι δεν μοιάζει μόνο εμφανισιακά με τη μητέρα της. «Η Μάμι είχε πάντα το δράμα μέσα της, από τριών χρόνων – ή ίσως τριών μηνών. Θαυμάζω την τόλμη της. Είναι δύσκολο να μπεις σ’ αυτήν τη δουλειά με μια τόσο καταξιωμένη μητέρα, όμως τα παιδιά έχουν μια μοναδική οπτική των γονιών τους κι αυτή δεν είναι να τους τοποθετούν σε κάποιου είδους βάθρο. Ετσι, το να βρει τρόπο να είναι θυμωμένη μαζί μου, να παράγει κανονική οργή, δεν ήταν καθόλου πρόβλημα», δηλώνει χιουμοριστικά η περήφανη μαμά. Επιλογή-κλειδί, τέλος, αποτελεί ο Ρικ Σπρίνγκφιλντ, μεγάλος σταρ της δεκαετίας του ’80, με μουσική όσο και κινηματογραφική καριέρα, ο οποίος εδώ υποδύεται τον κιθαρίστα boyfriend της Ρίκι, χαρίζοντας στυλ και αυθεντικό ροκ χαρακτήρα στο φιλμ. ≠